امید درمان هر دردی است





اگر به مفهوم واقعی این تعاریف به صورت عمقی و نه سطح آن پی ببریم، طبعا بخش عمده ای از فهم و چگونه زیستن را خواهیم آموخت. همانطوری که در قرآن به درد و رنج اشاره گردیده است: ما در رنج خلق شده ایم و نه برای رنج.

اگر چنین تصور شود که از ثانیه ها درد می تراود، بی شک از نبض امید درمان می شکفد. پس امید درمان هر دردی است. زندگی تعاریف متفاوت و متنوعی را بر خود دیده است و یکی از این تعاریف فراز و فرود یا پستی و بلندی آن است. ما اگر به مفهوم واقعی این تعاریف به صورت عمقی و نه سطح آن پی ببریم، طبعا بخش عمده ای از فهم و چگونه زیستن را خواهیم آموخت. همانطوری که در قرآن به درد و رنج اشاره گردیده است: ما در رنج خلق شده ایم و نه برای رنج. «لقد خلقنا الا نسان فی کبد» و بالا خره ان مع العسر یسرا «البته با هر دشواری آسانی قرین است.» با این تفاصیل امید همیشه به همراه انسان بوده و در شرایط سخت و نفس گیر زندگی به کمک انسان در جهت رفع مشکلا ت و مصائب زندگی برآمده است. آنچه که به ذهن می رسد، مقوله امید به انحای اکتسابی در فطرت انسان نیست، بلکه صورتی ذاتی را در نهاد انسان ایفا می کند.
البته اکتسابی بدین معنا که ما امید را از کسی اقتباس نمی کنیم، نیست که به صورت مستقیم و از جانب یزدان پاک دریافت می شود. انسان ناامید از نگاه این قلم بسان جسمی است که بدون روح است و به بیانی انسان ناامید انسانی است که تعریف معقول و منطقی ای از زندگی را درنیافته است و به تبع از مولفه های ناامیدی و فرهنگ آشفتگی و سردرگمی در حرکت و فعالیت عقیم است. براساس آیه شریفه قرآن می توان بهتر و مفیدتر زندگی را تعریف نمود، چه اینکه قرآن ابتدا دشواری را لحاظ می کند و به دنبال آن آسانی را نوید می دهد. بنابراین عقلا یی است که زندگی به عنوان یک مبارز در جهت مبارزه، میدان تازی می کند و قطعا این مبارزه دشواری ومصائب خاص خود را دارد، پس ما نمی توانیم نسبت به رفتارها و منویات زندگی یک نوع آسان بینی و آسان گیری را مطرح نمائیم. اگرچه اغلب مردم از نگاه آسانی به دنبال نیل به اهداف متعالی زندگی هستند و همین امر نیز دشواری های زیاد را برای آنان در جاده زندگی به وجود آورده است، اما راه درست و منطقی این است که ما از نگاه دشواری به زندگی نگاه داشته باشیم و سعی ما بر این باشد که از این زاویه به دنبال نیل به آن اهداف متعالی اهتمام نمائیم. در مجموعه های «طلوعی در بستر غروب»، «آینه مرداب» و «غم اشک» تالیف نگارنده این مقوله به ترتیب گفتمان امید به تصویر کشیده شده است:
- در دریای زندگی / رها نکنید/ لنگر امید را/ طوفانی مشحون از ناامیدی / در راه است.
- زندگی مانند یک جاده / پرمخاطره است / هر کس کندتر براند / تندتر می رسد.
- دو رقابت در عرصه زندگی یافتم / یکی ایل ناامیدی بود / که مدام در تعقیبم بود / و دیگر من بودم / که مدام / در پی امید می گشتم.
- امید فانوسی نسوز دارد / و ناامیدی می سازد / تاریکی.
با عنایت و توجه به قطعه های ادبی که ذکرشان رفت، مهمترین و اساسی ترین مساله در حوزه امید نگرشی منطقی توامان با وسعت نگاهی به صورت تعمقی است و اگر خواننده غیر از این، توجهی داشته باشد، این توجه و نگاه سطحی و ابتدایی بوده و قطعا نتیجه کافی و وافی را به همراه نخواهد داشت. به هر روی زندگی کردن و شناخت معیارهای اصولی آن در جهت حرکت و نتیجه گرفتن از اصول اساسی و حیاتی به شمار می رود و هرکسی باید از این زوایا به زندگی نگاه داشته باشد والبته پایه و پشتوانه رشد و تعالی این معیارها نیز، فرهنگ امید است. برای روشن شدن موضوع مسیر عمر را در جاده زندگی هر فرد مصداق بارز و مجاب به این موضوع می تواند باشد. به عنوان مثال هر انسانی به اندازه سن خود که در جاده زندگی طی کرده است، به همان اندازه تجربیاتی را نیز کسب کرده که این تجربیات بیانگر حضور فعال امید در زندگی است. مثلا انسان در گیر و دار مسائل اجتماعی که قابل حل و حلا جی نیستند، در خیلی از مواقع با اینکه تلا ش و کوشش فراوان نیز به خرج می دهد، اما نتیجه آن حاصل نمی آید و در این شرایط است که باید با فاکتور مهم و سرنوشت سازی «به نام تشخیص» وارد عمل شد و براساس آن دو مقوله امید و ناامیدی را برای این شرایط سخت اجتماعی و از جمله بیماری ها در نظر گرفت و بالطبع آنان که از مقوله امید استفاده می برند، همیشه بر این شرایط سخت استیلا یافته اند.
نتیجه اینکه تحت هر شرایطی امید بهترین درمان برای هر دردی است و وظیفه هر انسانی است که این نعمت بی بدیل و گرانبها و گرانسنگ رااز خود دور و رها نکند که با نزدیک شدن و عجین شدن با آن است که پله های ترقی پیشرفت یکی پس از دیگری حاصل می آید.

نویسنده : عابدین پاپی

روزنامه مردم سالاری