سیاست تقسیم سود و انباشته کردن سود

سود انباشته هميشه يکى از منابع مهم تأمين مالى بلندمدت براى شرکت‌ها بوده است. در سال‌هاى اخير، شرکت‌هاى بزرگ صنعتى براى تأمين نيازهاى مالى خود اغلب از سود انباشته استفاده مى‌کردند و نه از انتشار سهام جديد. اگر منابع مالى داخلى شرکت‌ها کفاف نياز آنها را ندهد، آنها براى تأمين مالى خود، اقدام به انتشار اوراق قرضه يا اخذ وام از مؤسسات مالى مى‌کنند. معمولاً شرکت‌هاى سهامى عام حدود ۳۵ درصد از سود خالص خود (سود پس از کسر ماليات) را به حساب سود انباشته منظور مى‌کنند و اين‌کار باعث مى‌شود که نسبت سود پرداختى به حدود ۶۵ درصد برسد.

از آنجا که سود سالانه شرکت به دو بخش تقسيم مى‌گردد، يعنى بخشى از آن به‌عنوان سود به صاحبان سهام داده مى‌شود و بخشى از آن به حساب سود انباشته منظور مى‌گردد، هيئت مديره مى‌تواند سياست‌هاى مربوط به تقسيم سود را به‌عنوان يک راهنما مورد استفاده قرار دهد.

پرداخت سود سهام به صاحبان سهام عادى يکى از راه‌هائى است که شرکت مى‌تواند بدان‌وسيله مستقيماً بر ثروت سهامداران اثر گذارد. بنابراين، هدف از اجراء چنين سياستى تعيين نقشى است که آن سياست در به حداکثر رسانيدن ثروت سهامداران ايفاء مى‌کند. از آنجا که سياست تقسيم سود تحت‌تأثير عوامل متعددى قرار مى‌گيرد، پرداخت تمام سود به سهامداران به معنى به حداکثر رسانيدن ثروت سهامداران نخواهد بود.