چند روز پیش با ماشین به سمت دریا درحال حرکت بودم (جاده فرح آباد) که دیدم چندتا ماشین آتشنشانی و آمبولانس به سرعت از کنارمون رد شدند

مو به تنم سیخ شد و گفتم حتماً اتفاق بدی افتاده!

حدسم درست بود یه مرد جوون که راننده ی سمند بود به دلیل سرعت بالا کنترلش رو از داد و خودروش بعد از اصابت به بلوار پرت شد به لاین مخالف و ماشینش افتضاح شد
از وصف حال خودش نمیگم که میدونم ناراحت میشید چیزی ازش باقی نمونده بود

حدود نیم ساعتی تو ترافیک بودم و شاهد صحنه های دلخراش تر از تصادف هم بودم مردم دورتا دور جنازه جمع شده بودند و از جنازه ی تکه تکه شده ی مرد جوان فیلم میگرفتند
بعد با لبخندی معنا دار با هم حرف میزدند که انگار اتفاقی نیفتاده

پلیس از مردم می خواست که متفرق بشن ولی کسی گوش به حرف نمی داد
آخه من موندم کجای اون صحنه تماشا داشت و کجاش جالب بود که فیلم میگرفتند و اون صحنه ی دلخراش رو به کی می خواستند نشون بدند!

چند روزه که دارم به این موضوع فکر می کنم و شاید موضوع تحقیق روانشناسیم همین باشه

ما ملت ایران به کجا داریم میریم ادعای جوانمردیمون گوش فلک رو کر کرده ولی ...............