روانشناسی بالینی شاخه‌ای از روانشناسی است که به درک، پیش بینی و درمان نابهنجاری، ناتوانی و آشفتگی‌های شناختی، هیجانی، زیست شناختی، روان شناختی، اجتماعی و رفتاری کمک میکند و در گستره وسیعی از جمعیتهای در جستجوی درمان کاربرد دارد. (رزنیک، 1991). نقش‌های شش گانه آن عبارت است از: ارزیابی و تشخیص، مداخله و درمان، مشاوره، آموزش و نظارت بر کار رواندرمانگر‌ها، پژوهش و مدیریت. غالب کارهای روانشناس بالینی در راستای درمان و تشخیص، آموزش و پژوهش است (دادستان و منصور، 1366).

چهار مرحله تاریخی برجسته برای روانشناسی بالینی در جهان وجود دارد:



  • آغاز حرفه 1892-1914
  • فرا رسیدن عصر روانشناسی بالینی 1916-1954
  • یکپارچگی و حرفه ای گرائی 1954-1978
  • خود مختاری و تعهد اجتماعی 1979-...
در ایران از اوایل دهه 1350 اولین دوره کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی در بیمارستان روزبه گشایش یافت (شاملو 1370، ص 23).از سال 1365 و به دنبال تعطیلی دوره فوق انستیتو روانپزشکی تهران عهده دار آن شد و در 1380 انجمن علمی روانشناسی بالینی ایران در آن دایر شد. اولین دانشجوی دکتری روانشناسی بالینی ایران در 1381 از انستیتو فارغ التحصیل شد (احمدرضامحمدپور، 1383، خبر نامه انجمن علمی روانشناسی بالینی ایران، ص 12-22).