همه انسان‌ها زماني كه تحت تاثير قرار مي‌گيرند، ناله مي‌كنند، فرياد و شيون راه مي‌اندازند و اشك مي‌ريزند. متخصصان زنان و زايمان گزارش‌هايي مبني بر اين‌كه بعضي جنين‌ها در درون رحم گريه مي‌كنند، ارائه كرده‌اند! گريه‌اي كه نوزاد در حساس‌ترين لحظه زندگي خود هنگام تولد سر مي‌دهد، چند دليل دارد: مهم‌ترين دليلش اين است كه براي بيرون آوردن جنين از شكم مادر از تونل تنگي عبور مي‌كند و تحت فشار قرار مي‌گيرد و اين شكنجه باعث درد و ترس نوزاد و در نهايت گريه او مي‌شود. گريه نوزاد فرياد نارضايتي اوست كه از يك جاي گرم، تاريك و آبكي بيرون كشيده و به مكاني پرسروصدا، سرد و روشن آورده مي‌شود. گريه‌اي كه نوزاد هنگام تولد سر مي‌دهد، علاوه بر اين‌كه فرياد ناشي از گرسنگي، وارد شدن شوك و ناراحتي است، خشم و ترس او را هم نشان مي‌دهد. گريه اول نوزاد تنفس او را تنظيم و كار قلب او را در ورود به محيط جديد منظم مي‌كند. با گريستن، شش‌هاي نوزاد تنظيم و براي تنفس در هوا به جاي آب آماده مي‌شود. بنابراين، اولين كاري كه نوزاد در ابتداي تولد انجام مي‌دهد، گريه است و علت اصلي آن نياز او براي ادامه حيات است. تمرين اصلي تمام نوزادان گريه است. گريه نشان ‌دهنده برانگيختگي فرد در بالاترين ميزان است و انعطاف‌پذيري سيستم عصبي و فرآيند انطباق فيزيولوژيكي را نشان مي‌دهد.

با گريستن گرما توليد مي‌شود، ظرفيت ريه‌ها افزايش مي‌يابد، انرژي اضافي دفع مي‌شود، هشياري ذهني بالا مي‌رود و اضطراب تخليه مي‌شود. در شكل‌گيري اين زبان، تمام تجهيزات مورد آزمون قرار گرفته و تقويت شده هستند. فرد براي گريستن بايد كنترل تنفس، فشار هوا، آواها و ماهيچه‌ها را هماهنگ كند و پيچيدگي‌هاي مري، حنجره و شكم را تحت كنترل درآورد. بدين ترتيب مي‌توان گفت گريه بخشي از سيستم خود تنظيمي بدن است. با سرازير شدن قطرات اشك، سيستم تنفسي فرد در مقابل عفونت مصونيت مي‌يابد، غشاي مخاطي بيني و گلو به واسطه ترشحات ضد باكتريايي نرم مي‌شود و بعضي محققان با توجه به اين فرآيند نتيجه‌گيري مي‌كنند كه هدف اصلي از گريستن، نرم كردن غشاي مخاطي است كه در زمان هق هق گريستن تخليه مي‌شود.

برخي محققان ديگر با اين نظر مخالفت كرده‌اند و گفته‌اند كه بيشتر گريه‌هاي آوايي با هق هق (تنفس نامنظم)‌ همراه نيست.