مشاعره

وآن دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست و آن ناز و باز تندی دربانم آرزوست
این نان و آب چرخ چو سیلی است بی وفا من ماهی ام , نهنگم , عمانم آرزوست
یعقوب وار وااسفاها همی زنم دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوســـت
والله که شهر بی تو مرا حبس می شــود آوارگـــــــی و کـــوه و بیابــانم آرزوست
زین همرهان سســت عناص ر دلم گرفت شیر خدا و رسـتــم دستانم آرزوست
جانم مللول گشت ز فرعون و ظلم او آن نور روی موسی عمرانم آرزوست
دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر کز دیو و دد مللولم و انسانم آرزوست
گفتند یافت می نشود جسته ایم ما گفت آنکه یافت می نشود آنم ارزوست
یک دست جام باده و یک دست جعد یار رقصی چنین میانه ی میدانم آرزوست
باقـــی این غزل را ای مطـــــرب ظریــــــف زین سان همی شمار که زین سانم آرزوست
بنمای شمس مفخر تبریز رو ز شرق من هد هدم حضور سلیمانم آرزوست

تورا درزیر باران دوست دارم

تورا اندازه جان دوست دارم

تورا درخلـوت شبهـای انـدوه

تورا ای ماه تابان دوست دارم

مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست...............که به پیمانه کشی شهره شدم روز الست
من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق.........چار تکبیر زدم یک سره بر هر چه که هست

تو را در خویش می‌جویم ودر بیگانه می‌یابم
چرا اینقدر من خود را ز تو بیگانه می‌یابم

تمام کوچه را گشتم سراغ ردِ پای تو
ولی من کفشهایت را درون خانه می‌یابم

کجا پا می‌گذارم نیستی ـ انگار هم هستی ـ
نمی دانم چه تعبیری است این افسانه می‌یابم؟

تو دیشب خواب من بودی و مویت شانه می‌کردم
سحر یک تار گیسویت کنار شانه می‌یابم

تو را این تا ز‌گی‌ها هر شب و هر روز می‌جویم
تو را از شمع می‌جویم وبا پروانه می‌یابم

نشانت از تمام شهر می‌گیرم و می‌ایم
چه تفسیری است شهرِ عشق را ویرانه می‌یابم

دل من سالها دنبال صیاد نگاهت بود
گناهم چیست وقتی دام را بی دانه می‌یابم
?
تو را آنقدرها جستم که خود را نیز گم کردم
و کنون آشکارا خویش را دیوانه می‌یابم.

من می گم بهم نگاه کن، تو می گی که جون فدا کن
من می گم تنهام می ذاری؟ تو می گی طاقت نداری؟
من می گم تنهایی سخته. تو می گی این دست بخته

هر شب به یاد دوست ره خواب می‌زنم
با هر دو جام چشم می ناب می‌زنم

از آسمان عشق به رخ قطره های شوق
می‌باردم چنان که به رو آب می‌زنم

بر برکه وجود ز عکس مه تمام
نوری به صفحه دل بی تاب می‌زنم

نازم جناب عشق که درگه بلند داشت
هردم سری چو حلقه بدان باب می‌زنم

چون چنگ آفرینش ما کوک تار اوست
من همنواش زخمه به مضراب می‌زنم

جلوه تو شاد باش که یارت بگفت دوش
من بوسه‌ای به چهره شاداب می‌زنم

مرا در منزل جانان چه امن و عیش چون هردم
جرس فریاد می دارد که بربندید محمل ها

من حاصل عمر خود ندارم جز غم *** در عشق ز نیک و بد ندارم جز غم
یک همدم با وفا ندارم جز درد *** یک مونس نامزد ندارم جز غم
واسه بالایی بود که دیر فرستاده شد

از چرخ به هرگونه همی دار امید *** وزگردش روزگار میلرز چو بید
گفتی که پس از سیاهی رنگی نبود **** پس موی سیاه من چرا گشت سفید

دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست..............گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست
شمع اگر ران لب خندان به زبان لافی زد..............پیش عشاق تو شب ها به غرامت برخاست