تموز تا 9 آو ایام سوگواری یهودیان
در تقویم عبری روزهایی وجود دارند که خوش‌یُمن قلمداد نشده و به علت اتفاقاتی که در چنین ایامی رخ داده‌اند به عنوان ایام سوگواری شناخته می‌شوند. روزهای 17 ماه تموز و نهم ماه آو (تیشعا بِ آو) از این جمله‌اند که در این روزها یهودیان روزه گرفته و از شادی اجتناب می‌نمایند.

بر اساس تلمود رساله تعنیت فصل چهارم، در هفدهم ماه تموز 5 اتفاق ناگوار و نامطلوب برای ملت یهود رخ داده است:
1- شکسته شدن لوحه‌های ده فرمان در روز بازگشت حضرت موسی از کوه سینای.
2- توقف تقدیم قربانی دائمی به خاطر موجود نبودن گوسفند در شهر اورشلیم در زمان محاصره شهر توسط رومیان قبل از خرابی معبد دوم.
3- سقوط شهر اورشلیم به دست رومیان پس از مدت‌ها محاصره شهر.
4- پیکره‌ای از بت ژوپیتر (زئوس) به وسیله اپُوسطُموُس سردار یونانی در محل خانه مقدس نصب گردید.
5- سوزانده شدن طومارهای تورات توسط اپوسطموس.
از روزه 17 تموز تا روزه نهم آو ایام زاغ ردئقاح (بِن هَمِصاریم) یعنی «روزهای تنگنا» نامیده می‌شود. در این روزها ازدواج کردن، اصلاح نمودن موی سر، لباس نو پوشیدن به مناسبت عزاداری به خاطر فاجعه بزرگ «خرابی معبد مقدس» و آوارگی ملت یهود و پراکندگی آنها و مورد تاخت و تاز قرار گرفتن آنها به وسیله اقوام خدانشناس ممنوع می‌باشد.

نهم ماه آو عبری (تیشعابِآو) روزی است که یهودیان جهان به سوگواری می‌نشینند، روزه می‌گیرند و مرثیه می‌خوانند. در طی سال‌های مختلف در این روز وقایع مصیبت‌باری برای یهودیان اتفاق افتاده این حوادث عبارتند از:
1- به دنبال خبر ناخوش‌آیندی که از طرف فرستندگان حضرت موسی (ع) از سرزمین مقدس به قوم رسید و ناسپاسی افراد، خداوند اعلام فرمود تا مردان (20 سال به بالا) که مصر را ترک کرده، مُرده و وارد سرزمین موعود نخواهند شد و همینطور هم شد.
2- ویرانی معبد مقدس اول: بعد از مرگ حضرت سلیمان سرزمین مقدس به دو قسمت مستقل تقسیم شد. و به علت حمله شَلمَن اِسِر پادشاه آشور بخش شمالی به اسارت درآمد و تنها کشور یهودا (بخش جنوبی) به رهبری حزقیا و هدایت یشعیا نبی از این بلا رهایی یافتند. اما بعدها با حمله بخت‌النصر به یهودا، بعد از حدود دو سال و نیم تحمل محاصره و جنگ و قحطی شهر اورشلیم سقوط کرد و در روز نهم ماه آو سال 3338 عبری (422 قبل از میلاد 2429 سال قبل) معبد مقدس اول یهودیان سقوط و ویران گردید.
3- حادثه سوم ویرانی معبد دوم: که در سال 68 بعد از میلاد (1939 سال قبل) می‌باشد که به دست تیتوس سردار رومی صورت گرفت. این اتفاق نیز به خوبی، نقش مردم و تأثیر عدم اتحادشان را در ویرانی معبد دوم نشان می‌دهد.
4- حادثه چهارم شکست نهایی و قطعی برکوخوا در سال 135 میلادی (1872 سال قبل) از سپاه روم می‌باشد. «آدرین قیصر روم» تصمیم گرفت تا یهودیان را وادار کند فرهنگ و تمدن روم را بپذیرند و از نگاهداری شنبه و اعیاد مذهبی و آموزش و تدریس تورات مقدس خودداری کنند. این تصمیم آدرین آتش قیام یهودیان علیه رومیان را روشن کرد. قیامی به رهبری «ربی عقیوا» و فرماندهی برکوخوا شروع شد که مدت سه سال و نیم طول کشید آدرین تحمل نیاورده و «ژولیوس سوروس» را مأمور سرکوبی یهودیان کرد. برکوخوا با عده‌ای به قلعه «بیتار» پناه برد و یک سال در آنجا مقاومت نمود ولی بعد از این مقاومت سخت، در سال 135 میلادی (1872 سال قبل) قلعه بیتار در آن موقعیت حساس سقوط کرد و قیام به شکست انجامید.
5- حادثه پنجم در سال 136 میلادی (1871 سال قبل) یعنی یک سال بعد از قیام برکوخوا رخ داد و آن صاف کردن و شخم زدن محل معبد دوم به دستور آدرین صورت گرفت.
بنابراین یهودیان جهان نهم ماه آو را که روز خرابی معبد مقدس است روز عزاداری و یادآوری خاطره میلیون‌ها شهیدانی می‌دانند که به خاطر دفاع از عقیده و ایمان خود و در راه دفاع از زندگی شرافتمندانه دست از جان کشیدند تا این حقیقت در تاریخ باقی بماند که حق همیشه پیروز خواهد شد.


تاریخچه معابد مقدس در یک نگاه


ساختمان معبد مقدس اول: توسط حضرت داود پایه‌گذاری و به وسیله حضرت سلیمان ساخته و در تاریخ 2928 خلقت آدم (عبری) و یا 832 قبل از میلاد یعنی 2839 سال قبل افتتاح گردید و 410 سال هم آباد بود و در سال 2338 خلقت (عبری) و یا 422 قبل از میلاد یعنی 2429 سال قبل توسط بخت‌النصر خراب گردید.

ساختمان معبد مقدس دوم: به امر کورش کبیر در ایام پیغمبرانی مثل: حگی، زخریا (زکریا) و عِزرا کاتب به سرپرستی زروبابل ساخته و در تاریخ 3408 خلقت (عبری) و یا 352 قبل از میلاد یعنی 2359 سال قبل افتتاح گردید و 420 سال هم آباد بود و در سال 3828 خلقت (عبری) یا 68 سال بعد از میلاد یعنی 1939 سال قبل توسط تیتوس خراب گردید.