مشاعره

امروز که در دست توام مرحمتی کن
فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت

تو گرد دلم گردان من گرد درت گردان
در دست تو در گردش سرگشته چو پرگارم

مكن كز سينه ام آه جگر سوز
برآيد همچو دود از راه روزن

دلم را مشكن و از پا مينداز
كه دارد بر سر زلف تو مسكن

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل

بنال بلبل بی دل که جای فریادست

تا توانی دفع غم از چهره غمناک کن
در جهان گریاندن اسان است اشکی پاک کن

نـاله را هرچند میخـواهم که پنهـانی کنم
سینه میگوید که من تنگ آمدم، فریاد کن

نی ز نغمه واماند چون ز لب جدا ماند

وای اگر دل خود را از خدا جدا بینی

یاری انــدر کس نمیـبـیـنـم یاران را چــه شد
دوستی کی اخر امد دوستداران را چه شد

درد تاريكيست درد خواستن
رفتن و بيهوده خود را كاستن
سر نهادن بر سيه دل سينه ها
سينه آلودن به چرك كينه ها

از دست عزيزان چه بگويم گله اي نيست
گر هم گله اي هست،مرا حوصله اي نيست