مشاعره 2

تا توانی دلی به دست آور
دل شکستن هنر نمیباشد

ديگر به ميهمانى اشعار من نيا
اى مهربان چراغ براى خودت برو

وقتی که تو آمدی به دنیا
جمعی به تو خندان و تو بودی گریان

کاری بکن ای دوست که وقت رفتن
جمعی به تو گریان و تو باشی خندان

ندانستم چو نيكو قدر ايام جوانى را
دلم خون مى شود چون بشنوم نام جوانى را

از یــاد تــو بر نداشتم دست هنوز
دل هست به یاد نرگست مست هنوز

[زعشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است

به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را

size=5][/size]

ای کاش ناله های چو من بلبلی حزین
بیدار کردی آن گل در خاک خفته را

از سعی کسی منت برخود نپذیرم من
قید چمن و گلشن برخویش نپذیرم من

ندار عشقم و با دل سر قمارم نیست
که تاب و طاقت آن مستی و خمارم نیست

تو آمدی و ندانی مرا کجا بردی

به بند عشق کشیدی و تا خدا بردی