خلوتگاه شعر...

گل باغ اشنایی

گل من پرنده ای باش و به باغ باد بگذر
مه من شکوفه ای باش و به دشت اب بنشین
گل باغ اشنایی گل من کجا شکفتی
که نه سرو می شناسد
نه چمن سراغ دارد
نه کبوتری که پیغام تو اورد به بامی
نه به دست باد مستی گل اتشین جامی
نه بنفشه ای
نه جویی
نه نسیم گفت و گویی
نه کبوتران پیغام
نه باغ های روشن
گل من میان گل های کدام دشت خفتی
به کدام راه خواندی؟
به کدام راه رفتی؟
گل من
تو راز ما را به کدام دیو گفتی؟
که بریده ریشه ی مهر شکسته شیشه ی دل
منم این گیاه تنها به گلی امید بسته
همه شاخه ها شکسته
به امیدها نشستیم و به یادها شکفتیم
در ان سیاه منزل
به هزار وعده ماندیم
به یک فریب خفتیم
م.ازاد

سرود سبز علفها
نسيم سرد سحرگاه
صفاي صبح بهاران ميان برگ درختان
و خاك و نم نم باران
و عطر پاك خاك
و عطر خاك رها روي شاخه نمناك
و قطره قطره باران بود
به روي گونه من
خيس بودم از باران
كه مي شكفت
گل صداقت صبح از ميان نيزاران
تمام باغ و فضا سبز
دشت و دريا سبز
در آن دقايق غربت
ميان بيم و اميد
حرير صبح مرا لحظه لحظه مي پوشيد
در آن تجلي روح
نگاه مي كردم
به آن گذشته دردآلود به آن گذشته خوش آغاز به آن گذشته بدفرجام
به قلب سنگي آن مرمر بلند اندام
زلال زمزمه از چشم لبم روييد
صفاي باطن من در ميان زمزمه بود
صداي بارش باران كه نرم مي باريد و ناز بارش ابري كه گرم مي باريد
و در طراوت هر قطره قطره باران
در آن تلالو سبزينه
در علفزاران
فروغ طلعت صبح آن طلوع صادق را ستايشي كردم
رها نسيم سبك سير سبزه زاران بود
زلال زمزمه ها بود
سپيده بود و نرم باران بود
سپيده بود و من و ياد با تو بودنها
سپيده چون تو گل تارك بهاران بود

خاطره
نه تو مي ماني، نه اندوه، و نه هيچ يك از مردم اين آبادي،
به حباب نگران لب يك رود قسم،
و به كوتاهي آن لحظه ي شادي كه گذشت،
غصه هم خواهد رفت،
آن چناني كه فقط خاطره اي خواهد ماند،
لحظه ها عريانند،
به تن لحظه ي خودجامه اندوه مپوشان هرگز...

عشق، رنگِ خداست، اي باران!
عاشقي، کيمياست، اي باران
من غريبم؛ غريبه‌اي تنها
دردِ من، بي‌دَواست، اي باران!

گر چه در خود شکسته‌ام، امّا
گريه‌ام بي‌صداست، اي باران!
يک نفر، باز هم، صدايم کرد
اين صدا، آشناست، اي باران!

من و تو، رهسپار درياييم
عاشقي، سهمِ ماست، اي باران!
دلِ من، باز هم، بهانه گرفت
شانه‌هايت کجاست، اي باران؟

ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود

نی نام ز ما و نی ، نشان خواهد بود

زین پیش نبودیم و نبود هیچ خلل

زین پس چو نباشیم ، همان خواهد بود

روح محبوبم بيا ،بگذار برويم به سوي عشقي كه مارا فرا مي خواند

به پرواز دراييم، چرا انتظار مي كشيم؟

بگذار فورا رهسپار شويم

و خود را در قلب خداوند گم كنيم

و با عشق او سرمست شويم

بگذار از قلب خداوند كليد تمام گنج ها ي جهان را برباييم

و هم اكنون در راه او قرار گيريم