در پایگاه رسمی آیت الله بهجت به نقل از ایشان خواندم:



روایت دارد که در آخر الزّمان همه هلاک می شوند به جز کسی که برای فرج دعا می کند . گویا همین دعا برای فرج، یک امیدواری است و یک ارتباط روحی با صاحب دعا است. همین، مرتبه ای از فرج است.


چرا بعضی هامان حتی از دعا هم دریغ داریم؟

نمیشه دائم براش دعا کنیم؟