انواع خرس

[ttrasn]

خرسها پستاندارانی هستند با جثه بزرگ و دم کوتاهی که در میان موهای بلندشان مخفی است. سر گرد و گردنشان کوتاه است و هر کدام از دستها و پاهایشان دارای پنج انگشت می‌باشد و از لحاظ حرکتی کف رو هستند.
مشخصات فیزیکی

دندان خرس تیز نیست و مانند سایر گوشتخواران برای بریدن گوشت طراحی نشده‌است. مثلا در بیشتر گوشتخواران، دندان نیش بزرگ است و برای کشتن طعمه کاربرد دارد. درخرس‌ها این دندان‌ها نسبتاً کوچکند و خرس‌ها از آن به عنوان ابزاری برای دفاع استفاده می‌کنند. دندان آسیای خرس مسطح و پهن است تا بتواند غذاهای گیاهی را خرد کرده و بکوبد.

هریک از دست وپاهای خرس، ۵ چنگال تیز و بلند دارد که جمع نمی‌شود (برعکس گربه). این دست و پاها برای بالا رفتن از درخت و شکافتن خانه موریانه و کندوی عسل، یافتن وکندن ریشه گیاهان و گرفتن طعمه بکار می‌رود. راه رفتن خرس هابا راه رفتن بسیاری از گوشتخواران تفاوت دارد و گویی روی پنجهٔ پا راه می‌روند که برای افزایش سرعت، کارآمد است. خرس‌ها مثل انسان روی پا هم راه می‌روند.

موی خرس بلند و زمخت است. رنگ موی آنها بسته به این که از چه نوع خرسی باشند می‌تواند تقریبا هر رنگی داشته باشد. مثلا سفید، بور، کرم، تمام سیاه، تمام قهوه‌ای، ..

امید به زندگی خرس‌ها دقیقا معلوم نیست. به نظر می‌رسد ۲۵ تا ۴۰ سال باشد. خرس‌های وحشی که در جنگل هستند نسبت به خرس‌هایی که در باغ وحش هستند در سنین پایین تری می‌میرند.
رنگشان از سفید در خرس قطبی تا قهوه‌ای و سیاه در سایر گونه‌ها متفاوت است. دندانهای آسیای بالا با سطخ زیاد اما برجستگیهای روی آنها کند و صاف می‌باشد.
این حیوان وحشی انواع گوناگونی دارد که غالبا گوشت‌خوار هستند اما از برخی خوراکی‌های گیاهی نیز تغذیه می‌کنند. محل زندگی خرس‌ها بسته به انواع آنها بسیار گوناگون و از جنگل و کوه گرفته تا سرزمین‌های قطبی گسترده‌است.

خرس‌های قطبی بوی غذا را از فاصله صد مایلی در هوای آزاد و همچنین از فاصله سه متری در زیر برف تشخیص می‌دهد. این حیوان بسیاری از وقت خود را در زیر آب سپری می‌کند. آنها در بعضی از کشورها رسماً به عنوان پستانداران دریایی طبقه بندی می‌شوند.

چند نوع خرس معروف عبارت اند از:

* خرس خاکستری
* خرس قطبی
* خرس پاندا
* خرس قهوه‌ای
* خرس سیاه
* خرس سیاه آسیایی
* خرس سیاه آمریکایی
* خرس عینکی
* خرس تنبل
* خرس آفتاب

[ttrasn]

خرس پشمالو و بزرگ گریزلی معمولاً آرام و سر به هواحركت می كند اما می تواند به سرعت یك اسب بدود.
توله ها می توانند از درخت بالا بروند اما توانایی بالا روندگی از درخت را در یك سال اول زندگیشان از دست می دهند.

خرس گریزلی از مواد گیاهی مثل ریشه، جوانه، برگ توت و قارچ و همچنین ماهی، حشرات و پستانداران، تغذیه می كند.

در زمستان، آنها لایه چربی به اندازه ۱۲۰۰۰ گرم را در بدنشان ذخیره می كنند و در یك محل محفوظ پناه می گیرند.
آنها به خواب زمستانی واقعی فرو نمی روند و به راحتی بیدار می شوند.

ویژگیهای ظاهری:

خرس بزرگ قهوه ای معمولاً با موهای نوك سفید.
بلندی بدن ۸۸/۱۸۲ تا ۳۶/۲۱۳
زیستگاه: مراتع كوهها و جنگلها. در طول نهرها و رودها ( به خصوص رودها با ماهی آزاد). بوته زار توتها یا درختستان درختهای بید.
از این محلها در كشور خرسها دوری كنید.
گونه های هم خانواده: خرس سیاه و خرس قطبی

[ttrasn]

خرس تنبل (به انگلیسی: Sloth Bear) که به آن خرس لب (به انگلیسی: Lip Bear) هم گفته می‌شود نوعی خرس ساکن در جنگل های هند، نپال، پاکستان، بنگلادش و سری لانکا است.این خرس اغلب با استفاده از پنجه‌های بلند و خمیده اش بی حرکت از شاخه‌ای آویزان می‌شود.

[ttrasn]

خرس آفتاب (به انگلیسی: sun bear) یا خرس آفتاب مالایایی (به انگلیسی: Malayan sun bear) کوچک ترین عضو خانواده خرس‌ها است که کمترین مطالعه در این گروه بر روی آن صورت گرفته‌است.حدود ۱۰۰ سانتی متر طول دارد و در جنگل‌های جنوب شرق آسیا زندگی می‌کند. غذای این حیوان عبارتست از: میوه‌ها، پرندگان، موشها و سایر جانوران کوچک. از موریانه هم تغذیه می‌کند.

[ttrasn]

خرس عینکی (به انگلیسی: Spectacled Bear) که به خرس آندی (به انگلیسی: Andean Bear) هم معروف است نوعی خرس است که در آمریکای جنوبی زندگی می‌کند. این نوع خرس تنها خرسی است که در نیمکره جنوبی زمین زندگی می‌کند. دور چشم این خرس‌ها موهایی با رنگ متفاوت دارد که از دور شبیه عینک به نظر می‌رسد.

[ttrasn]

خرس سیاه آسیایی یا خرس سیاه تبتی یا خرس ماه گونه‌ای خرس در اندازه متوسط است که یک علامت V بر روی قفسهٔ سینه‌اش نقش بسته‌است. این خرس به‌خوبی برای زندگی بر روی درخت انطباق یافته و در مناطق وسیعی از جنوب آسیا، شمال شرق چین، خاور دور روسیه و ژاپن می‌زید. آی‌یو‌سی‌ان این حیوان را در فهرست گونه‌های در خطر انقراض و در ردهٔ آسیب‌پذیر قرار داده‌است که بیشتر به‌دلیل جنگل‌زدایی و شکار این حیوان برای استفاده از برخی اعضای بدن اوست.

خرس سياه آسيايي با نام علمي Selenarctos thibetanus یا Ursus thibetanusو با نام های عمومی Asian black bear, Asiatic Black Bear, Tibetan black bear, Himalayan black bear, Moon bear شناخته می شود و به قبیله Chordata ، راسته Carnivora ، خانواده Ursidae و جنس Ursus متعلق می باشد.

ویژگی های ظاهری

خرس سیاه از نظر اندازه كوچك‌تر از خرس قهوه‌اي و داراي موهاي بلند به رنگ قهوه‌اي تيره مايل به سياه جلادار است كه گاهي طول موها به 10 سانتيمتر مي‌رسد. صورت باريك و گوش‌هاي بزرگي دارد. دست و پاها باريك‌تر از خرس قهوه‌اي، كف پا برهنه، چنگال‌ها كوتاه‌تر، خميده و به رنگ سياه است. لكة سفيد نيمه هلالي به شكل v در ناحية وسط سينه دارد.

عموما رنگ سیاه دارند ولی نمونه‌هايي يافت شده كه به رنگ قهوه‌اي مايل به قرمز يا كاملاً قهوه‌اي هستند. اندازة سر و تنه بين 140 تا 200 سانتيمتر و ارتفاع آن تا سرشانه‌ها حدود 1 متر مي‌رسد. جنس نر تقریبا وزنی بین 100 تا 218 کیلوگرم وماده نیز50 تا 125 کیلو گرم وزن دارد. جمجمه آن حجيم ولي كوچك‌تر از خرس قهوه‌اي است و پوزه پهن و پيشاني برآمده‌اي دارد. دندان‌هاي نيش آن بزرگ ولي دندان‌هاي آسيا كوچك است. اندازه دم حيوان در منابع مختلف عددهای متفاوتی ذکر شده که دامنه این اعداد بین 7 تا 11.5 سانتي‌متر است، گوش‌ها نسبتاً بزرگ و لوله‌اي شكل با انتهاي گرد در دو پهلوي سر قرار دارد. اندازه دست‌ها و پاها كوتاه بوده كه به 5 انگلشت با ناخن‌هاي تيز و قوس‌دار ختم مي‌شود و حيوان را در بالا رفتن از درخت و صخره‌ها و كوه‌ها ياري مي‌كند.

رژیم غذایی

رژيم غذايي متنوعی داشته و جانوری همه چيز خوار (omnivors) محسوب می گردد به همين دليل داندان‌ها پهن‌تر از ساير گوشت‌خواران است و به آساني مي‌توانند هسته ميوه مانند خرما را خرد كنند. مواد گياهي مورد علاقه اين حيوان شامل ميوه‌ها (توت، خرما، انبه، انجير، زيتون و غيره) است. به طور كلي خرس سياه بيشتر به گياهخواري تمايل دارد و براي همين از درختان بالا مي‌رود.

در ايران بيشتر در مناطق كم ارتفاع مانند بلوچستان كه داراي درختان داز (درختي شبيه به نخل زينتي با ميوه‌هاي گرد و گوشتي و هسته‌هاي درشت) است، بسيار فراوان ديده مي‌شود. خرس سياه از ميوه و جوانه انتهايي اين درخت كه نرم و مغذي است، تغذيه مي‌كند. در مناطق كوهستاني مرتفع نيز مانند كوه بيرك و جبال بارز از انجير، زيتون و ساير ميوه‌ها تغذيه مي‌كند. گاهي اوقات اين حيوان به نخلستان‌ها و باغ‌هاي ميوه دستبرد مي‌زند و باعث ايجاد خسارت مي‌شود.

خرس سياه علاوه بر رژيم گياهخواري از مواد حيواني مانند حشرات، مهره‌داران كوچك و نوزاد حيوانات ديگر تغذيه مي‌كند. حشرات نسبت به ساير جانوران بيشتر مورد توجه خرس سياه است. اين حيوان براي يافتن موريانه‌ها كنده‌هاي درختان را جابجا و تكه تكه مي‌كند. براي جستجوي مورچه‌ها، لارو حشرات به حفر زمين يا زير و رو كردن سنگ‌ها مي‌پردازد. همچنين گاهي خرس‌هاي سياه در حال جست زدن براي گرفتن حشرات درحال پرواز ديده مي‌شوند. آنها به آشيانه پرندگان روي درختان حمله كرده و جوجه‌ها يا تخم پرندگان را مي‌خورند.گاهي اتفاق مي‌افتد كه به دام‌ها و پرندگان اهلي حمله مي‌كند. عسل نيز از غذاهاي مورد علاقه اين خرس است. خرس سياه در هر فصل رژيم غذايي خود را تغيير مي‌دهد. شب‌ها براي پيدا كردن غذا كيلومترها راه را طي مي‌كند و صبح زود به لانه خود برمي گردد. بسيار به ندرت گزارش شده كه خرس سياه به حيوانات بزرگ يا انسان حمله كند.


تولید مثل

در مورد توليد مثل خرس سياه باید گفت در سن 3 سالگي بالغ شده و آماده براي جفت‌گيري مي‌شود و در اواسط تابستان جفت‌گيري مي‌كند و دوران بارداري آنها حدود 8- 6 ماه به طول مي‌انجامد و و نوزادان آنها با چشمان بسته به‌دنيا مي‌آيند در اوايل تا اواخر زمستان يك تا سه نوزاد كوچك با چشمانی بسته مي‌زايد. بچه‌ها تا يك سال همراه با مادر هستند و پس از آن مستقل مي‌شوند. خرس‌هاي سياه يك سال در ميان توليد مثل مي‌كنند مگر اينكه نوزادان آن سال تلف شوند تا حيوان در سال بعد اقدام به توليد مثل كند.

شیوه زندگی

خرس‌ها قلمرو طلب هستند و محدوده‌‌اي را به عنوان قلمرو و علامت گذاري مي‌كنند و ديگر اينكه جفت‌گيري آنها با كشتي‌گرفتن، صداي مهيب و داد و قال و شلوغي همراه است.

یک نکته جالب در مورد خرس سیاه در مورد نحوه پايين آمدن آن از درخت است كه رو به پايين یعنی وارونه از درخت پايين مي‌آيد در صورتي‌كه خرس قهوه‌اي از اين توانايي برخودار نبوده و نيستند.

خرس‌هاي سياه حدودا 24 سال عمر مي‌كنند.

عموم خرس‌ها كف رو هستند و مي‌توانند مانند انسان‌ها بر روي پاها بايستند و راه بروند كه اين حالت بيشتر در زمان خشم و تهاجم ديده مي‌شود.خرس سیاه شب گرد است و به صورت انفرادي زندگي مي‌كند. معمولاًً غارها، درخت‌هاي بزرگ ميان تهي يا شكاف بزرگ صخره‌ها و حفره‌هايي بر در اثر شكستن صخره‌ها و ريختن سنگ‌هاي بزرگ بوجود آمده است را به عنوان لانه انتخاب مي‌كنند. در نواحي سرد از اواخر پاييز تا آخر زمستان مي‌خوابد و قبل از خواب زمستاني لانه را به دقت تميز مي کند و كف آن را از مواد نرم كه بيشتر از علوفه است، مي‌پوشاند.

طرز زندگي اين خرس بسيار شبيه به خرس قهوه‌اي است با اين تفاوت كه خرس سياه بيشتر بر روي درختان بسر مي‌برد. به همين دليل فرم چنگال‌ها و جثه كوچك آن براي بالا رفتن از درختان مناسب است.

اين گونه داراي سازگاري فوق‌العاده‌اي نسبت به محيط و غذاهاي گوناگون است. به علت قابل دسترس بودن مخفيگاه، شكارچيان به آساني آن را شكار مي‌كنند. زماني كه توله خرس‌ها براي خوردن خرما به بالاي نخل‌ها مي‌روند توسط اهالي روستاها شكار و كشته مي‌شوند.

پراکنش

پراكنش جهاني اين حيوان شامل کوه ها و نواحی جنگلی کشورهای چين، كامبوج، تايلند،کره جنوبی و كوه‌هاي هيماليا در كشمير، افغانستان، بنگلادش،میانمار،بوتان،لائ وس،ویتنام،پاكستان، ايران،برخي از جزاير ژاپن،نواحی شمال هند و کره شمالی است. در ايران از نواحي مرزي بلوچستان ايران با پاكستان تا ميناب و جيرفت پراكندگي دارد. جانورشناسان ايراني و خارجي در نواحي گوناگوني از جنوب شرقي و شرق ايران، وجود اين خرس را گزارش كرده‌اند
زيستگاه اين خرس در ايران شامل نواحي جنگلي جنوب كرمان، رويشگاه‌هاي پراكندة درخت داز و زيتون واقع در بلوچستان و هرمزگان است.

تا ارتفاع 4700 متري در هيماليا ديده مي‌شود ولی خوب واضح است که در مناطقی با ارتفاع از سطح دریا کمتر،پراکنش بهتری دارد. نواحي كه ‌اين حيوان زياد ديده شده شامل مناطق كوهستاني زابلي، قِصِرقند و رشته كوه بيرك واقع در بلوچستان، كوه‌هاي بشاگرد در هرمزگان، جنگل‌هاي جبال بارز، دلفارد، بحر آسمان و كهنوج در جنوب كرمان است. نخستين بار در سال 1823 توسطG. Cuvier شناسايي شد.

از لحاظ رده بندی IUCN

اين حيوان در حال حاضر در نواحي مانند جبال بارز و دلفارد رو به انقراض بوده و در برخي مناطق نيز با كاهش نسبي جمعيت روبه‌روست. خرس سياه در رده‌بندي IUCN در ليست قرمز یعنی جز گونه های در معرض انقراض قرار دارد.

یکی از علل اصلی انقراض این گونه را جنگل زدایی (Deforestation) می داند زیرا این کار تهدیدی جدی برای محل سکونت این گونه می باشد و زیستگاه های آن از بین می رود.

[ttrasn]

خرس قهوه ای جانوری است پستاندار که تاکنون بیش از ۲۰۰ نژاد مختلف از آن در اروپا، آمریکا و آسیا ،از جمله ایران شناخته شده‌است.
خرس جانوری است عظیم‌الجثه و قوی و پر تحرک که در جنگل علاقه زیادی به خوردن دانه‌های درختان بلوط دارد.

خرس های قهوه‌ای در مقایسه با خرس های قطبی اندکی بزرگ ترند. بعضی منابع، این دو خرس را هم اندازه معرفی کرده اند. این دو خرس، بزرگ ترین شکارچیان زمین اند. خرس های قهوه‌ای از 90 کیلوگرم (خرس های ماده کوچک) تا بیش از 800 کیلوگرم (برای خرس های بزرگ نر) وزن دارند. جمعیت خرس قهوه‌ای بر حسب این که از چه نوع رژیم غذایی استفاده می‌کند به طور قابل ملاحظه‌ای فرق دارد. به طور کلی آنهایی که در کنار دریا هستند و ماهی می‌خورند بیشتر عمر می‌کنند و وزنشان هم بیشتر است. مثلا خرس قهوه‌ای که در آلاسکا زندگی می‌کند بیش از 800 کیلوگرم وزن و 230 سانتی متر قد دارد. خرس قهوه‌ای دمی به طول 10 الی 13 سانتی متر دارد. خرس قهوه‌ای در طول شانه‌هایش ماهیچه‌های برآمده تری دارد که آن را از انواع دیگر خرس ها متمایز می سازد. کوچک ترین نوع خرس قهوه ای، خرس قهوه‌ای اوراسیایی است که بالغ ماده آن 90 کیلوگرم وزن دارد.
آنها ممکن است به مدت بیش از هفت ماه در لانه یا غار، بدون غذا خوابیده باشند. در این حالت کاملا بی حس و سست می‌شوند. بعد از بیدار شدن به طور وحشتناکی غذا می‌خورند تاانرژی از دست رفته را بازیابند. روزی 40 کیلوگرم!

خرس قهوه‌ای در حالت عادی در شب فعالیت می‌کند. در تابستان بیش از 180 کیلوگرم چربی ذخیره می‌کند که او را قادر می سازد در طول زمستان که خیلی سست می‌شود مقاومت کند. با این حال آنها زمستان‌خواب نیستند و به آسانی بیدار می‌شوند. هم نر و هم ماده این حیوان در زمستان در غار یا لانه به سر می‌برند. خرس قهوه‌ای بسیار گوشه‌گیر است، با این حال ممکن است آنها در تعداد زیادی به دور منبع غذایی بزرگ، در کنار هم جمع شوند و یک سلسله‌مراتب اجتماعی را بر پایه سن و اندازه‌شان تشکیل دهند

وقتی خرس قهوه‌ای مصدوم شد با صدای بسیار بلندی می غرّد ولی در حالت عادی با ترساندن و عصبانیت و تولید صدای زیر به وسیله به هم ساییدن دندان به دیگران هشدار می‌دهد. آنها تقریبا همیشه از مواجه شدن با انسان خودداری می‌کنند.

آنها جانورانی همه چیز خوار هستند و از محصولات متنوع گیاهی استفاده می‌کنند شامل: توت، ریشه درختان، جوانه، قارچ و همچنین فراورده‌های گوشتی مثل ماهی، حشره، و پستانداران کوچک. آن طور که مشهور است آنها گوشتخوار نیستند. خرس قهوه‌ای بیش از ۹۰٪ از انرژی غذایی خود را از مواد گیاهی بدست می‌آورد.[۱۲] ساختار فک آنها متناسب با نوع غذایی آنان است. نوع غذای آنان به طور چشمگیری بستگی به منطقهزندگی آنها دارد. مثلا خرس هایی که در یلوستون[۱۳] هستند در طول تابستان مقدار زیادی حشره بید می‌خورند. بعضاً ۴۰٬۰۰۰ بید در روز می‌خورند و این مقدار ممکن است نیمی از انرژی سالانه آنان را فراهم کند

خرس های بالغ تقریبا از هر حمله‌ای مصون اند به جز حمله خرس های دیگر. بعضی از خرس هایی که از خواب زمستانی بیدار می‌شوند به دنبال ببر می‌گردند تا آنها را شکار کنند. بعضا ببر هم خرس ها را شکار می‌کند. در Far East روسیه خرس قهوه‌ای و خرس سیاه آسیایی روی هم رفته 5 تا 8 درصد از رژیم غذایی ببر صربستانی را تشکیل می‌دهند و خرس قهوه‌ای به تنهایی 1 تا 1.5 درصد از آن را تشکیل می‌دهد.وقتی جای پای خرس ها در منطقه‌ای کم شد ببر ها به آنها حمله می‌کنند. معمولا خرس های بالغ بزرگ از حمله ببر ها در زمستان در امانند ولی بعضاً در زمستان وقتی در لانه خود هستند کشته می‌شوند. البته مواردی هم به ثبت رسیده است که خرس ها ببر ها را کشته اند یا برای مراقبت از خود در برابر کشته شدن توسط آنها و یا برای مصرف.
دیده شده است که خرس های قهوه‌ای به سمت شمال و به سمت قلمرو خرس های قطبی حرکت کرده اند. خرس های قهوه‌ای تمایل دارند قلمرو آنان رااشغال کنند تا از لاشخور ها در امان باشند و توله‌های مرده خرس قطبی در لانه خرس قهوه‌ای یافت شده است و توله خرس های پاندا نیز توسط خرس های قهوه‌ای خورده شده است.

[ttrasn]

پاندا یک پستاندار از خانواده خرس‌ها است که پیش از این تصور می‌شد که از خانواده راکونها باشد. این حیوان در نواحی مرکزی و جنوب غربی چین زندگی می‌کند. پاندا به سادگی توسط لکه‌های سیاه روی گوش و دور چشم و دور بدنش قابل شناسایی است. رژیم غذایی این حیوان گوشتخوار ۹۹٪ از گیاه بامبو است و البته پاندا ممکن است غذاهایی مانند عسل، تخم پرندگان، ماهی، مرکبات، موز، برگ بوته‌ها ، سیب زمینی را اگر در دسترس باشند بخورد.

پاندا در برخی از مناطق کوهستانی در مرکز چین مثل سیچوآن و شاآن‌شی و گانسو زندگی می‌کنند. پانداها زمانی در نواحی پایین تر زندگی می‌کردند اما با پیشرفت زمین‌های زراعی و همزمان از بین رفتن جنگل‌ها و برخی از عوامل دیگر پانداها به مناطق مرتفع پناه آوردند.

نسل این جانور به شدت در معرض تهدید است. بر اساس گزارش‌ها ۲۳۹ پاندا در چین در باغ وحش و ۲۷ پاندا نیز در باغ وحش‌های بیرون از چین می‌زیند. همچنین تخمین زده می‌شود حدوداً ۱٬۵۹۰ پاندا در طبیعت زندگی می‌کنند اما یک مطالعه از طرف دی ان ای آنالایز تخمین زده که بین ۲٬۰۰۰ تا ۳٬۰۰۰ پاندا می‌تواند در طبیعت وجود داشته باشد و گزارش‌هایی نیز نشان می‌دهند که پانداهای موجود در طبیعت در حال ازدیاد می‌باشند. اما سازمان بین‌المللی حافظ طبیعت اعتقاد دارد این گزارشها برای بیرون آوردن نام پاندا از جانوران در معرض خطر انقراض کافی نیست.

در حالی که همچنان اژدها اثر ملی و تاریخی چین است در این اواخر پاندای بزرگ نیز به یک علامت و مشخصه برای چین تبدیل شده است. تصویر خرس پاندا روی بسیاری از سکه‌های نقره و طلا و پلاتینیوم مربوط به چین مدرن حک شده و حتی تمبر با عکس و اسم خرس پاندا منتشر شده است. حالت خوردن گیاه بامبو توسط خرس پاندا به یک نماد صلح‌جویی در مقابل شکارچیان تبدیل شده است. گفته شده خرس پاندا یک حیوان اهلی و آموزش‌پذیر است و حمله آن به انسان اغلب به خاطر آزار و اذیتی بوده که از انسان به آن رسیده تا به علت خوی وحشی خود جانور.

شکل ظاهری


پوست پاندا سیاه و سفید است. نوع بالغ این حیوان عرضش به یک متر و نیم و اندازه شانه‌اش ۷۵ سانتیمتر است. نرها ۱۰-۲۰٪ از نوع ماده درشت‌تر هستند. نرها می‌توانند به ۱۱۵ کیلوگرم هم برسند اما ماده‌ها کوچکترند. با این وجود می‌توانند به ۱۰۰ کیلوگرم نیز برسند.

از نظر رنگ‌بندی گوشها و دستها و دور چشم پاندا، سیاه و بقیه بدن سفید است. دانشمندان نمی‌دانند به درستی چرا بدن این خرس به این رنگ درآمده اما حدس می‌زنند که به علت ایجاد توانایی استتار در میان برف و سنگ این طور شده باشد. پاندا دندان‌های آسیاب بزرگ با فکی قوی دارد که برای خوردن گیاه بامبو مناسب است. بسیاری از مردم پاندا را حیوانی خپل و بانمک می‌پندارند اما این حیوان نیز می‌تواند به اندازه سایر هم‌نوعانش خطرناک باشد. پنجه پاندا پنج انگشت و یک شست دارد. انگشت شست حیوان برای راحتی در گرفتن و خوردن گیاه بامبو به مرور زمان تغیر شکل یافته است. پاندا دومین دم بلند در میان خانواده خرس‌ها را دارد. دم این حیوان ۱۰ تا ۱۵ سانتیمتر است. اولین دم بلند در میان خرسها متعلق به خرس تنبل است. پانداها ۲۰ تا ۳۰ سال عمر می‌کنند.

عادت‌ها

در حیات وحش پانداها جزو جانورانی هستند که بر روی زمین زندگی می‌کنند و وقتشان را به گشت و گذار و در تپه‌ها و تغذیه از گیاه بامبو می‌گذراند. پانداها چه نر چه ماده به تنهایی زندگی می‌کنند و حتی حیوانات ماده حضور یک ماده دیگر در محدوده خود را تحمل نمی‌کنند. پانداها با صداهایی که از خود تولید می‌کنند با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند و همچنین با پنجه کشیدن بر درخت و همچنین با بوی ادرار خود محدوده خود را نشانه گذاری می‌کنند. این حیوان می‌تواند از درخت بالا برود و در درختان توخالی و یا شکاف سنگ‌ها پناه بگیرد اما برای خود لانه دائمی نمی‌سازد. پانداها مانند سایر خرس‌ها به خواب زمستانی نمی‌روند بلکه در زمستان‌ها به ارتفاعات گرمتر نقل مکان می‌کنند. نکته دیگر درباره پاندا این است که این حیوان بیشتر روی حافظه فضایی تکیه می‌کند تا حافظه دیداری.

پانداها تنها در طول دوران کوتاه جفت گیری در کنار همدیگر جمع می‌شوند اما بعد از جفت گیری، نر ماده را تنها می‌گذارد و ماده، توله‌اش را به تنهایی بزرگ می‌کند.

تغذیه


با اینکه پاندا در رده حیوانات گوشتخوار است اما خوراک غالب این حیوان گیاه و به‌ویژه گیاه بامبو است. با این وجود سیستم گوارشی پاندا ویژهٔ خوردن گوشت است و نمی‌تواند به خوبی سلولز گیاهی را هضم کند. در نتیجه انرژی و پروتئین کمی از خوردن بامبو بدست می‌آورد. پانداها به طور معمول روزانه ۹ تا ۱۴ کیلوگرم بامبو مصرف می‌کنند و به علت فقر ارزش غذایی بامبو برای خرسهای پاندا، آنها مجبورند شکمشان را کاملا پر کرده و تا آنجا که می‌توانند بخورند. پانداها بسیار دقت می‌کنند تا انرژی‌شان بیهوده تلف نشود و به این ترتیب از گذشتن از شیب‌های تند و یا عکس‌العمل‌های زیاد نسبت به سایر خرس‌ها پرهیز می‌کنند.

دو خرس پاندا از نظر ظاهر و اندازه صورت و اندازه بدن و حتی میزان خوردن بامبو با هم متفاوت هستند، «راسل سیچون» پژوهشگر پانداشناس مشاهده نموده است که: «(پاندا) بیشتر شبیه یک گوریل گیاه‌خوار است و اندازه پایین تنه به حجم کلی بدن نشان دهنده سوخت و ساز پایین بدن است. این سطح پایین سوخت ساز بدن و همچنین روش زندگی پاندا به وی اجازه می‌دهد که توسط منابع غذایی ضعیفی چون بامبو بتواند به زندگی ادامه دهد.» پاندا دارای یک آرواره‌ای قوی و دندان‌های آسیای بزرگ است که به وی اجازه می‌دهد به راحتی گیاهان را بخورد.

بر اثر تجارت پر سود الوار پانداها به سوی مناطق مرتفع‌تر رانده شده‌اند و همین خود باعث از بین رفتن مناطق جنگلی و از بین رفتن بامبوها که غذای اصلی پاندا را تشکیل می‌دهند شده است و به خاطر این اقدامات از سال ۱۹۷۳ تا ۱۹۸۴ یعنی در حدود تنها ۱۱ سال چیزی حدود ۵۰٪ از تعداد این حیوان کاسته شده است.

۲۵ نوع بامبو توسط این حیوان در طبیعت مصرف شده است و تنها تعداد کمی از انواع بامبو در ارتفاعات رشد می‌کنند یعنی همان جایی که پانداها اکنون زندگی می‌زیند. برگ‌های بامبو پروتئین زیادی دارند اما ساقهٔ آن از پروتئین کمی برخوردار است. به خاطر شکوفه‌دهی، مرگ و گرده‌افشانی همزمان انواع گیاهان بامبو، پانداها باید حداقل به ۲ نوع بامبو دسترسی داشته باشند تا گرسنه نمانند. اما تا زمانی که پانداها دندان‌های خرس مانند خود را حفظ کرده‌اند می‌توانند گوشت، ماهی و تخم پرندگان را در صورت در دسترس بودن بخورند. در باغ وحش‌ها نیز به خرسها بامبو می‌دهند اما مقداری بیسکویت تقویتی نیز برای حفظ سلامت بهتر به آنها می‌دهند.

تولید مثل

سابقاً در تکثیر نسل پانداها در اسارت مشکل وجود داشت و آن مشکل عدم تمایل پانداها به برقراری ارتباط جنسی با یکدیگر در اسارت بود و این مشکل دانشمندان را بر آن داشت که راهی برای حل این مشکل بیابند. آنها راه‌هایی چون نشان دادن فیلم نزدیکی پانداها با هم و حتی دادن داروی ویاگرا (تحریک کننده جنسی) را امتحان نمودند اما نتیجه دلخواه را نگرفتند. از روشهای ابتدایی دیگر لقاح مصنوعی بود. فقط اخیرا با استفاده از راه‌هایی توانستند هر دو سال یک نوزاد به دنیا بیاورند.

توانایی جنسی پانداها از ۴ تا ۸ سالگی شروع و ممکن است تا ۲۰ سالگی ادامه یابد. دوره جفت گیری در سه ماه بهار می‌باشد که ماده‌ها برای ۲ تا ۳ روز که آن هم فقط یک بار در سال است آماده جفت گیری می‌شوند. در طول مدت زمان جفت گیری ۲ تا ۵ نر برای بدست آوردن یک ماده با هم به رقابت می‌پردازند و نر غالب ماده را بدست می‌آورد. مدت زمان برقراری ارتباط جنسی بسیار کم است و از ۳۰ ثانیه تا ۵ دقیقه طول می‌کشد ولی ممکن است حیوان نر برای اطمینان از حسن انجام کار، عمل لقاح را چند بار تکرار کند. دورهٔ آبستنی ۹۵ تا ۱۶۰ روز طول می‌کشد. توله پاندا بین ۹۰ تا ۱۳۰ گرم وزن دارد که یک نهصدم وزن مادرش می‌باشد. پاندا بین ۱ تا ۲ توله به دنیا می‌آورد و اگر توله‌ها ۲ تا باشند پاندای مادر یکی از آنها را رها می‌کند و توله فورا می‌میرد. فعلاً دانشمندان نمی‌دانند پاندای ماده چگونه و بر چه مبنایی یکی از دو توله را انتخاب می‌کند. شاید توله ضعیفتر را رها کند اما چیزی ثابت نشده است. پدر هیچ کمکی به بزرگ شدن توله نمی‌کند.
هنگامی که توله بدنیا می‌آید صورتی، بی مو و نابینا است و ۶ تا ۱۴ دفعه در روز و هر دفعه تا ۳۰ دقیقه از مادرش شیر می‌خورد. مادر ممکن است ۳ تا ۴ ساعت توله خود را در پناهگاه رها کند و به‌دنبال غذا خوردن برود و در طول این چند ساعت توله کاملا بی‌دفاع است. یک تا دو هفته بعد از تولد، نقاطی از پوست که قرار است سرانجام خز سیاه درآورد تغییر رنگ داده و سیاه می‌شود. مقدار کمی رنگ صورتی ممکن است روی خز توله به وجود آید که حاصل واکنش شیمیایی بین آب دهان مادر و خز توله است. یک ماه پس از تولد رنگ توله کامل می‌شود اما هنوز نمی‌تواند راه برود بلکه تنها در ۷۵ تا ۹۰ روزگی شروع به خزیدن می‌کند. مادر با غلتاندن و کشتی گرفتن با توله‌اش بازی می‌کند. توله تا ۶ ماه فقط شیر می‌خورد و تازه بعد از شش ماهگی می‌تواند تنها مقدار کمی بامبو بخورد. به هر حال شیر مادر تا ۱ سالگی مهمترین منبع غذایی توله حساب می‌شود. توله در پایان یک سالگی به ۴۵ کیلوگرم می‌رسد و تا یک سال و نیم تا دو سالگی با مادر زندگی می‌کنند. مدت زمان بین دو زایمان برای خرس پاندای ماده ۲ سال می‌باشد و بعد از ۲ سال از زایش نوزاد، دوباره آماده جفت گیری و تولد نوزاد بعدی می‌شود.

هیچ منبع قطعی در مورد مبدا نام پاندا در انگلیسی وجود ندارد و نزدیکترین احتمال این است که از کلمه تبتی «پونیا» که احتمالا به خاطر انگشت شست تغییر یافته خرس پاندا است، مشتق شده باشد. در غرب نام پاندا در اصل فقط برای پاندای قرمز که حیوانی دیگر و بسیار کوچکتر از خرس پاندا است، بکار می‌رفت. تا زمان شناخته شدن رابطه خویشاوندی بین خرس پاندا و پاندای قرمز خرس پاندا به نامهای خرس خالدار یا خرس ابلق شناخته می‌شد. پیش از آن مجموعه‌ای از نوشته‌های چینی، ۲۰ نام مختلف را برای این حیوان استفاده کرده بودند که یکی از آنها که حتی امروزه هم به‌کار می‌رود، «خرس گربه‌ای بزرگ» و یا تنها «خرس بزرگ» که ممکن است این اسم به خاطر شباهت مردمک چشم خرس پاندا به چشم گربه باشد، چراکه هر دو عمودی هستند. در برخی از محل‌ها در استان‌های چین از نام‌های کهن مانند «خرس خالدار» یا «خرس بامبو» استفاده می‌کنند. در تایوان نام جدیدش، «خرس گربه‌ای» است که در اینجا گربه صفت است و خرس اسم و چون از لحاظ دستوری درست است، تلاشی برای عوض کردن آن نمی‌شود.

[ttrasn]

خرس قطبی فقط در قطب شمال زندگی می كند و بیشتر عمرش را روی یخهای شناور می گذراند. این حیوان بزرگترین جانور گوشتخوار خشكی و بزرگترین عضو خانواده خرسهاست و با سرمای اقیانوس منجمد شمالی به خوبی سازگار شده است. این حیوان بین 4 تا 8 سالگی بالغ و آماده تولید مثل می شود و هر بار یك تا سه توله به دنیا می آورد و 25 تا 30 سال عمر می كند.

غذای خرس را بیشتر ، خوكهای دریایی تشكیل می دهند. اما گاهی پستانداران دیگر، تخم پرندگان، لاشه های افتاده بر ساحل و سبزیها را نیز می خورد. بویایی خرس قطبی بسیار قوی است به طوری كه می تواند بوی لاشه نهنگ یا خوك مرده را از 30 كیلومتری احساس كند.

رنگ خرس قطبی ، سفید شیری است و بینی و دهان و چشمانش سیاه هستند. در یك روز آفتابی با یك دوربین معمولی از فاصله 10 كیلومتری می توان بینی او را دید و اگر او را در جایی غیر از قطب نگهداری كنند، رنگ موهایش كم كم خاكستری می شود.خرس قطبی نرِ بالغ حدود 260 سانتیمتر قد و 450 كیلوگرم وزن، و ماده آن حدود دو متر قد و 250 كیلوگرم وزن دارد. جالب این است كه توله ی او هنگام تولد چندان بزرگتر از یك موش صحرایی نیست و فقط حدود نیم كیلوگرم وزن دارد. توله های خرس قطبی دندان ندارند و پوستشان بدون مو است و به مراقبت مداوم مادرشان نیازمندند. آنها پس از سه ماه كه برای نخستین بار از لانه شان بیرون می آیند حدود 13 كیلوگرم وزن پیدا كرده اند. شیر خرس قطبی 9 برابر از شیر گاو چربتر است و سبب رشد سریع توله ها می شود.

خرس قطبی شناگر ماهری است و می تواند با سرعت 10 كیلومتر در ساعت شنا كند. موهای میان تهی خرس قطبی او را در شنا كردن و همین طور در برابر سرمای قطب كمك می كند. خرس قطبی در شكار خوك آبی مهارت خاصی دارد. او می گردد و سوراخی را كه خوك برای رفتن به داخل آب روی یخ ایجاد كرده پیدا می كند و بعد با حوصله منتظر می ماند تا خوك برای نفس كشیدن به سوراخ برگردد . در این موقع به راحتی او را شكار می كند. لازم به ذكر است كه بومیان قطب شمال از پوست و گوشت خرس قطبی استفاده می كنند.

[negar92]

چ وحشتناکن این هاااااا