بایداز دختران نینجای ایرانی ترسید! + عکس

[O M I D]

دخترها هم میتوانند رزمیكار شوند. حالا دیگر خیلی وقت است دیدن دختری كه از این ساكهای ورزشی بزرگ روی دوشش است و وارد باشگاه ورزشهای رزمی میشود، منظره عجیبی نیست. حالا خیلی وقت است كه دخترها به ورزشهای رزمی علاقهمند شدهاند، بعدتر در آن ورزشها آنقدر پیشرفت كردهاند كه مربی شدهاند، بعدتر از آن هم مدال جهانی آوردهاند و بیشتر از همه باعث تعجب آنهایی شدهاند كه اعتقاد داشتند؛ «دخترو چه به ورزش رزمی؟» اما از بین همه این ورزشها شاید علاقه یك دختر به ورزش نینجوتسو از همه عجیبتر باشد. نینجوتسویی كه به گفته صاحبان فن، آب پاكی را ریخته روی دست همه ورزشهای رزمی دیگر و اگر همه ورزشكاران رشتههای رزمی هزار فن میزنند، نینجاها هزار و یك فن میزنند. به خاطر همین و برای دیدن این هزار و یك فن، رفتیم به یك باشگاه دخترانه نینجوتسو تا ببینیم دختران نینجا باعث شادی روح لاكپشتهای نینجا شدهاند یا نه؟

با یكی از نینجاها وارد سالن میشویم و قرار است همین نینجای كوچولو راهنماییمان كند تا برویم پیش مربیاش. به تشك تمرین كه میرسیم، میبینیم نینجا كوچولو جا مانده و نمیآید. چند لحظه ساكت نگاه میكند تا مربیاش اتفاقی نگاهش كند و بعد نینجا از او اجازه ورود به تشك تمرین را بگیرد. این درس اول است. یك نینجای واقعی آنقدر مودب است و آنقدر احترام بزرگتر را حفظ میكند كه اگر مربیاش تا آخر كلاس هم او را نبیند، همانجا میماند و اجاره نگرفته وارد تشك نمیشود. بقیه نینجاها هم دقیقا همین طور هستند. تا قبل از اینكه لباسهایشان را بپوشند همهشان دختربچههایی هستند كه شیطنت از سر و رویشان میبارد. با هم شوخی میكنند، حرفهای درگوشی میزنند و میخندند و مثل همه دختر بچههای دیگر بازیگوشاند. اما همین كه لباسهایشان را میپوشند دیگر وضع فرق میكند ؛ نه خبری از شیطنت است، نه شوخی و نه حرفهای درگوشی. لباسهایشان را كه میپوشند و نقابهایشان را كه میزنند میشوند یك نینجای واقعی. آنقدر واقعی كه اصلا اهل این لوسبازیها نیست و همه فكرش این است كه نامرئی باشد، مبارزه كند و حساب آدم بدها را بگذارد كف دستشان.

ناامیدی، مرگ نینجاست
دختران نینجا لباسهایشان را پوشیدهاند، نقابهایشان را هم زدهاند و همه روی تشك نشستهاند. مربیهایشان هم بالای سرشان راه میروند و احتمالا درباره تئوری تمرینها حرف میزنند. كمربندهای قرمز و مشكیشان نشان میدهد كه هر كدام چه ردهای دارند. بیشتر این بچهها كه امروز در كلاس هستند، پنج، شش سال است كه نینجوتسو كار میكنند و همین باعث میشود منتظر باشیم كه حركات جالب و هیجانانگیزی ببینیم. مربی یكی یكی اسمهایشان را صدا میكند و هنرجوها میآیند وسط تشك برای انجام حركات نمایشی. هنوز همه چیز آرام است. یكی از بچهها میایستد، دستهایش را میآورد جلو و روی هم میگذارد. حالا آن یكی نینجا كه آنطرف سالن ایستاده باید بدود بیاید اینجا، پای راستش را بگذارد روی دستهای دوستش، بپرد هوا پشتك بزند و بیاید پایین. نینجا با اینكه خیلی كوچولوست كارش را از نظر ما خوب انجام میدهد، در یك لحظه پایش را میگذارد روی دستهای دوستش و دو متر میپرد هوا، خیلی خوب هم فرود میآید. اما به نظر مربیاش یكی، دو تا اشتباه داشته. به خاطر همین، حركت را چند بار تكرار میكند. آخر سر هم مربیاش آنقدرها راضی نیست. البته ناراضی بودن مربی تاثیری روی نینجا ندارد. اینطور كه خودشان میگویند ناامیدی، مرگ نینجاست و اگر تا آخرین لحظه كلاس هم قرار باشد این نینجا همین حركت را انجام بدهد، ناامید نمیشود و خم به ابرویش نمیآورد. این حركات تمرینی كه در جهت هیجان زده كردن ما انجام میشود تا 20دقیقه اول كلاس ادامه دارد. بچهها به دور، روی زمین نشستهاند و هر كسی كه مربی اسمش را صدا میكند بلند میشود میآید وسط تشك و یك حركت را انجام میدهد. اتفاقا برای نمایش، حركتهای سخت را انتخاب میكنند. دختر كوچولوها میدوند و تا یك متر و نیم روی دیوار صاف باشگاه راه میروند وبعد پشتك میزنند و فرود میآیند. آنها همه حركاتشان را در نهایت سكوت انجام میدهند و با اینكه بعد از هر فرود حسابی نفسنفس میزنند، اگر مربیشان دستور بدهد، همان لحظه دوباره حركت را تكرار میكنند.

وقتی نانچیكو میآید وسط
شما را نمیدانیم. اما ما، سهل است این همه دختر، حتی یك دختر را هم ندیده بودیم كه با نانچیكو ، زنجیر و چوبهای بلند این طوری نمایش بدهد. فیگورهای بچهها در این حركات حسابی دیدنی است. با آن لباسهای بلند و یكدست مشكی و نقابهای ترسناكشان دقیقا مثل بازیگران فیلمهای نینجایی ژاپنیاند. اول نمایش، یك ژست نینجایی میگیرند و بعد نانچیكو یا زنجیرشان را به سرعت باد دور سرشان میگردانند. هیچ خبری از دست و پا چلفتی بازیهای دخترانه نیست. همه حركات خوب انجام میشوند و نینجاهای وسط تشك بعد از هر حركت تشویق میشوند. تشویقشان هم این شكلی است كه بچهها دو بار محكم دستهایشان را میكوبند روی تشك و دو بار محكم دست میزنند. این تشویق هم یك مدل تشویق حرفه ایست كه با فضای جدی و حرفهای تمرینها حسابی هماهنگ است. هر كدام از بچهها حركاتشان را انجام میدهند و ایرادهایشان هم گرفته میشود. فیلم سینمایی برای ما و تمرینهای انفرادی برای آنها تمام شده و اینطور كه مربی میگوید حالا وقت مبارزه است.

كومیته كه میگن اینه؟
ما میگوییم مبارزه و نینجاها میگویند كومیته. كومیته از این مبارزه الكیهاست كه توی فیلمها میبینیم. از همین مبارزههایی كه طرف میداند الان آدم روبرویی قرار است چه حركتی بزند. كومیتهها از بخشهای
دوست داشتنی كار نینجاهاست. این را میشود از اشتیاق بچهها برای اجرای كومیتههای نمایشی فهمید. مخصوصا آن گروهی كه لباسهای نینجایی ببری پوشیدهاند. اینطور كه مربیشان میگوید این بچهها برای یك دوره مسابقات با خلاقیت خودشان نشستهاند لباسهایشان را رنگ كردهاند و روی نقابهایشان هم عكس دندان پلنگ كشیدهاند كه یعنی ما خیلی خطرناكیم. البته قصد واقعیشان، اول تنوع و زیبایی لباس بوده است كه اصلا از یك نینجای دختر كه زیر لباس ترسناكش قلبی از طلا دارد بعید نیست و بعد هم به خاطر این است كه نشان دهند لباس یك نینجا همیشه سیاه نیست. اینطور كه معلوم است نینجاها مثلا در جنگل و دشت و وسط شهر و نصفه شب، همیشه لباس سیاه نمیپوشند و همیشه لباسشان را طوری انتخاب میكنند كه كمتر معلوم باشند. لباس سیاه مخصوص شب است و این لباس پلنگی هم احتمالا مخصوص عملیات در جنگل است. به هر حال كومیتهها شروع میشوند. دیگر خبری از سكوتی كه تا چند لحظه پیش در باشگاه بود، نیست. نینجاها با سرو صداهای وحشتناكی با هم مبارزه میكنند. مبارزههایشان هم آنقدر درست و حسابی و هیجانانگیز است كه احساس میكنیم اینجا لوكیشن یكی از این فیلمهای رزمی است. حركا ت بچهها آنقدر قابل قبول و شبیه فیلمهاست كه آدم میماند وقتی بچههایی به این كوچولویی به این خوبی از پس اجرای این حركات برمیآیند، چرا بزنبزنهای بعضی از این فیلمها آنقدر آبگوشتی و نچسب است؟مبارزهها با سر و صدای تمام اجرا میشوند. بچهها با این سرو صداها، هم به ماجرا جو اضافه تزریق میكنند و هم نفس داخل ریههایشان را كه باعث كندیشان میشود با فشار بیرون میدهند. اتفاقا مبارزهها هم مثل تمرینهای فردیشان پر از تنوع است. با چوب و شمشیر و نانچیكو و هر چیز كه دم دستشان باشد مبارزه میكنند و بقیه هم به همان روش قبلی تشویقشان میكنند.

یك نینجای واقعی شناسایی نمیشود
ساعت كلاس تقریبا تمام شده. بچهها برای یكی از مربیها كه امروز تولدش بوده هدیه گرفتهاند. كادو را كه باز میكنند مربیشان حسابی ذوق زده میشود، ما هم همینطور. هدیه بچهها برای مربیشان یك جفت سیخ دو سر واقعا تیز دسته چوبی است كه مربیشان میگوید برای او بهترین هدیه دنیاست. اسم این سیخهای ترسناك سای است و بچهها فكر كردهاند سای بهترین هدیهایست كه میتوانند برای مربیشان بگیرند. كار بچهها كه تمام میشود نوبت به عكس دست جمعی میرسد. یكی از نینجاها كه اتفاقا از حرفهایهاست و از اول تمرین هم هیچ وقت نقابش را برنداشته، میرود یك گوشه میایستد و نمیخواهد توی عكس دسته جمعی باشد. ما هم تنها دلیلی كه به ذهنمان میرسد این است كه حتما نینجا كوچولوی گوگولی خجالت میكشد عكس بیندازد. اما مربی میگوید اتفاقا این نینجا اصلا هم خجالتی نیست و عكس نینداختنش هم به خاطر حرفهای بودنش است. نینجاها اعتقاد دارند هر گز نباید شناسایی شوند و عكس دستهجمعی گرفتن با لباس نینجایی و بعد هم چاپ شدن عكس توی یك مجله، یعنی فاتحه ناشناس بودن نینجا خوانده شده است. البته نینجا كوچولو با بیمیلی و با وساطت مربیاش میآید توی عكس دسته جمعی میایستد تا تصویر دختران نینجا تكمیل شود.

[اقاقی]