شاهنامه فردوسی بزرگ

[غریب آشنا]

آغازکتاب

به نام خداوند جان و خرد		کزین برتر اندیشه برنگذرد
خداوند نام و خداوند جای		خداوند روزی ده رهنمای
خداوند کیوان و گردان سپهر		فروزنده ماه و ناهید و مهر
ز نام و نشان و گمان برترست		نگارنده‌ی بر شده پیکرست
به بینندگان آفریننده را		نبینی مرنجان دو بیننده را
نیابد بدو نیز اندیشه راه		که او برتر از نام و از جایگاه
سخن هر چه زین گوهران بگذرد		نیابد بدو راه جان و خرد
خرد گر سخن برگزیند همی		همان را گزیند که بیند همی
ستودن نداند کس او را چو هست		میان بندگی را ببایدت بست
خرد را و جان را همی سنجد اوی		در اندیشه‌ی سخته کی گنجد اوی
بدین آلت رای و جان و زبان		ستود آفریننده را کی توان
به هستیش باید که خستو شوی		ز گفتار بی‌کار یکسو شوی
پرستنده باشی و جوینده راه		به ژرفی به فرمانش کردن نگاه
توانا بود هر که دانا بود		ز دانش دل پیر برنا بود
از این پرده برتر سخن‌گاه نیست		ز هستی مر اندیشه را راه نیست