در زبان های برنامه سازی ساخت یافته مثل c، برنامه ها به فعالیت ها توجه دارند. در حالی که در زبان ++c و سایر زبان های شی گرا به اشیا توجه می شود.

در c واحد برنامه نویسی تابع است و در ++c واحد برنامه نویسی، کلاسی است که اشیا سرانجام از آن نمونه سازی و ایجاد می شوند. برنامه نویسان c، روی نوشتن توابع متمرکز می شوند.
گروهی از فعالیت ها که کار مشترکی را انجام می دهند، به شکل تابع در می آیند و گروهی از توابع، برنامه را ایجاد می کنند. داده ها نیز در c اهمیت دارند. ولی فرض می شود داده های مورد نیاز فعالیت هایی که تابع انجام می دهد، مهیاست.

مشخصات سیستم و افعال موجود در صورت مساله به برنامه نویس c کمک می کند، توابعی را تعیین کند که باید با هم کار کنند تا سیستم را پیاده سازی کنند.برنامه نویس++c روی ایجاد انواع جدیدی به نام کلاس متمرکز می شود. در هر زبان انواع داده ای مشخصی وجود دارد که به آنها انواع ابتدایی گفته می شود.

به عنوان مثال نوع داده ایint مشخص کننده داده عددی صحیح، float داده عددی اعشاری، double داده عددی اعشاری بزرگ، char داده کاراکتری وbool داده دو مقداری درست یا غلط است. برنامه نویس می تواند با استفاده از انواع ابتدایی، انواع دیگری را ایجاد کند که به آنها انواع جدید گفته می شود.توابع و اعضای داده ای داخل هر کلاس، تعدادی داده وجود خواهد داشت که به آنها اعضای داده ای کلاس گفته می شود. علاوه بر اعضای داده ای، توابعی درون کلاس وجود دارد که داده ها را دستکاری می کنند.

به این توابع به اصطلاح متدهای کلاس یا توابع عضو گفته می شود.لازم است بدانیم که نمونه ای از هر نوع ابتدایی را یک متغیر گوییم. یک متغیر در واقع مقدار مشخصی از حافظه اصلی (ram) است که برای نگهداری یک مقدار رزرو می شود. اندازه هر متغیر در حافظه به نوعی داده اولیه بستگی دارد. به عنوان مثال در ++c ، متغیری از نوع داده ای char یک بایت از حافظه را برای ذخیره یک کاراکتر رزرو می کند و یا متغیری از نوع int ، بسته به نوع کامپایلر 2 یا 4 بایت از حافظه را برای نگهداری یک عدد صحیح رزرو می کند. در صورتی که نوع int به اندازه 2 بایت باشد به این معنی است که می تواند عددی بین 32768- تا 32767 را در خود نگه دارد.

کلاس در واقع یک نوع جدید از انواع داده اولیه است که به نمونه ای از آن شی گفته می شود. هر شی نیز مانند متغیر، فضایی از حافظه را رزرو می کند. میزان این فضا نیز مجموع اندازه های متغیرهای تعریف شده درون آن کلاس است.

در این جا ذکر یک نکته ضروری به نظر می رسد. می دانیم که درون یک کلاس علاوه بر اعضای داده ای توابعی نیز تعریف می شوند. این توابع گاهی ممکن است توابعی بزرگ و پیچیده باشند. باید دقت داشت که اندازه یک شی به اندازه توابع تعریف شده داخل کلاس مربوط ربطی نخواهد داشت و این توابع در زمان های نیاز به صورت مرجع از همان کلاس مربوطه فراخوانی می شوند. بنابراین اندازه یک شی، مستقل از تعداد و اندازه توابع تعریف شده داخل کلاس مربوطه، تنها به تعداد و نوع اعضای داده ای آن بستگی خواهد داشت.

در زبان ساخت یافته، افعال موجود در صورت مساله به برنامه نویس برای پیاد ه سازی سیستم کمک می کند. اما در برنامه نویسی شی گرا مثل ++c اسامی موجود در صورت مساله به برنامه نویس کمک می کند تا کلاس هایی را تعیین کند که با ایجاد اشیایی از آنها با یکدیگر کار می کنند سیستم را پیاده سازی کند.اگر نرم افزار از کلاس ساخته شود، از این کلاس ها می توان در برنامه های دیگر نیز استفاده کرد. به همین دلیل، کلاس ها قابلیت استفاده مجدد را دارند.