میرزایی کونگ فو به سبک ایرانی
یکی از اعضای واحد تحقیقات فدراسیون کنگ‌فو (سبک توآ) در پاسخ به ما که از وی درمورد سابقه این رشته ورزشی و مبدع آن پرسیده‌ایم، ضمن تأیید این‌که میرزایی مبدع این رشته بوده و آن را درمقابل سبک شائولین در ایران راه‌اندازی کرده، می گوید: «سبک توآ سبکی کاملا ایرانی است که توسط آقای پروفسور ابراهیم میرزایی در سال 1351 در ایران راه‌اندازی شد. این سبک در مقابل سبک دیگر کنگ‌فو که همان شائولین ووشو است، پایه‌گذاری شد. شائولین براساس حرکات پنج حیوان استوار است اما سبک توآ مبتنی بر انسان است. که شامل 50 درصد حرکات پا و 50 درصد حرکات دست است.»
او در توضیح نام‌گذاری سبک «توآ» می‌گوید: «دو توجیه درباره این اسم از سوی پروفسور مطرح شده‌است. نخست "تو آ" به‌معنای "به درون بیا" و "داخل شو" است. و دیگری ترجمه عبارت انگلیسی”time opperational animal” است. به معنی زمان برانگیخته شدن حیوان و آغاز انسان.»

یکی دیگر از مسئولان سبک توآ درمورد وضعیت کنونی ابراهیم میرزایی می‌گوید: «حدود هجده سال است که کسی در ایران از ایشان خبری ندارد.» و در پاسخ به این سؤال که «ممکن است فوت کرده‌باشند؟» جواب می‌دهد: «من گفتم کسی از ایشان خبری ندارد... دیگر نمی‌دانم.»

سازمان نجات‌بخش ملت ایران
سازمان علم حق و عدالت به رهبری میرزایی، به عنوان تشکیلاتی سیاسی که هدفش براندازی نظام است، تمایزی آشکار با دیگر سازمان‌های مخالف جمهوری اسلامی دارد و آن رویکرد اعتقادی عجیب این سازمان است. در اعلامیه‌ها و اطلاعیه‌ها بر انسانی و حتی الهی بودن حرکت سازمان تأکید می‌شود. در این اعلامیه‌ها، مخالفان سازمان و سران جمهوری اسلامی با القاب بسیار موهن که به‌واقع نشان از خصومتی عقیدتی دارد تا سیاسی مورد خطاب قرار گرفته‌اند و در ادبیات به‌کاررفته، از واژگان سیاسی استفاده‌ای ناچیز شده و بیش از آن، واژگان اعتقادی در رد و نفی نظام مورد استفاده قرار گرفته‌اند.

استفاده از القاب و عناوینی مانند مصلح، منجی یگانه، راهبرالهادی‌الحفیظ، و حتی لقب «آقا» به جای «آقای...» در جهت قداست‌بخشی به رهبر سازمان نیز پیرو همین امر قابل طرح است. (احتمالا به این دلیل که استفاده از واژه «آقا» آن‌گونه که مصطلح است به عنوان پیشوند اسامی بزرگان مذهبی به کار برده می‌شود و برای خطاب رسمی به شخصیتی علمی یا حتی سیاسی از لفظ «آقای» استفاده می‌شود.)
در این اطلاعیه‌ها عبارات کلی و نامفهومی با مضامین آزادی انسان، معنویت، صلح و عدالت در پوشش الفاظ به ظاهر دینی جایگزین نظرات آتشین سیاسی و طرح عینیات یک مبارزه مدون شده و در هیچ جای آن اشاره‌ای صریح به مشی سیاسی و برنامه مشخص سازمان نمی‌شود