اولين هاي وسائـط نـقـليه در ايران

اتومبيل

اولين کمپاني واردات اتومبيل در ايران

اولين کمپاني واردات اتومبيل در شهر تهران خيابان چراغ برق، بالاتر از کوچه ناظم الاطباء تاسيس شد. که آنهم در دو باب دکان معمولي که در يکي از آنها اتومبيلي به نمايش گذارده شده و ديگري دفتر فروش آن بود.
علت تاسيس اين کمپاني در اين محل وجود گاريخانه ها و کالسکه خانه هايي بود که از سابق در آن جاي داشتند و براي وسائل حمل و نقل آن زمان حالت مرکزيت پيدا کرده بود. اولين کمپاني، فروشنده سواري هاي فورد کروکي بود که چهار نفر ظرفيت داشت و کمي بالاتر از آن کمپاني اتومبيلهاي شورلت نيز در دو دکان بوجود آمد و به دنبال آنها کمپاني سواري بيوک و همچنين دوج و ساير کمپانيها بودند که ابتدا در همين خيابان ( چراغ برق ) تاسيس شدند.

اولين تاکسي ها

از سال 1326 به بعد نخستين بار تاکسي هاي کوچک معروف به ب.ب. تاکسي با هفده دستگاه اتومبيل کوچک هيلمن به راه افتاد، و گويا متعلق به خانوادهً اميني ( خانم فخرالدوله ) بود.
ابتکار استفاده از اتومبيلها براي حمل و نقل مسافر به جاي درشکه، و استقبال مردم از آنها - کرايه هر نفر از مبدا تا مقصد 5 ريال بود - موجب کسادي بازار درشکه چي ها شد. اعتراضهاي دارندگان درشکه و رانندگان و صاحبان مشاغلي که از اين ممر روزگار مي گذراندند، تاثيري در جايگزيني اتومبيل نداشت، بتدريج درشکه ها از وسط شهر به محلات حومه اي و کناره هاي تهران منتقل شدند، و کم کم نيز به جبر زمان، نو جاي کهنه را گرفت و درشکه از گردونه زندگي اجتماعي ساکنان تهران خارج شدند؛ و همراه با آنها نيز روال کسب و کار قشري از مردم به سينه تاريخ سپرده شد.

اولين مقررات عبور و مرور در ايران

در سال 1303 اولين مقررات عبور و مرور تحت عنوان نظامنامه درشکه هاي عمومي به تصويب رسيد که درشکه ها را ملزم به پلاک گذاري و هدايت کنندگان آن را مشمول مقررات دارا بودن گواهينامه درشکه راني مي کرد. در آن زمان وسائل نقليه تهران فقط شامل درشکه هاي کرايه اي عمومي، درشکه و کالسکه شخصي، واگن اسبي و معدودي سواري و کاميون بود که هدايت کنندگان آنها مي بايست داراي گواهينامه ذي ربط مي بودند.
در سال 1346 براي انجام امور مهندسي ترافيک دفتري، تحت عنوان دفتر مهندسي ترافيک آغاز به کار کرد که اساس سازمان ترافيک فعلي بوده و اولين مرجع مهندسي ترافيک در ايران محسوب مي گردد.

اولين گواهينامه اتومبيل در ايران

اولين گواهينامه اتومبيل در ايران در سال 1301 ه. ش. صادر شد. در آن زمان فقط 20 نوع علايم راهنمايي و رانندگي وجود داشت.

اولين خط اتوبوسراني در ايران

براي نخستين بار در سال 1305 اتوبوسهاي مدل زايس را از روسيه وارد کردند و با ورود آنها، هفت خط اتوبوسراني در تهران داير شد که مانند واگن اسبي، مسير اولين خط از سبزه ميدان تا گارماشين بود. زيرا در آن وقت، حضرت عبدالعظيم علاوه بر مکان زيارتي، تفريحگاه عمومي مردم هم محسوب مي شد و به همين جهت مسافرين اين مسير، بيش از ساير مسيرها بود. بعدها چند خط ديگر نيز به خط مذکور اضافه شد که مقصد آنها شاهپور، اميريه، دروازه قزوين و چهار راه لاله زار بود.
لازم به ذکر است پس از اينکه شهردار وقت تهران در سال 1303، خطوط واگن اسبي احداث شده توسط بلژيکي ها را برچيد، دانمارکي ها وارد ميدان شدند. آنها با استفاده از اتوبوسهاي بنزيني بزرگ، چند خط اتوبوسراني در تهران و شميران داير کردند؛ ولي چندي بعد، مجبور به انحلال شرکت و برچيدن خطوط آن شدند.
بعد از رفتن دانمارکي ها، اتوبوسراني به دست ماشين دارها افتاد که با خريد يک يا چند دستگاه اتوبوس، مسافرين را به مقصد مي رساندند.

اولين پلاکهاي وسايل نقليه

در دوران صدارت " وثوق الدوله " 1298 به اتومبيلها و گاريها پلاکهايي چسبانده شد و هر يک از آنها داراي شماره اي شدند که اداره بلديه ( شهرداري ) روي آن چسپانده بود.

اولين خط شرکت واحد اتوبوسراني تهـران

اولين خط ( خط 1 ) شرکت واحد اتوبوسراني تهران با 80 دستگاه اتوبوس مرسدس بنز طي مراسمي با شرکت وزرا، نمايندگان مجلسين و مديران جرايد پايتخت در 14 تيرماه 1335 شروع به کار نمود.

اولين کسي که در تصادف اتومبيل جان باخت

اولين کسي که در تصادف اتومبيل در ايران جان خود را از دست داد مرحوم درويش خان، نوازنده و موزيسين مشهور در سال 1305 بود که سوار درشکه بوده و با اتومبيل تصادف نمود و درگذشت. بعد از مرگ درويش خان، دولت به فکر تهيه آئين نامه و مقررات راهنمايي افتاد.

هـواپـيما

اولين بالون

در سال 1270 ه. ش. (1891 ميلادي) اواخر سلطنت ناصرالدين شاه قاجار توسط " ميرزا ملکم خان " (ناظم الدوله) براي اولين بار در تاريخ، يک هوانورد فرانسوي به منظور نمايش پرواز بالون به ايران آمده و در تهران و بعضي از شهرهاي بزرگ از جمله تبريز پروازهايي انجام داد. آن زمان به اين اختراع چادر هوايي مي گفتند.
مردم دسته دسته براي تماشاي مراسم چادر هوا کردن مي شتافتند. بچه هاي کوچه و بازار تهران با تماشاي صعود بالون فرانسوي اشعاري به همين مناسبت ساخته و ورد زبان کرده بودند:
عرقچين به سرم چادر هوا رفت فرنگي توش نشست پيش خدا رفت
يا:
شاپو بر سر فرنگي به هوا رفت توي بالون نشست نزد خدا رفت

http://pnu-club.com/imported/2010/02/758.jpg

اولين هواپيما در تهران

در يکي از روزهاي اواخر سال 1292 ه.ش. مردم تهران براي اولين بار در عمرشان هواپيمايي را مشاهده نمودند که در ارتفاع پايين پرواز مي کرد. مردم با شنيدن غرش اين مرغ آهنين که براي نخستين بار به گوششان مي خورد با شتاب خود را به حياط خانه ها، کوچه ها، و بامهاي منازل خود رسانيده و با شگفتي به تماشاي آن پرداختند. هواپيما چند دقيقه در آسمان تهران به پرواز خود ادامه داد و نظر به اينکه آن زمان در تهران فرودگاهي جهت نشستن هواپيما وجود نداشت، خلبان هواپيماي مورد بحث ميدان مشق ديزيون قزاق (محل فعلي وزارت امور خارجه) را مناسب ترين محل براي نشستن تشخيص داده و در آنجا فرود آمد، ولي هنگام فرود هواپيما با لولهً توپي که در ميدان قرار داشت تصادف کرد و آسيب ديد. البته به خلبانش آسيبي نرسيد. به محض فرود هواپيما مردم شهر براي تماشاي آن هجوم آورده و حفظ نظم را براي مامورين دشوار ساختند، و تجمع و ازدحام اهالي جهت زيارت اين مرغ آهنين، چند روزي ادامه داشت؛ تا هواپيماي آسيب ديده را که از نوع "بلريو" و به خلباني شخصي به نام "کوزمينسکي" تبعه روسيه بود، جهت تعمير به تعميرگاه قشون(ارتش) که در آن زمان عبارت از اتاقي واقع در خيابان سوم اسفند بود، منتقل کردند. هواپيما در آن زمان در تعميرگاه به وسيله خلبان روسي آن (که بر حسب معمول خلبانان آن زمان در کار فني هواپيما نيز سررشته داشت) و به ياري "اشتوداخ" که کارمند فني قشون بود و مکانيسين روسي هواپيما تعمير و آماده پرواز شد؛ و مجدداً آن را به ميدان مشق ديزيون قزاق انتقال دادند تا پرواز کند. ليکن "کوزمينسکي" به اين نتيجه رسيد که قادر به برخاستن از ميدان مشق نيست. سرانجام ناچار هواپيما را از راه زمين به محل کنوني بي سيم که "قصرقجر" ناميده مي شد و زمين صافي بود حمل کرد و از آن محل براي مدتي گاه گاه بر فراز شهر تهران پرواز مي نمود و اين اولين باري بود که ساکنين تهران هواپيمايي را در آسمان مشاهده مي کردند.

اولين ايرانياني که در آسمان تهران پرواز کردند

روزنامه ايران در شماره 12 فروردين ماه 1301 خود از پرواز يک فروند هواپيماي روسي از طريق انزلي به سوي تهران خبر مي دهد، آنگاه در شماره 26 فروردين ماه خود مي نويسد: « آئروپلاني که 15 فروردين ماه از روسيه به تهران آمده عصر ديروز و پريروز در آسمان تهران پرواز کرد و پس از تماشاي مردم فرود آمد.»
سپس در شماره 3 ارديبهشت ماه اين روزنامه خبري به شرح زير حاکي از اولين پرواز ايرانيان با هواپيما در آسمان تهران درج شده است:
« روز پينجشنبه گذشته (30 فروردين ماه 1301) آئروپلاني که از مسکو به تهران آمده بود براي اولين دفعه مسافريني براي گردش در هواي تهران همراه برد. دفعه اول "شاهزاده محمد حسين ميرزا" و "سرهنگ رضا قلي خان" خزانه دار و "مسيو شومبانسکي" وزير مختار روسيه در هواي تهران پرواز نمودند. پس از آنها "سرتيپ امان الله ميرزا"، "سرتيپ مرتضي خان"، "سرتيپ جعفرقلي خان" و "سرهنگ مساعدنظام" پرواز نمودند. در دفعه سوم براي اولين بار دو نفر از نمايندگان ملت: آقاي "تدين"، آقاي "شيخ العراقين زاده" و "سرهنگ مساعدالدوله" مدت بيست دقيقه در فضاي تهران مشغول سياحت بودند. از قرار اظهارات آقايان و جنابان فوق، در اطاق آئروپلان خيلي راحت بوده و در موقع صعود و نزول حرکات عنيفي در آئروپلان ديده نشده و مثل اين بوده است که آدم در کشتي نشسته باشد. در اطاق آئروپلان صدا هم خيلي جزئي بوده و آقايان مي توانستند خوب صحبت کرده و صداي يکديگر را بشنوند... از قرار معلوم آئروپلان مزبور روز گذشته، به طرف مسکو حرکت کرده است.»

اولين سانحه هوايي منجر به تلفات جاني در خاک ايران

اولين سانحه هوايي در خاک ايران که منجر به تلفات جاني گرديده مربوط به حريق و سقوط يک فروند هواپيماي پستي متعلق به کمپاني ايرويز انگليسي بود. که ضمن پرواز در مسير بنادر بوشهر-جاسک به سوي کراچي در شهريور ماه سال 1308 دچار سانحه شد و سقوط کرد.

اولين سانحه هوايي منجر به تلفات جاني در خاک ايران

اولين سانحه هوايي در خاک ايران که منجر به تلفات جاني گرديده مربوط به حريق و سقوط يک فروند هواپيماي پستي متعلق به کمپاني ايرويز انگليسي بود. که ضمن پرواز در مسير بنادر بوشهر-جاسک به سوي کراچي در شهريور ماه سال 1308 دچار سانحه شد و سقوط کرد.

اولين فرودگاه کشوري

نخستين فرودگاه کشوري در روز 26 ارديبهشت ماه 1321 ه.ش. در تهران گشايش يافت. در آن روز جمعيت زيادي از مرد و زن و کودک از نخستين ساعات روز با اتومبيل، درشکه، دوچرخه و حتي پياده به طرف فرودگاه "قلعه مرغي" رهسپار شدند.
عده اي در ايستگاه راه آهن ازدحام کرده و با يک قطار مرکب از ده واگن به جانب فرودگاه روانه شدند. در ضلع غربي فرودگاه 15 فروند هواپيماي باشگاه هواپيمايي کشوري که در سال 1318 ه.ش. به منظور نظارت و هدايت شرکتهاي هواپيمايي و تربيت خلبان تاسيس شده بود؛ و در امتداد آشيانه ها 10 فروند هواپيما به رنگهاي قرمز و آبي سير صف کشيده و خلبانان نيز در کنار آنها ايستاده و منتظر دستور پرواز بودند. پرواز هواپيماها به شرح زير اجرا شد:
الف) عزيمت 15 فروند هواپيما به گروههاي 5 تايي به صورت مثلث؛
ب) گروه مزبور پس از صعود از ارتفاع سيصد متر از سطح فرودگاه دو نوبت به ستون گروه از فراز فرودگاه عبور کردند.

http://pnu-club.com/imported/2010/02/759.jpg

اولين شرکت هواپيمايي در ايران

در سال 1323 ه.ش. شرکتي به نام هواپيمايي ايران تاسيس گرديد که با کمک کاردانهاي فني و خلبانهاي خارجي، به کار مشغول شد.

اولين شرکت هواپيمايي ملي

روز پنجم اسفند ماه 1340 ه.ش. هواپيمايي ملي ايران (هما) با سرمايه داخلي تاسيس شد و دو سال به کار تهيه مقدمات نقل و انتقالات اسناد و سهام شرکتهاي قبلي پرداخت و در سال 1342 رسما وارد صحنه عمل شد.
هما با سرمايه اي معادل 170 ميليون ريال آغاز بکار کرد، مجموع سرمايه آن عبارت بود از پنجاه ميليون ريال سرمايه نقدي و معادل 120 ميليون ريال قيمت هواپيماهايي که در اختيار اين واحد جديدالتاسيس قرار گرفته بود، وسائل پروازي هما يعني هواپيماهايي که پيش از تشکيل اين شرکت از آن استفاده مي شد و اينک در اختيار هما قرار ميگرفت، عبارت بود از چهار فروند هواپيماي کوچک (دي-سي-30)، سه فروند هواپيما از نوع (دي-سي-60) و سه فروند هواپيما از نوع وايکانت

اولين خلبان ايراني

اولين خلبان ايراني " کلنل محمد تقي خان پسيان " بود که در آلمان فن خلباني را فرا گرفت.

اولين پرواز داخلي در ايران

اولين پرواز داخلي بين تهران و اصفهان در سال 1304 ه. ش. با هواپيماي شرکت يونکرس انجام شد که با توجه به محدوديتهاي سيستم هوايي و ناوبري هواپيماي مذکور با 33 بار فرود سرانجام به اصفهان رسيد.

اولين دفتر هواپيمايي

دفتر هواپيمايي اولين بار در سال 1303 ه. ش. در ارتش آن روز تشکيل شد که بعدها نيروي هوايي و هواپيمايي کشوري و شرکتهاي هوايي ديگر از آن منعکس شدند.

اولين طرح ايجاد فرودگاه

اولين کمسيون متشکل از مقامات ايراني و آلماني طرح ايجاد فرودگاه را در سال 1302 ه. ش. مطرح کردند که اين محل مي بايست مجزا از فعاليتهاي نظامي باشد.

اولين پرواز بين المللي هواپيماي ملي ايران

نخستين پرواز بين المللي هواپيمايي ملي ايران (هما) در مسير تهران، بيروت، رم، ژنو و فرانکفورت توسط يک فروند هواپيماي اجاره اي بوئينگ 100-727 در تيرماه 1344 انجام شد.

http://pnu-club.com/imported/2010/02/760.jpg

اولين محموله پست هوايي در ايران

در سال 1301 ه.ش. نماينده شرکت هواپيمايي يونکرس آلمان با چند هواپيماي يک باله به ايران آمد و با انعقاد قراردادي حمل محموله هاي پستي ايران در مسيرهاي تهران به غرب کشور و تهران به آذربايجان را بعهده گرفت. اولين محموله پستي به وسيله اين هواپيما از تهران به بندر انزلي و از آنجا به بادکوبه ارسال شد.

اولين تمبر يادبود هواپيمايي در ايران

به يادبود پست هوايي در ايران، در سال 1304 تمبر يادبودي براي مراسلات پست هوايي انتشار يافت که در حقيقت اولين تمبر در اين زمينه محسوب مي شود که در ايران منتشر گرديده است.

اولين نوجوان چترباز

اولين نوجوان چترباز ايراني "ارشيا سعادت کيا" است که در سال 1374 با 14 سال سن و با شرکت در کلاسهاي دوره آموزش چتر بازي موفق به کسب گواهينامه چتربازي گرديد و به عنوان جوانترين چترباز ايران معرفي شد.

اولين سرويس مسافربري هوايي

در سال 1306 ه. ش. نخستين سرويس مسافربري هوايي افتتاح گرديد.

راه آهـن

اولين خط راه آهـن در ايران

در سال 1299 ه. ق. مهندس " بوآتال " فرانسوي امتياز ساختمان راه آهن " حضرت عبدالعظيم " را از دولت ايران تحصيل نمود و با مشارکت بلژيکيها ساختمان اين خط شروع شد.
طول خط آهن حضرت عبدالعظيم 8.7 کيلومتر بود و عرض آن 80 سانتيمتر. خط مزبور در سال 1301 ه. ق. طي تشريفات مفصلي به دست " ناصرالدين شاه " افتتاح گرديد.
در روز افتتاح اکثر مردم براي اطلاع از چگونگي کار اين وسيله نوظهور به گارماشين (ايستگاه راه آهن) در انتهاي خيابان ري که امروز جاي خود را به پارکي داده است، رفتند و با علاقه حرکت آن را روي ريلهاي آهني تماشا کردند.
ساکنين تهران که تا سال 1300 ه.ق. چنين موجود عجيب و غريبي را نديده بودند برايشان تعجب آور بود که کوهي از آهن بتواند با سرعت زيادي حرکت کند و چون هنگام حرکت، از کله اين ماشين وحشتناک دود بسيار زياد و غليظي خارج مي شد، به همين دليل لقب ماشين دودي را به آن داده بودند.
در آغاز ورود ماشين دودي، مردم دسته دسته براي تماشاي اين موجود نوظهور به ايستگاه آن مي آمدند، ولي هيچکس جرات سوار شدن آن را به خود نمي داد، اين مساله ادامه داشت تا اينکه مهندس فرانسوي وارد کننده آن خطر ورشکستگي را بر خود ديد و به همين خاطر به حضور ناصرالدين شاه رسيد و ماجرا را با وي در ميان گذارد و پس از آن قرار بر آن شده و با آن به شهر ري بروند، پس از انجام اين کار وقتي که مردم ديدند شاه با همراهان به سلامت به مقصد رسيدند، کمي ترسشان ريخت و پس از گذشت مدت کوتاهي کار بدانجا رسيد که ديگر جايي در ماشين دودي براي سوار شدن نمي ماند و مردم نشسته و ايستاده با آن طي طريق مي کردند.
تعداد واگنهاي ماشين دودي و ترتيب بستن آنها در مواقع مختلف فرق مي کرد ولي به طور معمول حدود يازده دوازده واگن اختصاص به حمل مسافر داشت و در مواقعي هم که کالاهاي تجاري موجود بود، به همين تعداد هم واگن مخصوص بارکشي به دنبال ماشين دودي بسته مي شد.
ترتيب بستن واگنهاي مسافري نيز معمولا به اين صورت بود: واگن شاهي که مخصوص شاه بود و بعد از لوکوموتيو بسته مي شد و بعد از آن واگن مخصوص اعيان و دولتيون و پس از آن نيز واگن مخصوص زنان و سرانجام حدود هشت واگن مخصوص آقايان بسته مي شد.
کرايه ماشين دودي در آغاز از تهران به شهر ري و بالعکس حدود 3 شاهي و اين مقدار بعد از هر مدتي اضافه ميشد، تا اينکه در اواخر کارش به حدود 3 ريال رسيد.

اولين آموزشگاه راه آهن

اولين آموزشگاه راه آهن به نام آموزشگاه حرکت در سال 1315 تاسيس شد که سي نفر داوطلب داشت، و دوره آن شش ماه بود.
آموزشگاه خط و ابنيه، هنرستان رانندگي و تجهيزات لکوموتيو، و آموزشگاه برق، حسابداري، ديگ سازي، در طي سالهاي 1315 تا 1317 بتدريج افتتاح گرديد. همچنين هنرستان راه آهن در سال 1319 تاسيس شد؛ که گواهينامه آن ديپلم متوسطه کامل فني بود. هنرستان عالي براي تحصيلات بالاتر از ديپلم در سال 1315 تاسيس و مدرک تحصيلي فوق ديپلم در رشته فني راه آهن به فارغ التحصيلان آن داده مي شد.

اولين کالسکه
اولين کالسکه در سال 1267 ه.ق. به همت "معير الممالک" در طهران ساخته شد و بعد از مدت کوتاهي استفاده از کالسکه رواج و نيز روز به روز طرفداران بيشتري پيدا مي کرد. به علت نامناسب بودن خيابانها و کوچه ها تردد کالسکه مشکل بود و به همين دليل دولت وقت تصميم به سنگفرش کردن خيابانها و کوچه ها گرفت تا کالسکه ها بهتر بتوانند تردد کنند.
از کالسکه هم در داخل شهر و هم در خارج از شهر استفاده مي شد. کالسکه ها را معمولا چهار اسب مي کشيدند و به واسطه همين تعداد زياد اسب، وسيله تندروي خوبي براي مسافرت به حساب مي آمده است.
در آغاز استفاده از کالسکه مخصوص اعيان و اشراف بود ولي بعد از مدتي کالسکه سواري رواج عمومي پيدا کرد و کار به جايي رسيد که فردي به نام "مهديخان" که صاحب جمع وجوه خارجه نيز بود اقدام به کرايه دادن کالسکه نمود و به همين منظور ده کالسکه تهيه کرد و آنها را در دروازه محمديه در کاروانسرايي که بعدها به کاروانسراي کالسکه خانه شهرت پيدا کرد مستقر نمود، هر کسي که احتياج به کالسکه داشت به کاروانسراي مزبور مراجعه کرده و اقدام به کرايه کردن کالسکه مي نمود.
در آغاز کرايه يک کالسکه به همراه کالسکه چي آن به قرار ساعتي يکهزار دينار بود و شخص کرايه کننده هر چند ساعت که مي خواست مي توانست کالسکه را در اختيار خود نگه دارد.
لازم به توضيح است که کالسکه يک کلمه روسي بوده و فارسي آن گردونه است. در ايران قديم نوعي گردونه اي اسبي بود که آن را ارابه هاي جنگي مي گفتند و بيشتر در مواقع جنگ از آن استفاده مي شد و کمتر در مواقع معمولي به کار مي رفت.
تا زمان فتحعلي شاه کالسکه در ايران نبود و سلاطين و بزرگان، موقع سفر سوار اسب يا تخت روان مي شدند. در دوران سلطنت فتحعلي شاه پادشاه انگلستان يک کالسکه زرنگار براي شاه ايران هديه کرد و اين کالسکه تاريخي با کشتي تا بصره و بغداد، و از آنجا به وسيه قاطر و اسب به تهران حمل شد و چون خيابانها و کوچه ها تنگ بود کالسکه را از هم جدا کرده و در ميدان ارگ مجدداً بر روي هم سوار نمودند. شاه که خيلي به سواري آن علاقه داشت و از طرفي کسي رانندگي بلد نبود و بالفرض وجود راننده، خياباني براي عبور وجود نداشت؛ ناچار درباريان در مقابل اصرار شاه او را سوار کرده و چندين بار آن را دور ارگ گردانيدند.
ناپلئون نيز يک کالسکه براي فتحعلي شاه فرستاد؛ ولي هيچيک از اين دو کالسکه به علت نبودن اه مورد استفاده قرار نگرفت، فقط در زمان ناصرالدين شاه کالسکه بسيار رايج شد

اولین اتوبوس در ایران توسط یک تاجر بلژیکی در شهر رشت به کار گرفته شد، اما به مرور زمان و با توجه به میزان کرایه، سودآوری و زیر ساخت های حمل و نقل توجیه اقتصادی آن رد شد و به همین دلیل اتوبوس به کار گرفته شده به یکی از تجار ایرانی به نام (معین التجار) فروخته شد.
او نیز پس از انقلاب مشروطه اتوبوس خود را به تهران آورد و با کرایه هر نفر 3 شاهی مشغول به فعالیت شد که به مرور زمان تقاضا برای استفاده از این خودرو بیشتر از قبل شد و پس از چند سال با ورود چند اتوبوس توسط تجار مختلف به شهر رونق زیادی در جابه جایی مسافر شکل گرفت.

http://pnu-club.com/imported/2011/01/122.jpg

اما اغلب اتوبوس های شاغل با توجه به مسافت طی شده از اروپا تا مقصد به کارگیری در ایران، بعد مسافت و زمان حمل، مستهلک بودند و هزینه حمل و نقل بالایی را طلب می کردند که در نهایت باعث پایه گذاری صنعت اتومبیل سازی در ایران شد.
براین اساس اولین اتوبوس های مونتاژ شده در سال 1290 شمسی وارد تهران شدند که حدود 5 درصد جابه جایی مسافران آن زمان توسط 500 دستگاه اتوبوس انجام می‌گرفت.
در زمان صدارت وثوق الدوله در سال 1298 با توجه به افزایش نارضایتی مردم از نحوه جابه جایی مسافر، دولتمردان بر آن شدند تا با ایجاد یک اداره به سازماندهی و نظم بخشیدن به حمل و نقل شهری بپردازند که پس از مدتی بحث و تفحص این اداره در بلدیه (شهرداری) پایه گذاری شد. شهرداری موظف شد قوانینی وضع کند تا تسهیلات لازم را برای مسافران ایجاد کند که این قوانین شامل میزان کرایه، زمان کار ناوگان، تثبیت خطوط و آیین نامه انضباطی بود.
در اولین گام شهرداری تمام اتوبوس ها را موظف به دریافت پلاک شناسایی خودرو نمود و در زمان کریم آقا بوذرجمهری، جهت کنترل خطوط هر خط دارای ناظری شد تا بر رعایت ناوگان خطوط نظارت کند. در شهریور سال 1320 نیز تعداد 100 دستگاه اتوبوس در تهران کار می کردند که حدود 90 دستگاه آن بنز بود.
در همین سال اتوبوس های «زایس» روسی وارد ایران شدند و در سال 1331 دولت آقای سهیلی اجازه فعالیت شرکت های خصوصی حمل و نقل را صادر کرد.