Printable View
همه می گذرند ومی گویند
"چقدر عجیب عاشق شده ای" !
ومن بی توجه به گفته ها
دامن چین چین آرزو می پوشم
و پولک شادی به سر میزنم
تا تو بیایی ...
با طنین فراموشی نبودن ها
ولی کم کم پولکها شل شدند وافتادند !
وتیک تاک ثانیه های انتظار
به من فهماندند
چقدر دیر است ...
و دیدم که تو هرگز نمی آیی ...
نمی خواهم باور کنم
که حالا
میان اصوات خاموش اشک
همه می گذرند ومی گویند
"چقدر ساده فراموش شدی" ...!
فصل پاییز که شد
...
قسمتی از روح من پرواز کرد
...
شاپرک هم ناز کرد
*
باز در اندوه بارانی
خودم را شسته ام
حرف های بی محابا گفته ام
...
*
فصل پاییز که شد
...
انتقام از من نگیر ای روزگار
من خودم از زهر هجرش پر نصیب
از فراق یار گشتم بی شکیب
...
با سکوت و گریه های انتظار
فصل پاییز که شد
...
*
او که نقاش ازل بوده و هست
رنگ زردی به درختم بخشید
باد سردی به حیا طم پیچید
بوی باران به اتاقم آمیخت
و اناری خندید
وقتی دلم هوایت را می کند , رو به آن , در گوش قاصدک ها نامت را صدا می زنم و بوسه ای بر باد , روانه چشمانت می کنم .
http://pnu-club.com/imported/mising.jpg
بازدم سحر گاهيت بشارت بهاران است
نسيمی (ا)ست که جهان را مينوازد
خوشا خزانی که از آه سرد تو آغاز ميشود
باران به لبخند تو مانند است
شکوهناک ميبارد و
دلگير ميانجامد
و صدايت آنی (ا)ست
که به آزادی و عشق بدل ميکند شعر را
طعم فراق را از زبان سيد شهيدان اهل قلم بشنويد... ببينيد که سيد مرتضي چگونه الفاظ و کلمات را در کنار هم ميچيند تا آنجا که تو از آنها شدت درد و فراق را حس کني؟! :
شنيده ام سخني خوش که پير کنعان گفت
فراق يار نه آن مي کند که بتوان گفت
حديث هول قيامت که گفت واعظ شهر
کنايتي است که از روزگار هجران گفت
نشان يار سفرکرده از که پرسم باز
که هر چه بريد صبا پريشان گفت
من و مقام رضا بعد از اين و شکر رقيب
که دل به درد تو خو کرد و ترک درمان گفت
مزن زچون و چرا دم که بنده ي مقبل
قبول کرد به جان هر سخن که جانان گفت
مدتی است رفته ای ...
من اما خودم را
میان هیاهوی شهر پنهان کرده ام ...
شاید از یادت ببرم لحظه ای !
وقتی کم کم به آخر می رسد ، نفس هایم در هوای بودن تو ...
باز حرف دلم این است :
کاش ...
کاش بدانی
یاد تو
بی وجودت زیبایت
سخت و نفس گیر است ...!
امشب از هر شب دیگرقلبم
نقش دلتنگی وبی تابی را
بیشتردر دل من
می گرید
امشب این ساحل دل
موج اندوه شب طوفان را
پرتلاطم بدل وساحل دل بازدهد
ومن اماغمناک
موج در موج فقط میگریم
و بسی دلتنگم
خبری از شب آرامم نیست
و دلم میپرسد
آسمانی که بدل ساحل آرام شبود
از چه رو ابری و تاریک شدهست
ماه تابان شب عشق کجاست
تا دگر باره به تصویررخش
سینه را نورانی
وبه موجی ارام
بر رخش بوسه زنم
ماه تابان شب عشق کجاست
وه که بی او چقدردلتنگم
بی تو دلم می‌گیرد
و با خودم می‌گویم
کاش آن یک بار که دیدمت
گفته بودم
که بی تو گاه دلم می‌گیرد
که بی تو گاه زندگی سخت می‌شود
که بی تو گاه هوای بودنت دیوانه‌ام می‌کند
اما نمی‌گفتم
که این «گاه» ها
گهگاه
تمامِ روز و شب من می‌شوند
آن وقت بغض راه گلویم را می‌گیرد
درست مثل همین روزها
روزها را یکی یکی می شمرم
تا " روز مبادا " ...
پلک نمی زنم
مبادا ، بیاید و آهسته بگذرد ...!
تنها
اگر دمي
کوتاه آيم از تکرار ِ اين پيش ِ پا افتاده‌ترين سخن که «دوست‌ات
مي‌دارم»
چون تنديسي بي‌ثبات بر پايه‌های ماسه
به خاک درمي‌غلتي
و پيش از آن‌که لطمه‌ی درد درهم‌ات شکند
به سکوت
مي‌پيوندی.
پس، از تو چه خواهد ماند
چون من بگذرم؟
تعويذ ِ ناگزير ِ تداوم ِ تو
تنها
تکرار ِ «دوست‌ات مي‌دارم» است؟
با اين همه
بغض‌ام اگر بترکد... ــ
نه
پَرّ ِ کاهي حتا بر آب بنخواهد رفت
مي‌دانم!