سیزده فروردین؛ روز طبیعت، روز پایان دوره جشن های نوروزی است.

در این روز مردم بنابر یک سنت فرهنگی از خانه ها بیرون و به دشت و صحرا و باغ می روند تا آخرین روز عید را در طبیعت و در کنار سبزه و گیاه و آب روان چشمه ها و جویبارها به شادی و خوشی بگذرانند.

بیرون رفتن از خانه‎ درروز سیزدهم‎ فروردین‎‎ و آن روز را بـه‎ شـادی‎ و تفـریـح‎ گذراندن‎‎ از رسوم‎ دیـریـن ایـرانـی‎ اسـت. در اساطیر ایرانی‎‎ عمر جهان‎ هستـی ۱۲ هـزار سال‎ است‎ و عدد ۱۲ كه‎‎‎ از بروج‎ دوازده گانـه گرفته‎‎‎ شده است‎ و پـس‎ از دوازده هـزار سـال‎ عمر جهان‎‎ بسته‎‎ می‎‎ شود و انسان هایی كه در جهان‎‎ هستی‎ وظیفه‎ آنها جنگ‎ در برابر اهریمـن است، پس‎ از دوازده‎ هزار سال‎ بر اهریمـن‎ پیروز می‎ شوند. از آن‎‎ پس‎ دیگر جهان مادی‎ وجود نخواهد داشت‎ و آدمیان‎ به‎‎‎ جایگاه ابدی‎ خویش‎ بـه عـالـم‎ مینو باز می‎ گردند.

با دانستن‎‎‎‎ این موضوع می‎ توان گفت‎ كه‎ اولین دوازده‎ روز جشن‎‎ زایش‎ انسان گویا تمثیـلـی‎ از ۱۲ هزار سال‎ زندگی‎ انسـان‎ هـاسـت‎ و از روز سیزدهم‎‎ تمثیلی‎‎ از هزاره‎ سیـزدهـم مـی تواند باشد كه‎ آغاز رهایـش‎ از جهـان‎ مـادی‎ است‎ و از این‎ رو روز سیزدهم‎ می‎ توانـد روز بـازگشـت‎ ارواح‎ مـینـو و روز بـزرگ‎ رامـش‎ كیهانی‎ باشد.

روزهای‎ ماه‎‎ در ایران‎ قدیم‎ نامی‎ ویژه داشت‎ و هر یك‎ متعلق‎ به‎ ایزدی‎ بود و روز سیزدهـم‎ متعلق‎ به‎‎ ایزد تیر یا "تیشتر" ی‎ بود كـه ایزد باران‎ است‎.

برای‎ این‎‎ كه‎ این ایزد پیروز باشد لازم‎ بود كه‎‎ همه مردمان‎ در نماز از او نام‎ برنـد و از او طلب‎ باران‎ كنند. همچنین‎‎ خـوردن غـذای‎ روز در دشـت‎ و صحـرا نشانه‎‎‎ همین‎‎ فدیه گوسفند بریان اسـت‎ كـه در اوستا آمده‎‎‎‎ و افكندن‎ سبزه های‎ تازه دمیده نوروزی‎ به‎ آب‎ روان‎ جویبارها از كارهـایـی‎ است‎ كه‎ در این‎ روز انجام‎ می‎ دادند.

هم‎ اكنون‎‎ نیز در این روز كه‎ روز طبیعــت‎ نام‎‎ گرفته‎ است‎‎، مردم بنا بر سنت فرهنگی‎ خود همراه‎‎ دوستان‎‎ و خـویشاوندانشان از خــانه خارج‎ می‎‎ شوند و به‎ دشت‎‎ و طبیعت می روند تا آخرین‎ روز عیـد را بــه‎ شــادی‎ و تفــریح‎ بگذرانند.

دراین‎ روز معمولا مردم‎ برای‎ ناهـار آش‎ مـی‎ پزند و معتقدند كه‎‎ باید در خارج‎ از خانـه این‎‎ غذا تهیه‎‎ شود و همراه آن نیز باقالاپلو، سبزی‎ پلو یا ماهی‎‎ می خورند. همچنین‎‎‎ خوردن آجیل‎، كاهو با سركه‎ انگبیـن عصرانه‎ بیشتر مردم‎ است. نزدیك‎‎ غروب‎ نیز پیش‎ از ترك كـردن‎ طبـیعـت‎ هر خانواده‎‎‎ ای‎‎ سبزه ای را كه پیش‎ از نوروز سبز كرده‎‎‎ است‎‎ به نشانه بركات و فروانی‎ در آب‎ می‎‎ اندازند و سپس‎ به‎‎ خانه باز میگردند.