جیبرلین

این مواد در طی سالهای 1958 – 1956 در گیاهان عالی شناخته شدند. مطالعات گسترده روی آنها نشان داد که جیبرلین A1 و A2 که مخصوص قارچها هستند در گیاهان عالی دیده نمی‌شوند. در گیاهان عالی سه جیبرلین A5 و A6 و A8 وجود دارد. در سرخس ها،جلبکهای سبز و قهوه ای و همچنین درباکتریها نیز جیبرلین شناخته شده است. فراوانترین نوع همه جیبرلین ها را جیبرلین A3 تشکیل می دهد که به طور نیمه صنعتی و با کشت قارچ جیبر لا (Gibberella) در محیط کشت مناسب بدست می آید.سایر جیبرلین ها که شمار آنها تقریباً تا 40 است به مقدار خیلی کم در برخی از گیاهان وجود دارند. جیبرلین به صورت پاشیدن و یا قراردادن قطرات آن روی برگهای مورد آزمایش نیز اثر رشد دارند مهمترین اثر جیبرلین در رشد گیاه با رشد میان گره های ساقه گیاه آشکار می شود. حساسیت گونه های مختلف گیاهان نسبت به جیبرلین متفاوت است.بعضی از گیاهان پیازی مانند گلایول ها به جیبرلین غیر حساس هستند در بعضی دیگر مانند کلم ها به آن بسیار حساس بوده،بالاخره برخی دیگر مانند گندم به آن حساسیت نسبی دارند جیبرلین بر عکس اثر اکسین ها سبب بیداری دانه ها و جوانه ها شده،مانع رشد ریشه و ریشه زایی قلمه ها گردیده اثر ریشه زایی اکسین را خنثی می کنند.محل تشکیل جیرلین و ناحیه تمرکز آن بیشتر در جوانه های انتهایی و یا در برگهای جوانی است که هنوز باز نشده اند.در میان گره های ساقه های جوان بیشتر از نقاط دیگر متمرکز میشوند.در بافتهای مسن مقدار جیبرلین اندک و مقدار آن در ریشه همیشه کمتر از ساقه است.


منبع: دانشنامه رشد