« هفت بعد آموزش بهداشت»
1. بهداشت و در نتیجه آموزش بهداشت، با تمام وجود شخص در رابطه است و جنبه های جسمی، روانی، اجتماعی، عاطفیف معنوی و وابسته به اجتماع را در بر می گیرد.
2. آموزش بهداشت یک فرایند تمام عمر از تولد تا مرگ است که افراد کمک می کند در تمام مقاطع و مراحل زندگی تغییر نموده و سازگار شوند.
3. آموزش بهداشت با افراد در سطوح سلامتی و بیماری از کاملاً سالم تا بیمار مزمن و معلول در رابطه است تا توان بالقوه هر فرد را برای زندگی سالم به حداکثر برساند.
4. آموزش بهداشت به سوی افراد، خانواده ها، گروه ها و کل جوامع جهت گیری می شود.
5. آموزش بهداشت با کمک به افراد برای یاری به خود وبا کمک به افراد برای کار بسوی ایجاد شرایط بهداشتی تربرای همه(تبدیل انتخابهای بهداشتی به انتخابهایی ساده تر)در رابطه است.
6. آموزش بهداشت، آموزش و یادگیری رسمی و غیر رسمی و با استفاده از روشهای گوناگون می باشد.
7. آموزش بهداشت با گستره ای از اهداف، منجمله ارائه اطلاعات، تغییر نگرش، تغییر رفتار،تغییر اجتماع در رابطه می باشد.
«رعایت بهداشت و ایمنی در برنامه های ورزشی»
رعایت بهداشت و ایمنی، احتیاطی است که در اجرای هر رشته ورزشی از نظر حفظ و سلامت ورزشکاران باید به آن عمل شود. ایمنی و حفظ بهداشت، خود به خود به دست نمی آید و باید ضمن تعلیمات هر رشته ورزشی مقررات ایمنی آن تعلیم داده شود. تأکید بر یادگیری و رعایت مقررات بهداشتی و ایمنی، نباید با ترس از مجروح شدن مطرح شود. بلکه باید این تعلیمات بر اساس حفظ سلامت فرد ورزشکار باشد. پس آموزش مقررات ایمنی و بهداشتی رشته های ورزشی، بر مربیان لازم است که در اجرای صحیح و کامل آن نظارت کنندتا همه افراد،تمام توصیه ها را بدون کم و کاست رعایت کنند.
«نکات مهم در مورد مقررات حفظ و بهداشت ایمنی»
1. اولین مسئولیت مربیان ورزش، انتخاب زمین و محوطه، ورزشی مناسب از نظر حفظ سلامت نوجوانان است. محوطه، ورزشی باید دارای وسعت کافی باشد و از برجستگی ها، موانع و اشیایی که برای سلامت افراد خطر ناک است عاری باشد.
2. مسئولیت بعدی مربی ورزش، نظارت بر رعایت مقررات ایمنی هر رشته خاص از طرف شرکت کنندگان می باشد. اصولاً کودگان باید مهارتهای ورزشی رشته مورد اجرا و همچنین مقررات ایمنی آن را خوب بدانند بطوریکه ملکه ذهن آنها شود. نظارت بر اجرای مقررات ایمنی از وظایف اصلی و اولیه، هر مربی ورزش است.
3. هنگامی که یک رشته ورزشی به شکل دسته جمعی اجرا می شود مربی باید بین گروهها و افراد، فاصله و فضای لازم را رعایت کند بگونه ای که از برخورد آنان با یکدیگر جلوگیری شود. در رشته های ورزشی که با پرتاب و زدن توپ به افراد سر و کار دارد، فاصله باید به اندازه ای باشد که توپی که بازیکن اصابت می کند سرعت و قدرت خود را از دست داده باشد تا به داشن آموز صدمه وارد نکند. در اینگونه بازیها می توان توپ را با پرتاب کردن به زمین، به طرف بازیکنان هدایت کرد زیرا توپ پس از اصابت به زمین شتاب خود را از دست می دهد و در مسیر بعدی که به بازیکنان می رسد، صدمه ای وارد نخواهد ساخت.
4. در بازیهای با توپ با به کودکان و نوجوانان اموخت که همه آنها باید به توپ نگاه کنند و اگر فردی متوجه نیست نباید بطرف او توپ را پرتاب کرد.
5. رعایت مقررات عبور از کنار یکدیگر در بازیهای مختلف ورزشی بسیار اهمیت دارد، کودکان معمولاً باید سعی کنند که هنگام رد شدن از کنار یکدیگر از طرف راست بگذرند و اگر این موضوع را یاد بگیرند از برخوردهای بدنی با یکدیگر جلوگیری می شود. کودکان در موقع دنبال کردن همدیگر یا دویدن و پرش از موانع باید زمان و فاصله را برآورد کنند.
6. جو بازی باید دوستانه باشد و این وظیفه مربیان است که از بروز خشونت در بازیهای ورزشی جلوگیری کنند.
7. در ورزشهای سنگین مانند کشتی و فوتبال نباید از عینک استفاده شود.
8. شاگردان نباید در میدانها و محوطه های ورزشی مداد و قلم بیاورند.
9. باید به کودکان و نوجوانان آموخت که هنگام بازی یکدیگر را هل ندهند، زیرا این کار علاوه بر اینکه اجرای فنون ورزشی را با مشکل روبرو می کند، موجب ناراحتی یا نزاع بازیکنان می شود.
10. مقررات ایمنی رشته های ورزشی باید در همه مدارس یکسان باشند و همه معلمان باید در این موارد هماهنگ عمل کنند. بهتر است که مقررات ایمنی در تابلوهای اعلانات و در نزدیک میدانهای ورزشی نصب شوند تا همواره در معرض دید و مطالعه بازیکنان قرار گیرد.
بهداشت ورزشی
پاسخ با نقل قول