شعر نو

به پيش روي من، تا چشم ياري مي كند، درياست !
چراغ ساحل آسودگي ها در افق پيداست !
درين ساحل كه من افتاده ام خاموش،
غمم دريا، دلم تنهاست .
وجودم بسته در زنجير خونين تعلق ها ست !
*****
خروش موج، با من مي كند نجوا،
كه : - « هرل كس دل به دريا زد رهائي يافت !
كه هر كس دل به دريا زد رهائي يافت ... »
*****
مرا آن دل كه بر دريا زنم، نيست !
ز پا اين بند خونين بر كنم نيست ،
اميد آنكه جان خسته ام را ،
به آن ناديده ساحل افكنم نيست !

مرحوم فریدون مشیری

نگاهي به آسمان


كنار دريا، با آب همزبان بودم .

ميان توده رنگين گوش ماهي ها،
ز اشتياق تماشا چو كودكان بودم !
به موج هاي رها شادباش مي گفتم !
به ماسه ها، به صدف ها، حباب ها، كف ها،
به ماهيان و به مرغابيان، چنان مجذوب،
كه راست گفتي، بيرون ازين جهان بودم .

نهيب زد دريا،
كه : - « مرد !
اين همه در پيچ تاب آب مگرد !
چنين درين خس و خاشاك هرزه پوي، مپوي !
مرا در آينه آسمان تماشا كن !
دري به روي خود از سوي آسمان واكن !
دهان باز زمين در پي تو مي گردد !
از آنچه بر تو نوشته ست، ديده دريا كن !
زمين به خون تو تشنه ست ، آسماني باش !
بگرد و خود را در آن كرانه پيدا كن ! »
فریدون مشیری

راه واره

دريا كنار از صدف هاي تهي پوشيده است.
جويندگان مرواريد، به كرانه هاي ديگر رفته اند.
پوچي جست و جو بر ماسه ها نقش است.
صدا نيست. دريا - پريان مدهوشند. آب از نفس افتاده است.
لحظه من در راه است. و امشب - بشنويد از من -
امشب، آب اسطوره اي را به خاك ارمغان خواهد كرد.
امشب، سري از تيرگي انتظار بدر خواهد كرد.
امشب، لبخندي به فراتر خواهد ريخت.
بي هيچ صدا، زورقي تابان، شب آب ها را خواهد شكافت.
زورق ران توانا، كه سايه اش بر رفت و آمد من افتاده است،
كه چشمانش گام مرا روشن مي كند،
كه دستانش ترديد مرا مي شكند،
پاروزنان، به پيشتازش خواهم شتافت.
در پرتو يكرنگي، مرواريد بزرگ را در كف من خواهد نهاد


سهراب

ای مهربانتر از من
با من
در دستهای تو
ایا کدام رزمز بشارت نهفته بود ؟
کز من دریغ کردی
تنها تویی
مثل پرنده های بهاری در آفتاب
مثل زلال قطره بباران صبحدم
مثل نسیم سرد سحر
مثل سحر آب
آواز مهربانی تو با من
در کوچه باغهای محبت
مثل شکوفه های سپید سیب
ایثار سادگی است
افسوس ایا چه کس تو را
از مهربان شدن با من
مایوس می کند؟

عکس ماه
افتاده در برکه
عکس دو کودک نیز
ماه مال آنهاست
شاید که در خیال

اجزا
پیوسته نیستند
از پیش هم نهادن لب ها و گونه ها
پیشانی و گوش
تصویر هیچ چیز
حاصل نمی شود
چیزی کم است
کم
چیزی
گم است
گم
بر صفحه ی پازل
مانند حلقه ی مفقوده
در پشت شیشه های مغازه

چرخید سکه در هوا
افتاد
خط بود
پرتاب شد بالا دوباره
باز آمد
باز هم خط بود
هی رفت
هی آمد
خط بود خط خط خط
برداشت
گرداند
این رو
آن رو
یک خط
همان خط بود
پرتاب شد سکه
بر سنگ فرش کوچه ی بن بست
غلتید لنگان
افتاد در پساب باران کدر
در عمق گودال
خط

نیمکت کهنه باغ
خاطرات دورش را
در اولین بارش زمستانی
از ذهن پاک کرده است
خاطره شعرهایی را که هرگز نسروده بودم
خاطره آوازهایی را که
هرگز نخوانده بودی

بر این سبز خاموش افسانه وش
بر این نیل پیچان فریادگر
سرشک ار فشانم روا باد و باد
به یاد من افسانه ی سخت سر
گل افشانده گویی به دامان رود
جهان آفرین با نخستین بهار
و با ز آسمان آوریده فراز
بهشتی به آغوش دریا کنار

تو را کشان کشان بردند
عریان
از تمام نقش هایی
که با تو روی صحنه می رفتند
حالا برای زمین و زمان
چه فرق می کند
که
خون و استخوان بوده ای
یا سنگ