یک قرن و نیم بررسی لازم بود تا این مسئله را حل کند که لایه نازک آب مایع در بالای یخ جامد باعث لغزندگی آن می‌شود.
تحرک این لایه مایع باعث می‌شود که با وجود نازک بودن آن حرکت برروی آن مشکل شود.
اما در این مورد توافق وجود ندارد که چرا یخ – بر خلاف اغلب جامدات دیگر- دارای چنین لایه‌ای از شکل مایعش بر روی خودش است.
دانشمندان مدت‌های درازی استدلال می‌کردند از آنجا که آب دارای این خاصیت غیرمعمول است که در شکل جامدش تراکم کمتری نسبت به شکل مایعش دارد، با افزایش فشار می‌توان نقطه ذوب آ ن را پایین آورد.
با وجود اینکه این نظر صحیح است، اما حتی نوک تیز‌ترین اسکیت‌ها هم نقطه ذوب را تنها چند درجه بالا مي‌برند و نظریه فشار نمی‌تواند وجود لایه آب بر روی یخ را توجیه کند، مگر اینکه یخ قبلا به قدر کافی گرم شده باشد.
قضیه دیگری باید در کار باشد. برخی از تحقیقات بیانگر آن است که اصطکاک ناشی از کفش، اسکیت یا تایر در حال حرکت حرارت لازم برای ذوب یخ را فراهم می‌کند.
اما اگر اصلا کفش حرکت نکند چه؟
نظریه دوم پیشنهاد می‌کند یخ ذاتا دارای یک لایه مایع است، که ناشی از حرکت مولکول‌های سطحی آن است که در بالای خود دیگر مولکولی برای وصل‌شدن ندارند و بنابراین برای پایدار شدن به اطراف حرکت می‌کنند.
شاید هم لغزندگی یخ را باید به ترکیبی از این دو نظریه مربوط باشد.
منبع: همشهري