مطالبی پیرامون امام زمان (عج)

( صحیح بخارى، ج 3، ص 232)
پرسش : مقصود از مسیحیّت صهیونیستى چیست؟
پاسخ : «مسیحیّت صهیونیستى» جریانى است سیاسى، اقتصادى، فرهنگى ونظامى که امروزه با تمام قدرت وبا تکیه بر پیشگویى‏هاى آخرالزمان بر اریکه قدرت (در آمریکا وبرخى کشورهاى غربى) تکیه زده‏اند.
این گروه با ادبیاتى کینه‏توزانه وخصومتى آشکار با فرهنگ شیعى ومهدوى وبا اعلام قریب‏الوقوع بودن ظهور حضرت مسیح (ع) در اورشلیم سعى در بسیج تمامى قوا علیه کشورهاى اسلامى دارد تا به زعم خود همه زمینه‏هاى لازم براى ظهور مقدس را فراهم سازد، وموانع بین راه را پیشاپیش از میان بردارد.
«مسیحیت صهیونیستى» با مراجعه به منابع توراتى وایمان به پیشگویى‏هاى کتب محرَّف یهودیان، ظهور حضرت عیسى (ع) را مشروط به وقوع جنگى بزرگ، عالم‏گیر وهسته‏اى مى‏شناسند ومرکز این جنگ خانمان‏سوز را هم «منطقه آرماگدون» واقع در فلسطین اشغالى اعلام مى‏کنند. وحسب همین پیشگویى‏ها وقوع جنگ آرمگدون را هم مشروط به تشکیل اسرائیل بزرگ وتسلط یهودیان بر کلّ سرزمین فلسطین وحتّى فراتر از آن یعنى سوریه وعراق معرفى مى‏کند.
پر واضح است که آنان تمامى حلقه‏هاى این زنجیر را به هم متصل کرده‏اند وآخرین حلقه را هم رفع موانع فراروى اسرائیل یعنى انهدام سرزمین‏هاى اسلامى وسرکوب هر گونه حرکت عدالت خواهانه مسلمین وشیعیان وبه ویژه ایران اسلامى مى‏دانند. چنان که حسب همین فرضیه وارد عراق شده واندیشه سلطه بر سوریه، عربستان وایران را در سر مى‏پرورانند، وبا تقویت تمام عیار اسرائیل مقدمات به اصطلاح جنگ مقدس را فراهم آورده‏اند.
پرسش : مقصود از خسوف وکسوف که از علایم ظهور است چیست؟
پاسخ : در روایات علایم ظهور آمده که یکى از نشانه‏هاى ظهور، کسوف در اواسط ماه وخسوف در اوّل ماه برخلاف عادت است.( ارشاد مفید، ص 368 ؛ اعلام الورى، ج 2، ص 285)
دارقطنى به سندش از امام محمّد باقر (ع) نقل کرده که فرمود: «همانا براى مهدى ما دو نشانه است که از زمان خلقت آسمان‏ها وزمین این گونه نبوده است، یکى خسوف ماه در اوّل شب رمضان ودیگرى کسوف خورشید در نیمه ماه رمضان».( سنن دارقطنى، ج 2، ص 51)
در کیفیّت حدوث این دو واقعه غیر عادى چند احتمال است:
1 - حدوث این دو به توسط جِرمى باشد که در فضا به طور ناگهانى پیدا مى‏شود، اجرامى که امروزه از آنها به اجرام سرگردان در هوا یاد مى‏شود، که گاه بین ماه وخورشید فاصله مى‏شود وبا آنها خسوف وکسوف ایجاد مى‏گردد.
2 - تحقّق خسوف وکسوف به توسط جرمى باشد که از زمین جدا مى‏شود؛ زیرا ممکن است که بشر با پیشرفت علمى وتکنیکى که دارد بتواند تکه‏هایى عظیم از کره زمین را جدا ساخته وآن را در هوا معلّق گرداند ودر نتیجه باعث خسوف وکسوف گردد.
3 - تحقق این دو به نحو اعجاز وخرق قانون طبیعت باشد.


ادامه دارد

پرسش : مقصود از صیحه وفزع آسمانى در علایم ظهور چیست؟
پاسخ : این دو علامت در روایات به عنوان علایم ظهور حضرت مهدى (ع) معرفى شده است. از امام باقر (ع) در حدیثى نقل شده: «وإنّ من علائم خروجه... صیحة من السماء فى شهر رمضان»؛ «وهمانا از علایم خروج مهدى... حدوث صیحه‏اى در ماه رمضان است.»( کمال الدین، ص 328، ح 7)
از امام صادق (ع) در حدیثى نقل شده: «... والفزعة فى شهر رمضان... هى آیة تخرج الفتاة من خدرها، وتوقظ النائم وتفزع الیقظان»؛ «وفزعى در ماه رمضان حادث خواهد شد که زنان( الغیبة، نعمانى، ص 252)
جوان را سراسیمه از پشت پرده‏ها بیرون مى‏آورد وانسان خواب را بیدار وبیدار را به فزع وا مى‏دارد.»
امام زمان (ع) در توقیع خود به على بن محمّد سَمَرى فرمود: «...آگاه باش، هر کس قبل از خروج سفیانى وصیحه، ادعاى مشاهده کند او دروغگو وافترا زننده است».( احتجاج طبرسى، ج 2، ص 297)
در این روایات دو احتمال وجود دارد:
1 - اینکه مقصود از صیحه وفزع همان ندایى باشد که از جبرئیل بلند مى‏شود وهمه را به فزع مى‏اندازد.
2 - احتمال دیگر این است که مقصود از آن دو عذاب دنیوى وجنگ‏هاى جهانى باشد که به توسط بشر قبل از ظهور حضرت مهدى (ع) تحقق مى‏یابد، مانند انفجارهاى اتمى در سرتاسر عالم در یک زمان، به این نحو که اصل این گونه انفجارها در اروپا وآمریکا وروسیه وچین تحقق مى‏یابد به نحوى که همه را به جزع وفزع وا مى‏دارد، ولى مسلمین از آن در امانند وتنها صدایش به گوش آنان مى‏رسد.
پرسش : مقصود از نداى آسمانى در علایم ظهور چیست؟
پاسخ : در این مورد سه دسته روایت وجود دارد:
1 - روایاتى که دلالت بر وجود ندا به صورت اجمال دارد، واینکه این ندا از علایم حتمى ظهور حضرت مهدى (ع) است.( کمال الدین، ص 649)
2 - دسته دوم روایاتى است که دلالت بر دو گونه ندا دارد: یکى نداى به حقّ که در ابتدا پدید مى‏آید، ودیگرى نداى به باطل که بعد از آن است.( الغیبة، نعمانى، ص 254)
3 - در برخى از روایات نیز اشاره شده که ندا به اسم قائم است.( کمال الدین، ص 328، ح 7)
با نظرى به مجموع احادیث «صیحه وفزع ونداى آسمانى» پى مى‏بریم که تمام آنها به یک معناى مشترک اشاره دارند، گر چه با تعبیرهاى مختلف آمده‏اند وبر این ادّعا مى‏توان شواهدى اقامه نمود:
الف. صیحه وندا هر دو به جبرئیل نسبت داده شده است.
ب. وقت هر دو در یک زمان یعنى شب جمعه، بیست وسوم ماه رمضان معین شده است.
ج. آثار این دو یکسان بیان شده است.
پرسش : مقصود از خروج دجال که از علایم ظهور به حساب آمده چیست؟
پاسخ : روایات بسیارى عمدتاً در مصادر حدیثى اهل سنّت درباره خروج دجال در آخرالزمان وقبل از برپایى حکومت امام مهدى (ع) وارد شده است.

ادامه دارد

بخارى به سندش از رسول خدا (ص) نقل کرده که فرمود: «دجال خروج خواهد کرد تا اینکه در ناحیه‏اى از مدینه فرود مى‏آید، وسه بار اعلان آماده باش جنگ مى‏دهد، آن گاه به سوى او هر کافر ومنافقى حرکت مى‏کند».( صحیح بخارى، ج 8، ص 102)
در مصادر اهل سنّت براى دجال صفاتى ذکر شده است از قبیل:
1 - ادعاى ربوبیت مى‏کند.( سنن ابن‏ماجه، ج 2، ص 1360)
2 - عمر طولانى دارد.( صحیح مسلم، ج 8، ص 205)
3 - همراه او آب وآتش است.( صحیح بخارى، ج 8، ص 103)
4 - کور را بینا کرده وبرص را شفا مى‏دهد.( مسند احمد، ج 5، ص 13)
5 - مرده را زنده مى‏کند.( همان)
6 - کسى را مى‏کشد، آن گاه او را زنده مى‏کند.( مستدرک حاکم، ج 4، ص 537)
7 - با او بهشت وآتش است.( مسند احمد، ج 5، ص 435)
8 - با او نهرى از آب سفید ونهرى از آتش است.( معجم الکبیر، ج 2، ص 56)
9 - خواسته او برآورده مى‏شود.( صحیح مسلم، ج 8، ص 197)
درباره دجال با این اوصاف احتمالاتى وجود دارد:
الف. دجّال شخصى حقیقى است که کارهاى خارق‏العاده‏اى را در قالب سحر وجادو انجام مى‏دهد.
ب. مقصود به دجال همان ابلیس (شیطان) است.
ج. احتمال مى‏رود که دجال همان سفیانى است که در روایات شیعه به خروج او در آخرالزمان تأکید فراوان شده است.
د. مقصود از دجال همان اسرائیل است.
در ابتدا این احتمال به نظر مى‏رسد که احادیث دجال از جمله اسرائیلیاتى باشد که در احادیث اهل سنّت وارد شده است، زیرا:
اولاً: اثرى از این احادیث در روایات اهل بیت: به چشم نمى‏خورد.
ثانیاً: غالب احادیث دجال از کعب‏الأحبار یهودى‏الاصل رسیده است. کسى که تمام افعال واقوالش مشکوک به نظر مى‏رسد.
ثالثاً: این اعتقاد که مسیح منتظر خروج مى‏کند ودجال را به قتل مى‏رساند در عقاید یهود مشاهده مى‏شود.
در هر حال بر فرض صحّت این روایات احتمال تأویل این روایات ورمزى بودن وجنبه سمبلیک داشتن آنها زیاد است.
سید محمّد صدر؛ مى‏فرماید: «دجال رمزى است از اوج تمدّن وتکنیک غرب که با اسلام ومبانى آن ستیز دارد. تمدّنى که درصدد به سلطه کشیدن هر انسانى است... ما به طور وضوح مشاهده مى‏کنیم که چگونه تمدن وتکنیک غرب مادى‏گرا در این عصر بر تمام جوامع، حتّى مسلمانان تسلّط پیدا کرده است...».( تاریخ ما بعد الظهور، ص 142ù141)
از بیانات استاد محمّد طىّ ونویسنده مصرى شیخ محمّد فهیم ابوعبیه در تعلیقه( المهدى المنتظر بین الدین والفکر البشرى، ص 177)
خود بر کتاب «نهایة البدایة والنهایة» نیز همین احتمال به دست مى‏آید.( نهایة البدایة والنهایة، ج 1، ص 118)

- منظور از ملاقات چيست؟
اهل دل وشيفتگان كوي وصال مي گويند كه ملاقات با امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) به چند صورت انجام مي گيرد:

الف) ملاقات و ارتباط روحي كه بهترين نحوة ارتباطات است، ممكن است دائمي باشد و هيچ گاه فراق و جدايي نداشته باشد، يعني شخص ملاقات كننده از لحاظ روحي در حدي است كه هم سنخ و هم گون با امام عصر(عليه السلام) است و به گونه اي است كه هميشه خود را در محضر مولايش مي بيند و متنعم به نعمت هدايت معنوي حضرت مهدي است . اينان افرادي هستند كه جانشان با جانف جانان همراه و محو در جمال مولا هستند.

ب) ملاقات در عالم رؤيا انجام گيرد يعني در خواب به محضر مولا برسند.

ج) امام زمان را با همين بدن ظاهري و مادي ملاقات نمايند.

منظور از بحث ملاقات با امام زمان كه معمولاً دركتابها مطرح است و قصص و حكاياتي كه در مورد ملاقات اشخاص متدين و مؤمنان خالص با حضرت مهدي(عليه السلام) گفته مي شود ملاقات با بدن ظاهري است كه دراين دنيا زندگي
مي كند، نه ملاقات روحي و نه در عالم رؤيا، يعني افراد بيشماري در طول غيبت با همين بدن مادي به محضر مولايشان با بدن مادي رسيده اند و جمال حضرت را با چشم سر مشاهده كرده و چه بسا دستوراتي گرفته و مشكلاتشان را رفع كرده اند. اين خود بهترين دليل بر اثبات وجودمبارك آن حضرت است.

2- فايدة مطرح كردن ديدار با امام زمان(عليه السلام):
ممكن است گفته شود چيزهايي كه معمولاً در داستانهاي ملاقات با امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) مطرح مي شود، امور جزئي و ناچيز هستند و شما با نقل اين داستانها از عظمت مقام امام و ولايت كبري مي كاهيد. بنابراين، نقل اين نوع داستانها واساساً بحث ملاقات با امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) بحث مفيدي نخواهد بود؟

در پاسخ چنين بينشي مي گوييم: ما نيز متوجه اين نكته هستيم كه حضرت بقيه الله الاعظم(عليه السلام) براي اينكه كاسة آبي به دست تشنه لبي بدهد، يا در بيابان گمشده اي را به راه برساند، يا مريض مردني را شفا دهد، بي خانه اي را صاحب خانه كند، بي فرزندي را با وساطت خود در درگاه الهي فرزند بخشد و امثال اينها، خلق نشده است، بلكه به تصريح دعاي ندبه: خلقته لنا عصمتاً وملاذاً ؛ يعني براي اينكه به وسيله شناختن وپيروي كردن او از انحراف و گناه نجات پيدا كنيم و او پناهگاه ما باشد و ما به وسيله او از ضلالت نجات يابيم واساساً او حجت خدا در زمين است و اگر در زمين حجت خدا نباشند زمين اهلش را هلاك مي كند ، خداوند وجود مقدسش را خلق كرده و او را در اين عالم نگاه داشته است، ولي ما در روزگاري زندگي مي كنيم كه مردم حتي نقل همين جريانات وانجام كارهاي جزيي از اين قبيل را هم نمي پذيرند ودشمنان آن حضرت، آنها را تكذيب مي كنند، لذا در برابر چنين برخوردي ناچاريم اين نوع ملاقاتها را مطرح كنيم؛ و اساساً در بين متديّنان معروف است كه هر كسي را ياراي ملاقات با امام زمان نيست، بلكه تنها كساني لايق اين عنايتند كه خود ساخته و مبرّي از هر نوع آلودگي باشند. از اين رو، اين خود يكي از عوامل تربيتي است كه كسي كه شوق ديدار دارد چاره اي جز پاك زيستن ندارد، لذا بحث ملاقات نه تنهامفيد است، بلكه از بهترين و شيرين ترين و پرجاذبه ترين بحث است.

3- اگر ملاقات ممكن است ، پس چرا بايدمدعي ملاقات راتكذيب كرد؟
بعضيها ملاقات با حضرت را منكرند و مي گويند ملاقات امكان ندارد و بر مدعاي خود رواياتي را شاهد مي آورند كه مي گويند: اگر كسي مدعي مشاهده و ملاقات با امام زمان(عليه السلام) شد او را تكذيب كنيدو از او نپذيريد. طبق اين روايات ما نمي توانيم اين نوع ملاقاتها را كه در كتب نقل شده بپذيريم. به هرحال ، امر داير است كه ما سخن مردم عادي وغير معصوم را كه مدعي ملاقات هستند، بپذيريم و يا سخن معصوم را كه فرمود، مدعي رؤيت و ملاقات را تكذيب كنيد، معلوم است كه بايد به سخن معصوم عمل كنيم نه سخن ديگران.

در پاسخ چنين ادعايي مي گوييم:1

اولاً، رواياتي در كار نيست، بلكه طبق تحقيق، يك روايت بيشتر نيست و آن همان توقيع حضرت ولي عصر(عليه السلام) به علي بن محمد سمري شش روز قبل از وفاتش است ، كه حضرت در اين توقيع به علي بن محمد (نايب چهارم) فرود: دست وپايت را جمع كن و به كسي براي بعد از خودت وصيت مكن، چرا كه زمان غيبت كبرا فرا رسيده وتونيز شش روز ديگر از دنيا مي روي. در آينده در بين شيعيان كساني پيدا مي شوند كه ادعاي مشاهدة ما را دارند، بدانيد كه قبل ازخروج سفياني و صيحة آسماني (دو علامت از علائم حتمية ظهور) هر كسي ادعاي مشاهدة ما را داشته باشد، دروغگو و مفتري است.2

آنها كه ملاقات امام زمان(عليه السلام) را قبول ندارند به اين روايت تمسك مي كنند وگرنه روايت ديگري در كار نيست.

ثانياً، از اين روايت نيز پاسخهايي داده شده است3 كه بهترين پاسخ به تناسب حكم و موضوع و با استفاده از لفظ «مفتر» كه حضرت فرمود: «الا فمن ادعي المشاهده قبل خروج السفياني والصيحه فهو كذاب مفتر .....» ، اين است كه منظور صرف ديدار و ملاقات نيست، بلكه ديداري است همراه با ادعاي نيابت كه مثلاً شخصي مدعي نيابت خاصه مي شود و مي گويد: من امام را مشاهده مي كنم و امام زمان(عليه السلام) مرا همانند نوّاب اربعه، نايب خاص خود قرار داده است، من وكيل آقا در بين شما هستم و شما بايد در كارها به من مراجعه كنيد. حضرت فرمود چنين كسي نه تنها دروغ مي گويد، بلكه افترا نيز مي بندد چون به ما نسبت مي دهد كه ما او را نايب و وكيل خود قرار داده ايم .اصل صدور روايت هم در مقام نيابت است كه حضرت به علي بن محمد فرمود: كسي را از جانب ما نصب مكن و دوران غيبت صغري و نيابت خاص تمام شده است. در چنين شرايطي اگر كسي ادعاي رؤيت و مشاهده داشته باشد، معلوم است كه منظور مشاهدة خالي از نيابت نيست.

بنابراين، اينكه مدعي مي گويد: رواياتي بر تكذيب مدّعي مشاهده وارد شده است، صحيح است، بلكه تنها يك روايت، آنهم در موقعيت خاص نيابت است. ما نيز در اين مسأله با مدعي هماهنگ هستيم كه اگر كسي در عصر غيبت كبري ادعاي مشاهده همراه با نيابت خاصه را داشته باشد، قطعاً كذاب ومفتري است، زيرا در غيبت كبري تنها نيابت عامه مطرح است نه خاصه.

ادامه دارد

پس از بيان منظور از ملاقات و اينكه مقصود صرف ديدار جمال يار است نه همراه با ادّعاي نيابت و وكالت،
مي گوييم: حق اين است كه ملاقات با آن امام همام ممكن است و هيچ استحاله اي ندارد، زيرا رؤيت شخصي كه در دنيا با بدن مادي زنده است و در بين مردم زندگي مي كند امري طبيعي وعادي است ونديدن بر خلاف عادت و روي مصالحي است كه اين غيبت را اقتضا كرده است.

كساني كه در عصر غيبت ادعاي رؤيت كرده اند تعدادشان به اندازه اي است كه امكان دروغ و يا تباني و توطئه بر اين دروغ وجودندارد، به تعبير فنّي ، ادعاي رؤيت از حد تواتر هم فراتر رفته و مدّعيان مشاهده نيز افرادي معمولي و يا لاابالي نيستند، بلكه افرادي چنين ادعايي را داشته اند كه اغلب تالي تلْو معصوم بوده و مردم در امور دين شان به آنها اقتدا مي كردند. چگونه ممكن است به افرادي همچون علامه حلي و سيد بحر العلوم و مقدس اردبيلي و علي بن مهزيار اهوازي وساير اولياي خدا، نسبت دروغ داد و گفت: اينان در ادعاي ملاقاتشان قصد فريب مردم و يا رسيدن به جاه و مال دنيا را داشته و براي نيل به هواهاي نفساني و خود را در بين عوام محبوب جلوه دادن در بين مردم چنين ادعايي را كرده اند. در حالي كه بسياري از اين بزرگان در حيات خود به طور عموم به مردم نگفته اند و برخي خواص هم كه به اين مطلب پي مي بردند و از آنها درخواست شرح ملاقات مي كردند پس از اخذ ميثاق و عهد و پيمان كه تا زنده بودن آنان براي كسي بازگو نكنند، براي آنان اعتراف مي كردند وگرنه براي عامه مردم تا حد امكان نمي گفتند و اغلب پس از درگذشت آنان مسأله فاش مي شد.

مرحوم حاجي نوري در كتاب نجم الثاقب مي گويد: مرحوم آخوند علامه «ملا زين العابدين سلماسي» كه يكي از شاگردان مرحوم «سيد بحرالعلوم» است فرمود: من در محضر درس سيد بحر العلوم بودم شخصي سؤال كرد: آيا امكان دارد كسي در زمان غيبت كبري حضرت صاحب الزمان را ببيند؟ سيد به او جواب نداد، ولي من كه نزديك او نشسته بودم ، ديدم سرش را پايين انداخته و آهسته مي گويد : چه بگويم ، در جواب او و حال آنكه حضرت مرا در بغل گرفته و به سينة خود چسبانيده است.»

ادامه دارد

به هر حال، در اينكه ملاقات با حضرت صاحب الامر ممكن و ميسر است و تعداد بيمشاري از اولياء خدا وشيفتگان آن حضرت به محضرش شرفياب شدند و بسياري از آنها از محضرپرفيض او بهره ها برده اند،‌ترديدي نيست ، اما اينكه چشم ما نابيناست و خفاشانه توان ديدار جمال بي مثال آن خورشيد عالمتاب را ندارد، عيب ونقص است كه به خود ما بر مي گردد. نه از قابل درك نبودن آن وجود مقدس، زيرا كه ما مدعي صحت ديدار يار هستيم نمي گوييم هر كه از راه رسيده ، با همه آلودگي هايش مي تواند به محضر امام زمان راه يابد ، چرا كه در آن حريم، جز پاكان و نخبگان و مؤمنان خالص و عاشقان كوي ولايت و سرانجام ، رنج كشيدگان در محبت را راهي نيست. ديدار امام زمان شرطها دارد يكي از آنها، انقطاع از علايق مادي و بريدن از همه مظاهر دنيوي و محو در جمال يار شدن است. خيلي ها خواسته اند، حتي سالها كوشيده اند كه به محضرش راه يابند، ولي به عللي موفق نشدند. واينك داستان صابوني را بشنويد وسپس تو خودحديث مفصل بخوان از اين مجمل:



امام(عليه السلام) به صابوني اجازة ديدار نداد:
داستان صابوني بدين قرار است كه: مردي صالح وخيرانديش كه در بصره عطاري مي كرد، مي گويد: روزي در مغازه نشسته بودم كه دو نفر براي خريد سدر، و كافور به در مغازه من آمدند، از گفتار و سيماي آنان دريافتم كه اهل بصره نيستند واز شخصيت هاي بزرگوار مي باشند، زيرا اثر نجابت از چهره شان پيدا بود. ازحال وديار آنان پرسيدم، كتمان كردند، من هر چه اصرار مي كردم ، آنان نيز اصرار به كتمان كردن وپاسخ ندادن داشتند.

در پايان آن دو را به حضرت رسول الله قسم دادم كه خودشان را معرفي كنند، چون ديدند من دست بردار نيستم، گفتند: ما از ملازمان و چاكران درگاه حضرت ولي (عليه السلام) هستيم. شخصي از نوكران آن درگاه با عظمت از دنيا رفته است، صاحب آن ناحيه ما را مأمور كرده كه از تو سدر وكافور خريداري كنيم. وقتي فهميدم كه اينان از ياران آن حضرت هستند بي اختيار به دست و پاي آنها افتاده و تضرع و زاري كردم كه مرا به آن حضرت برسانيد؟

ادامه دارد

ياران حضرت گفتند: مشرف شدن به حضور آن سرور منوط به اجازة‌ ايشان است، گفتم: مرا تا نزديكي آن حضرت ببريد اگر اجازه داد زهي سعادت وگرنه هيچ؟! آنان از اقدام به اين كار خودداري كردند، ولي چون من با كمال پافشاري و اصرار دست بردار نبودم، به من رحم كرده منت گذاشتند ودرخواست مرا اجابت نمودند. از اينكه آنان بالاخره تقاضاي مرا پذيرفته بودند، بسيار خوشحال شدم و با شتاب تمام سدر و كافور را به آنها داده ، در مغازه را بسته و به دنبال آنها روانه شدم تا به ساحل درياي عمان رسيديم.

آن دو نفر بدون احتياج به كشتي روي آب روانه شدند، ولي من ترسيدم كه غرق شوم وحيران ايستادم، آنان متوجه من شدند و گفتند, مترس، خدا را به حضرت مهدي(عجل الله تعالی فرجه) قسم بده ورهسپار شو. من چنين كردم و بر روي آب مانند زمين خشك به دنبال آنها رفتم، در وسط دريا بوديم كه ناگهان ديدم ابرها به هم در آمده و هوا صورت باراني به خود گرفته و شروع به باريدن كرد، اتفاقاً من در همان روز، صابون ريخته بودم و بر پشت بام مغازه به دليل آن كه به وسيله تابش آفتاب خشك شود، گذارده بودم، همينكه باران را مشاهده كردم به فكر صابون ها افتاده و پريشان خاطر شدم، به محض اين خيال مادي، پاهايم در آب فرو رفته و به كمك هنر شناوري به دست و پا وتضرع افتادم، آن دو نفر وقتي به من توجه كردند و عجز و ذلت مرا مشاهده نمودند، فوراً به عقب برگشته دست مرا گرفتند واز آب بيرون كشيدند و گفتند: اين پيشامد، اثر آن خاطره صابون بود، بار ديگر خدا را به حضرت مهدي(عجل الله تعالی فرجه) قسم ده تا تو را در آب حفظ كند. من نيز استغاثه نيز نموده و چنين كردم ومثل اول روي آب با آنان رهسپار شدم، وقتي كه به ساحل رسيديم، خيمه اي چادري را ديدم كه همانند «شجرة طور» نور از آن ساطع بود و آن فضا را روشن كرده بود. همراهان گفتند: تمام مقصود در ميان همين پرده است، با هم به راه خود ادامه داديم تا نزديك چادر رسيديم، يكي از همراهان پيش رفت تا براي من اجازة ورود بگيرد. چادر را خوب ديدم و صداي آن بزرگوار را مي شنيدم، ولي وجود نازنينش را نمي ديدم، آن شخص در باره مشرف شدن من، از حضور مباركش خواستار اجازه شد، آن جناب فرمود: «ردوه فانه رجل صابوني» به او اجازه ندهيد ، برش گردانيد و او را در شمار خدمه اين درگاه نشمريد، زيرا اومردي صابون دوست ومادي است»؛ يعني او هنوز دل از تعلقات دنياي دنّي خالي نكرده است و قهراً لياقت حضور در اين درگاه را ندارد.

عطار ادامه مي دهد: چون چنين شنيدم، نااميد گشتم و دندان طمع از ديدار آن حضرت كشيدم و دانستم كه وقتي ممكن است به زيارت آن جناب برسم كه دلم را از آلودگي هاي مادي و معنوي زدوده و صاف گردانم.4

بنابراين، گرچه ملاقات با امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) امري ممكن است، لكن ممكني است شبيه به محال عادي يعني شرايط سختي دارد كه جز اَوْحدي از مردم وشيفتگان ديدار يار، واجد آن شرايط نيستند و تا زماني انسان وابسته به امور مادي است و به مظاهر عالم ماده از پست ومقام گرفته تا ماده و مده و از عده گرفته تا عده دل بسته است، امكان شرفيابي محضر مقدسش را پيدا نخواهد كرد، لذا شرفياب شوندگان به نسبت دوستان بسيام كم اند.

به هر حال، ملاقات با آن حضرت در عين اينكه بسيار مشكل است، اما مي بينيم كه در طول تاريخ افراد بسياري به محضر مباركش شرفياب شدند. بزرگان ما بخشي از آن ملاقاتها را كه پس از وفات ملاقات كنندگان ويا در حياتشان شهرت پيدا كرده بود در كتابهايشان نقل كرده اند و يقيناً بيش از آن مقداري كه به دست ما رسيده، ملاقاتهايي است كه ملاقات كنندگان آن را كتمان كرده و با خود به گور برده اند، زيرا اساس بر كتمان است نه افشا. با اينكه بنا بر كتماناست، صدها مورد افشا شده و ديگران از آن آگاهي پيدا كرده اند، بناي ما در اينجا نقل تمام آن موارد نيست چرا كه كتاب مستقلي را مي طلبد، بلكه عنوان تيمن و تبرك به بعضي از آنها اشاره مي كنيم. كساني كه مايلند از آن ملاقاتها آگاهي پيدا كنند به كتب مفصّله مراجعه كنند.5

4-چگونه افرادي توانسته اند به حضور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) برسند ؟
همان طوري كه ميدانيد افرادي در زمان غيبت كبري به محضر مبارك حضرت ولي عصر رسيده اند و از اين عنايت و موهبت الهي بهره مند شده اند .

اين مطلب به حدي زياد اتفاق افتاده است كه نياز به توضيح ندارد . تنها موضوعي كه جاي بحث و بررسي دارد اين است كه : اين افراد چگونه توانسته اند به اين فيض عظيم نائل شوند. آيا بخاطر تقوي و ورع و داشتن اعمال صالح بوده است ؟ يا چون درجات عالي علمي و معنوي داشته اند موفق به زيارت حضرتش شده اند؟ شايد اينها هم نبوده . بلكه مداومت بر تشرف شبهاي چهارشنبه به مسجد سهله و كوفه و جمكران و امثال ذالك . موجب سرافرازي به اين افتخار عظيم گشته است ؟ و يا آنكه تنها و تنها لطف و عنايت حضرت موجب شده است كه به محضر مباركشان مشرف شوند ؟

با توجه به حديث بسيار مشهور و معروفي كه ار ناحيه مقدسه حضرت بر دست نايب چهارم خود حضرت شيخ علي بن محمد سمري صادر گشته است : يعني : الا فمن ادعي المشاهده قبل خروج السفياني و الصيحه فهو كاذب مفتر ...* ( هر كس ادعاي مشاهده آن حضرت را مثل كيفيت مشاهده نواب اربعه بنمايد دروغگو و تهمت زننده است ) معلوم مي شود كه مسئله بابيت و ارتباط اختياري با آن حضرت تكذيب شده است .پس به هيچ وجه و از هيچ راه و هيچ كس نمي تواند بطور قطعي ادعا كند كه مثلا فلان كار نتيجه اش زيارت و مشاهده حضرت بقيه الله است چون در اين صورت هر كس كه آن كار را انجام دهد حضرتش را زيارت خواهد نمود و اين خود يك نوع بابيت است .

از طرفي با دقت در قضايا و تشرفات مختلفي كه از كتابهاي معتبر و افراد موثق نقل مي شود و به ما رسيده است اين نكته روشن مي شود كه صاحبان آنها گاه علماي بزرگ و معروف گاه افراد صالح و متقي گاهي افراد معمولي بعضا افرادي از اهل سنت و حتي بعضي از كفار بوده اند . به همين جهت واز اختلاف حالات و روحيات اين افراد معلوم مي شود كه تشرف به محضر مبارك آن حضرت اختصاص به هيچ قشر و گروهي نداشته و ندارد . ضمن اينكه معلوم مي شود تشرف به محضر ايشان معمولا هيچ فضيلتي رابراي انسان ثابت نمي كند . يعني نمي توان گفت كه هر كس آن حضرت را ملاقات كرده است انسان صالح با ورع و كاملي است . اگر چه خود اين موضوع از افتخارات او خواهد بود زيرا همينكه فردي چشمش به جمال نوراني مولاي انس و جان حضرت بقيه الله بيافتد افتخاري عظيم نصيبش شده است . البته از اين مطلب هم نبايد چشم پوشي كرد كه قسمت عمده اين افراد كساني هستند كه شوق زيارت مولايشان آنها را به فكر مداومت بر عملي انداخته و بالا خره در پايان عمل يا دراثناي و گاهي در ابتداي كار به حضور پر بركت امام زمان مشرف شده اند . البته عده اي هم بخاطر مشكلاتي كه داشتند به آن سرور متوسل شده اند و حضرت به طريق مختلف از آنها دستگيري نموده اند .

ادامه دارد

ولي در نهايت ازاكثر قضايا مي توان حداقل به اين مطلب معتقد شد كه :

به فكر ديدار آن حضرت بودن و يا متوسل شدن به ايشان و امثال اينها در بسياري از اوقات موجب شرفيابي به حضورشان مي شود .

با همه اينها همانطوري كه قبلا گفتيم ممكن است در بعضي از اين موارد نتيجه قطعي وجودنداشته باشد . و جان سخن اينكه اين افتخار فقط طبق انتخاب و نظر خود حضرت است و به تعبير بعضي از بزرگان اهل معني : ( تا يار كه را خواهد و ميلش به كه باشه ) . و مسلما آن حضرت حكيم هستند و هيچ كاري را بدون حكمت انجام نمي دهند اما آن حكمت براي ما معلوم نيست لذا مي بينيم افرادمختلف با روحيات مختلف ايشان را ملاقات كردند و حتي كيفيت ملاقات آنها هم به يك شكل نيست . يعني عده اي در وقت تشرف آن حضرت را شناخته و بعضي هم نشناخته اند ولي اينها بعدا از روي قرايني متوجه موضوع شده اند . حتي افرادي كه حضرت را در هنگام تشرف شناخته اند گاهي در آن تصرف شده . بطوري كه غير از سكوت و بي حركتي و بي حسي كارديگري نمي توانسته اند انجام دهند . ولي بعضي هم خيلي راحت با حضرت صحبت كرده اند و حاجت خواسته اند . حال همين افراد هم گاهي اشخاصي در اوج پاكي و اخلاص و بعضا افرادي معمولي و در نهايت سادگي و كم سوادي بوده اند .

بنابراين همانطوري كه گفتيم معلوم مي شود مصلحت را خود آن مولاي عزيز تشخيص مي دهد و طبق همان عمل مي كنند به طوري كه در بعضي از موارد صلاح در تشرف به هيچ شكلش نيست و فقط با مكاشفه يا رويا وحتي اتفاق افتاده كه بدون اينها جواب داده شده است .

اما در تمامي اين قضايا به صاحبانشان عرض مي كنيم : هنيئا لكم و گوارايتان باد اين آب حيات و خداي تعالي ازاين جرعه هاي حيات بخش به ما هم مرحمت فرمايد .

5-فايده نقل و بازگو كردن اين گونه قضايا چيست ؟
از همان اوايل غيبت كبري تا به حال يكي از كارهائي كه علما و بزرگان تشيع به آن اهميت داده اند اين بوده است كه قضايا و حكايات افرادي كه آن حضرت را زيارت نموده و يا در خواب و مكاشفه ديده اند و توسلي داشته و اثرات توسلشان را احساس كرده اند در كتابهايشان نقل نمايند .

در اين زمينه كتابهاي بسياري را مي توان نام برد و از جمله كتابهائي كه در آن دوره هاي اخير نوشته شده است بخشي از كتابهاي ارزشمند بحار الانوار علامه مجلسي . تبصره الولي علامه بحراني . جنه الماوي. دارالسلام و نجم الثاقب كه هر سه از محدث نوري هستند مي باشد . و غير از اينها اگر بخواهيم نام تمامي كتابها را ذكر كنيم از حوصله اين مقدمه خارج است .

حال روي چه دليلي اين كاررا مي كردند ؟ طبعا آثار و خواص اعتقادي علمي و اخلاقي زيادي در نقل آنها است .كه اينطور به آن اهميت داده شده است يعني در خصوص اعتقاد به امام عصر نقل اين قضايا موجب تقويت اعتقاد و ايمان شيعيان و حتي غير شيعيان و غير مسلمانان مي شوند . از طرفي پشتوانه بسيار محكمي براي مردم خواهد بود كه در شدايد و فشارهاي زندگي به ان منبع قدرت الهي و حلال مشكلات و امام مهربان امت متوسل شوند . لااقل در زير بار فشارها ايمان خود را از دست ندهند و بتوانند با آرامش و سلامت از مشكلات خارج شوند . ضمن اينكه نقل قضاياي تاريخي كه واقعيت هم داشته باشند روح انسان را مي سازد . همان طوري كه مولي امير المومنين حضرت علي بن ابيطالب (عليه السلام) امام حسن (عليه السلام) را به خواندن تاريخ توصيه مي فرمايند . و بلكه خداي تعالي در قران كريم مي فرمايد :

فاقصص القصص لعلهم يتفكرون .* ( حكايت گذشتگان رابراي مردم نقل كن تا به فكر ترقي و رشد خود بيافتند .)




پي نوشت ها:

1- براي آگاهي بيشتر و پاسخهايي كه علما داده اند، ر.ك: به محدث نوري، جنه المأوي در بحار، ج 53 از ص 318 تا آخر كتاب ، بحار، ج 52، ص 151 – 172.

2- مجلسي ، بحار ، ج 52، ص 151.

3- ر. ك: همان.

4- حضرت مهدي ، فروغ تابان ولايت، ص 245، به نقل از : دارالسلام عراقي، ص 172 با توضيحاتي از نگارنده.

5- از قبيل: بحار الانوار، ج 53، جنه المأوي، نجم الثاقب محدث نوري ، دارالسلام عراقي، منتخب الاثر صافي، كمال الدين صدوق ، مهدي موعود ، انوار نعمانيه ، ج 2 از سيد نعمت اله جزايري؛ كشف الغمه في معرفته الائمه ، ج 3 از اربلي والزام الناصب ، ج 2 از شيخ علي يزدي و ملاقات با امام زمان از سيد حسن ابطحي و .....

6- جمال الدين حسن بن يوسف بن مطهر حلّي معروف به «علامه حلّي» از علما و فقهاي برجسته قرن هشتم هجري است ك در سال 726 هجري قمري از دنيا رفت و در نجف اشرف به خاك سپرده شد، اين شخصيت بزرگ علمي و مفخر شيعه، سلطان محمد خدابنده پادشاه مغول را به مذهب شيعه در آورد ودر اين مسير خدمت شاياني به مذهب حقّه جعفري نمود. و او در تمام علوم استاد ماهري بود وتأليفات او را بيش از پانصد جلد تخمين زده اند.


برگرفته از کتاب سيماي آفتاب

مهدي خروج مي‌كند و بر سر او ابر سفيدي است و از ميان آن ابر يك منادي ندا سر مي‌دهد كه اين مهدي خليفه و جانشين خدا است، پس از او پيروي كنيد. گفته مي‌شود كه اين ندا به همه جاي زمين مي‌رسد و هر كس، آن را به زبان خود مي‌شنود.


مترجم: سيد شاهپور حسيني
در كتاب نورالابصار از امام محمد‌باقر(ع) در مورد نشانه‌هاي ظهور روايت شده است: «آن‌گاه كه مردان شبيه زنان شوند و زنان شبيه به مردان، زنان بر زين اسبان نشينند و مردم نمازها را از ياد ببرند و از شهوت‌هاي خويش فرمان‌برداري كنند و خون‌ريزي را بي‌اهميت شمارند و در معاملات خويش رباخواري كنند و به زنان تظاهر كنند و بناها برپا سازند و دروغ را حلال شمارند و رشوه‌گيري كنند و از هوي و هوس پيروي كنند و دين را به دنيا فروشند و رابطه با خويشان نزديك را قطع كنند و نسبت به غذا بخل ورزند و بردباري، ضعف شمرده شود و ستمكاري، افتخار. فرماندهان از تبهكاران و زناكاران باشند و وزيران از دروغ‌گويان، امينان مردم از خيانت‌كاران، ياري‌رسانان از ستم‌كاران، قاريان قرآن از فاسقان. ستم پديدار شود و طلاق بسيار و فجور و زنا آشكار شده و شهادت دروغ پذيرفته شود و مردم شراب‌خواري كنند، مردان بر مردان سوار شوند و زنان به زنان كفايت كنند و غنيمت گيرندگان، اموال فقيران را از آن خويش سازند صدقه دادن، زيان به شمار آيد و مردم، از ترس زبان اشرار، از آنها در هراس باشند. سفياني از شام خروج كند و يمني از يمن و خسف بيداء (فرو رفتن زمين) در منطقه ميان مكه و مدينه اتفاق افتد. پسري از خاندان محمد، ميان ركن و مقام كشته شود و فريادگري از آسمان، فرياد برآورد كه حق با او و پيروان اوست. آن‌گاه كه امام خروج كند، پشتش را به كعبه تكيه مي‌دهد و سيصد و سيزده نفر از يارانش، با او ديدار مي‌كنند و نخستين كلماتي كه بر زبان مي‌آورند، اين آيه است:

بقية الله خير لكم ان كنتم مؤمنين1
سپس امام مي‌فرمايد:
من بقيةالله (ذخيره الهي) هستم و خليفه و جانشين خدا و حجت او بر شما و همگي اين گونه بر او سلام مي‌دهند:
السلام عليك يا بقيةالله في أرضه.
سلام بر تو اي بقيةالله بر زمين او.


ادامه دارد

آن گاه كه ده هزار مرد نزد او گرد آيند، نه مسيحي‌اي باقي مي‌ماند و نه يهودي‌اي و نه كساني كه غير خدا را پرستش مي‌كنند، مگر آنكه به او ايمان آورند و او را تصديق كنند. ملت يكي شود، ملت اسلام؛ و هر معبودي جز خداوند بلندمرتبه در زمين باشد، از آسمان بر آن آتشي فرو مي‌بارد و آن را مي‌سوزاند.

اين حديث و امثال آن، حاوي شمار زيادي از نشانه‌هاي ظهور است و شايسته آن است كه به صورت كامل و جامع شرح داده شود اما فرصت و مجال ما اندك است و شرح آن در بحث ما نيست، به همين دليل تنها به برخي از موارد آن اشاره مي‌كنيم:

ـ شبيه بودن مردان به زنان: يا از جهت اينكه آنان مخنث‌اند و با آنها لواط مي‌شود، يا از جهت نوع كارهايي كه آنها انجام مي‌دهند. يعني كارهايشان شبيه به كارهاي زنانه است و زن وارد ميدان‌هاي كار سخت و طاقت‌فرسا مي‌شود كه با خلقت و طبيعت ضعيف و احساسات و عاطفه سرشار او ناسازگار است. يا ممكن است شبيه بودن از نظر لباس پوشيدن، باشد همة اينها امكان دارد و ممكن است اين تشابه به صورت‌هاي ديگر هم باشد.

ـ كشتار نزد مردم امري آسان و بي‌اهميت باشد.

ـ مي‌گويند دروغ حلال است و حرام نيست.

ـ در مورد غذا بخل ورزند.

ـ امينان از خيانت‌كارانند. يعني كساني از مردم كه تظاهر به نيكوكاري مي‌كنند و مردم، آنها را امين به شمار مي‌آورند، معلوم مي‌شود كه آنان در مال و ثروت و خون و آبروي مردم خيانت مي‌كنند.

ـ يعني قاريان قرآن كه نيكو قرآن تلاوت مي‌كنند، اما از قرآن فايده‌اي نمي‌برند و به آن عمل نمي‌كنند.

ـ ستم پديدار شود؛ يعني ستم آشكار و روشن و ظاهر مي‌شود و ستم‌كار ستم خويش را از ترس يا از روي شرم و حيا از كسي پنهان نمي‌كند.

ـ زنان ازدواج نمي‌كنند، بلكه زنان براي برطرف ساختن شهوت و غريزه جنسي خود از زنان ديگر بهره مي‌برند و به آنها كفايت مي‌كنند و اين مسأله در اسلام به «سحق» معروف است و شديداً نهي شده و حرام است و مجازاتي ويژه دارد كه در كتاب‌هاي فقهي ذكر شده است. زيرا باعث ويراني بنيان خانواده و در نتيجه نابود ساختن امت و مردم است.

ـ هر كس اموال فقيران را به دست آورد، آن را غنيمت به شمار مي‌آورد و آن را براي خود برمي‌دارد و آن را مي‌خورد و به كسي ديگر نمي‌دهد.

ادامه دارد

ـ اگر كسي چيزي به صدقه دهد، آن را ضرر و زيان براي خود مي‌داند كه مالش را از دست داده و اين كنايه از اين است كه مردم بدون رضايت و خشنودي كامل صدقه مي‌دهند.

ـ فردي است كه از يمن خروج مي‌كند، مردم را دعوت به گرويدن به حق و اسلام مي‌كند و آن‌گونه كه حديث امام باقر آمده، اوست كه امنيت لازم جهت امام مهدي(ع) را فراهم مي‌آورد.2

ـ ارتش سفياني كه از جانب شام به سوي مكه مي‌آيد تا با امام مهدي(ع) بجنگد، زمين در اين منطقه آنها را مي‌بلعد. متن و تأكيد اين مورد در برخي حديث‌ها آمده است.

ـ معبوداني به جز خداوند بلندمرتبه يعني بت‌ها و امثال آن.

نشانه‌هاي عجيب و غريب
در كتاب البرهان في علامات مهدي آخرالزمان، تأليف متقي هندي حنفي از عبدالله بن عبّاس روايت شده است كه:
مهدي خروج نمي‌كند مگر آنكه نشانه‌اي از خورشيد به در آيد.

آن نشانه آن‌گونه كه در روايت‌ها آمده: سري بيرون از خورشيد است كه ندا مي‌دهد آگاه باشيد كه ولي خدا، مهدي موعود، ظهور كرد پس با او بيعت كنيد.

در برخي احاديث آمده است كه او جبرئيل است.
در روايتي ديگر از همين كتاب آمده است:
محمد بن علي(ع) گفت:

مهدي ما را دو نشانه است كه آن دو نشانه، از زماني كه خداوند آسمان‌ها و زمين را آفريده، وجود نداشته‌اند. در شب اول ماه رمضان، ماه گرفتگي پيش مي‌آيد و در نيمه ماه، خورشيد گرفتگي اتفاق مي‌افتد.

در شرح اين روايت بايد گفت: با توجه به علم ستاره‌شناسي غير ممكن است پديده ماه گرفتگي در اول ماه اتفاق بيفتد و به همين دليل است كه اين اتفاق در تاريخ خورشيد و زمين و هستي اتفاق نيفتاده است.

همچنين از نظر علم ستاره‌شناسي، روي دادن پديده خورشيد‌گرفتگي در اواسط ماه، امري غير ممكن است.

علاوه بر اين، طلوع خورشيد از سمت مغرب نيز غير ممكن است. زيرا اين امر مستلزم اين است كه زمين به دور خورشيد بچرخد و اين مسئله، از ابتدايي‌تر‌ين مسائل و غير ممكن‌ترين آنهاست؛ زيرا اين نوع چرخش، در حقيقت بر خلاف قوانين و سازمان جهان و نيروي جاذبه است.

امّا آفرينندة توانا بر همه چيز، اين امور غير ممكن را به عنوان نشانه‌هايي براي اجازة ظهور ولي‌اش و اجرا كننده دينش، امام مهدي(ع) انجام مي‌دهد.


ادامه دارد

خسوف و كسوف در اين حديث آمده و مسأله طلوع خورشيد از سمت مغرب در برخي حديث‌هاي ديگر آمده است.

فتنه‌ها، بدترين فتنه‌ها
متقي هندي حنفي در ادامه از الحكم ابن عتبه نقل مي‌كند:
به محمد بن علي(ع) گفتم: شنيده‌ام كه از شما مردي خروج مي‌كند كه در ميان اين امت، عدالت را اجرا مي‌كند. گفت: ما بدان چه مردم آن را مي‌بينند، اميد داريم و اگر حتي يك روز بيشتر از دنيا باقي نمانده باشد، خداوند آن روز را طولاني مي‌كند تا آنچه اين امت اميد و آرزوي آن‌ را دارند، پيش بيايد، امّا پيش از آن، فتنه‌هايي خواهد بود. بدترين فتنه‌ها كه انسان صبح را به شب مي‌رساند، در حالي كه كافر است. پس هر كدام از شما اين زمان را درك كرد، بايد از خدا بترسد و بايد خانه‌نشين شود.

در توضيح اين روايت بايد گفت: «من احلاس بيته» يعني كسي كه خانه‌اش را ترك نمي‌كند و كنايه از اين است كه شخص، داخل مذهب و راه باطل مردم نمي‌شود. اين خبر بدين معني نيست كه مردم به حال خود رها مي‌شوند و امر به معروف و نهي از منكر انجام نمي‌شود، زيرا اين دو واجب بزرگ كه واجبات ديگر در گرو آنها هستند، رها مي‌شوند.
معني اين حديث، مفهوم همان عبارت ديگري است كه در حديث آمده است

كن في الناس و لا تكن معهم.
در ميان مردم باش ليك با آنها مباش.

اين كاري بس سخت و دشوار است، اما تا زماني كه دستور بودن در ميان مردم و آميختن با آنها باشد، بايد اين كار را انجام داد تا شخص، آنها را امر به معروف و نهي از منكر كند.

در اين كتاب هم چنين از حضرت اباعبدالله حسين بن علي(ع) نقل شده است:
چون نشانه‌اي از آسمان به صورت آتشي بزرگ از جانب مشرق، در شبانگاهان ديدند، آن گاه زمان فرج آل محمد يا فرج مردم است و آن گام‌هاي مهدي(ع) است.

در ينابيع المودة در مورد تفسير اين آيه كه اگر بخواهيم آيتي از آسمان بر آنها فرو فرستيم3 از ابوبصير و ابن جارود از امام باقر(ع) نقل شده است كه ايشان گفتند: «اين آيه در مورد قائم نازل شده و يك منادي از آسمان به نام او و نام پدرش ندا سر مي‌دهد.»

صيحه‌ آسماني
در ينابيع‌المودة در مورد اين كلام خداوند بلند مرتبه:
واستمع يوم ينادي المناد من مكانٍ قريب يوم يسمعون الصّيحة بالحق.

ادامه دارد

به عنوان يوم الخروج و صيحه در اين آيه، صيحه‌اي از آسمان است كه در روز خروج حضرت قائم(ع) شنيده مي‌شود.
در البرهان في علامات مهدي آخرالزمان نيز آمده است:

مهدي خروج مي‌كند در حالي كه روي سر او فرشته‌اي است كه ندا سر مي‌دهد اين مهدي(ع)، خليفه و جانشين خداوند است، پس از او فرمان‌برداري كنيد.

در بيان، تاليف گنجي شافعي از عبدالله بن عمر نقل شده است: پيامبر(ص) فرمودند:
مهدي خروج مي‌كند و بر سر او ابر سفيدي است و از ميان آن ابر يك منادي ندا سر مي‌دهد كه اين مهدي خليفه و جانشين خدا است، پس از او پيروي كنيد. گفته مي‌شود كه اين ندا به همه جاي زمين مي‌رسد و هر كس، آن را به زبان خود مي‌شنود.

اين معني و مفهوم، براي برخي كه به غيب و عموميت قدرت خداوند بلندمرتبه ايمان نداشتند، سخت و سنگين بوده است، اما اين مسئله در حال حاضر حل شده است. چرا كه انسان ناتوان، دستگاهي را اختراع كرده كه در مجالس و محافل مختلف و در كشورهاي بزرگ و در مجالس عمومي گذاشته مي‌شود و مثلاً فردي به زبان عربي سخن مي‌گويد و اين دستگاه، سخنان او را به زبان انگليسي، فارسي، فرانسوي و ... ترجمه مي‌كند و ترجمه‌ها را نيز به تفكيك، ميان مردم پخش مي‌كند.

اسلام معجزه‌هاي بسياري دارد و هر چه علم پيشرفت مي‌كند و تكنولوژي ارتقا مي‌يابد، نشانه‌ها و معجزه‌هايي از آن پديدار مي‌شود.

در البرهان في علامات مهدي آخرالزمان نقل شده است كه ابونعيم از علي(ع) نقل كرده است كه ايشان فرمودند:
مهدي خروج نمي‌كند مگر آنكه يك سوم مردم كشته شوند و يك سوم آنها بميرند و يك سوم از آنها باقي ‌بمانند.

اين حديث شريف اشاره به جنگ‌هاي گروهي دارد كه در گذشته و در حال حاضر در جهان اتفاق افتاده و يا انتظار مي‌رود كه اتفاق افتد، مانند جنگ‌هاي جهاني و جنگ‌هاي داخلي كه گاه‌گاه با بمب‌هاي كشنده و سلاح‌هاي اتمي، هزاران هزار قرباني مي‌گيرند. همچنين اين حديث، اشاره به مرگ‌هاي عمومي و فراگير دارد كه هر از چند گاهي در جاي جاي جهان به خاطر بيماري‌هاي طبيعي يا مصنوعي و قحطي‌هاي بر اساس علل طبيعي يا غير طبيعي اتفاق مي‌افتد.

ادامه دارد

سفياني
در ينابيع المودة به نقل از المحجأ از علي(ع) در مورد آيه
و لو تري اذ فزعوا فلا فوت.5

فرمودند: كمي پيش از قيام قائم ما مهدي، سفياني خروج مي‌كند و به اندازه زمان بارداري يك زن، يعني نه ماه پادشاهي مي‌كند. سپاه او به مدينه مي‌آيد تا آنكه به بيداء مي‌رسد و خداوند سپاه او را در آنجا در زمين فرو مي‌برد.
البيداء يعني صحراي ميان مدينه و مكه كه در آن، زلزله‌ها و لرزش‌هاي شديدي اتفاق مي‌افتد كه بر اثر آن لرزش‌ها و زلزله‌ها، سپاه سفياني كه از جانب شام روانه آنجا شده، مي‌ميرند.

در البرهان في علامات مهدي آخرالزمان نيز آمده است كه از امير المؤمنين علي بن ابي طالب(ع) نقل شده كه: «سفياني از فرزندان خالدبن يزيد بن ابوسفيان است. او مردي است با سري بزرگ، بر چهره‌‌اش آثار آبله است و در چشم او نقطة سفيدي است، از جانب شهر دمشق خروج مي‌كند. اكثر كساني كه از او فرمان‌برداري مي‌كنند از قبيله كلب‌اند او كشتارهاي بسياري مي‌كند تا آنجا كه شكم زنان را مي‌شكافد و كودكان پسر را به قتل مي‌رساند. قيسي‌ها (مصري‌ها و مراكشي‌ها) در برابرش قيام‌ مي‌كنند و همة آنها را طمعه شمشير مي‌كند و كسي نمي‌تواند از خود دفاع كند.
اما مردي از خاندان من در حرم خروج مي‌كند. اين مسئله به سفياني خبر داده مي‌شود و سفياني سربازاني را به سوي او گسيل مي‌دارد امّا او آنها را شكست مي‌دهد. پس سفياني همراه لشكريانش به سوي او روانه مي‌شود تا آنان كه از بيداء مي‌گذرند بيداء آنها را در خود فرو مي‌بلعد و كسي از آنها نجات نمي‌يابد، جز يك نفر كه از اموال آنان خبر دهد».

پنج نشانه
در البرهان في علامات مهدي‌ آخرالزمان از اباعبدالله حسين بن علي(ع) نقل شده است: مهدي(ع) پنج نشانه دارد: سفياني، يمني، صيحة آسماني، خسف در بيداء (فرو رفتن در سرزمين بيداء) و كشته شدن نفس زكيه.
نفس زكيه كسي است كه در برخي از حديث‌ها، از او به عنوان «سيد حسيني» نام برده شده، او خروج مي‌كند و مردم را دعوت به حق مي‌كند امّا پيش از ظهور امام مهدي(ع) كشته مي‌شود.

دجال
ينابيع المودة نقل كرده است: پيامبر(ص) براي ما خطبه خواند و سخن از دجال رفت و فرمود: مدينه پليدي را نمي‌پذيرد، همان‌گونه كه كورة آهنگري، زنگار و پليدي آهن را جدا مي‌كند و از بين مي‌برد و آن روز، روز رهايي است.


ادامه دارد

ام شريك گفت: «عرب‌ها در آن روز چگونه خواهند بود اي رسول خدا! فرمود: در آن روز عرب‌ها اندك‌اند و بيشتر آنها در بيت‌المقدس هستند و امام آنها مهدي(ع) است.

در البرهان في علامات مهدي آخرالزمان نيز از ابوجعفر(ع) نقل شده است:
مهدي در روز عاشورا قيام مي‌كند و آن روزي است كه حسين بن علي كشته شد. گويي او را روز شنبه، دهم ماه محرم مي‌بينيم كه ميان ركن و مقام ايستاده، جبرئيل در سمت راست او و ميكائيل در سمت چپ او قرار گرفته‌اند. پيروان و شيعيانش از جاي جاي زمين به سوي او روانه مي‌شوند، تا آنكه با او بيعت مي‌كنند و زمين آن چنان كه آكنده از ستم و ظلم شده است، به وسيلة آنان سرشار از عدل و داد مي‌شود.

اين مورد عجيب نيست و در قرآن كريم آمده است كه آصف بن برخيا هزاران مايل در زمين طي‌الارض نموده است. همچنين انتقال تخت بلقيس از يمن به فلسطين، در كمتر از يك لحظه صورت گرفته است:

قال الذي عنده علم من الكتاب أنا آتيك به قبل ان يرتدّ إليك طرفك فلمّا رأئة مستقراً عنده.6

پي‌نوشت‌ها:
1. سورة هود(11)، آية 86.
2. سفينه البحار، ج 2، يمن.
3. سورة الشعراء(26)، آية 4.
4. سورة ق(50)، آية 41 ـ 42.
5. سورة سبأ(34)، آية 51.
6. سورة النمل(27)، آية40.

اثبات امام زمان(عج)

از جمله شبهاتي كه پيرامون مولاي ما حجة بن الحسن (عج) مطرح ميكنند ... شبهه در اصل وجود اين نور مقدس است.

جواب اين شبهه رو از سايت انديشه قم كه همكاران ما زحمت كشيدن

شبهه:هيچ دليل عقلي بر وجود امام زمان نداريم.


پاسخ:


در ابتدا لازم است به اين نكته توجّه داشته باشيم كه اعتقاد به مصلح موعود جهاني در تمام اديان يك اصل مسلّم و قطعي است و هر يك از انبياء گذشته، به پيروان خود از آمدن مصلحي غيبي خبر داده‎اند.[1] به طور كلّي از دو طريق مي‎توان وجود امام زمان را ثابت كرد: 1. دليل عقلي؛ 2. دليل نقلي. الف: دليل عقلي و آن اين‌كه تا وقتي كه تكليف ثابت است و مكلفاني وجود دارند، عدّه‌اي هستند كه مصون از خطا نيستند و بايد امام معصوم و پيشوايي وجود داشته باشد تا آنها را هدايت كند، و زمين بدون انسان كامل مانند جسم بدون روح است به همين جهت علي ـ عليه السّلام ـ نيز فرموده‎اند: «زمين هرگز از حجت خدا خالي نخواهد ماند و آن حجت الهي يا ظاهر است يا مشهور يا خائف است و مستور تا حجت‎ها و بينات الهي باطل نگردد.»[2]


ب: دليل نقلي اين دليل را مي‎توان به دو صورت توضيح داد: الف) روايات نبوي كه امامان دوازده گانه را با نام‎هاي آنان به طور روشن معرفي كرده‎اند كه به ذكر دو نمونه از لسان اهل سنّت اشاره مي‎كنيم. 1. از ابن عباس روايت شده كه شخصي يهودي به نام نعثل نزد رسول خدا آمد و سؤال‎هاي بسياري را مطرح نمود و از اوصياء نيز پرسيد، حضرت در پاسخ فرمود: «نخستين وصي من علي و پس از او حسن و حسين و امامان نه گانه و از فرزندان او مي‎باشند.» و نعثل پرسيد نام آنها چيست؟ حضرت اسامي تك تك امامان را تا امام دوازدهم (حضرت مهدي (عج)) شمرده‎اند.[3] 2. باز در كتاب مناقب وجود دارد كه از جابر بن عبدالله انصاري نقل شده كه شخصي يهودي به محضر رسول الله ـ صلّي الله عليه و آله ـ مي‎رسد و سؤالات زيادي مي‎كند و از اوصياء حضرت مي‎پرسد و سؤال مي‎كند پس از حسين اوصياء چه كساني هستند پيامبر فرزندان امام حسين از علي بن الحسين ـ عليه السّلام ـ را نام مي‎برد تا حضرت مهدي ـ عليه السّلام ـ و سپس مي‌فرمايد: لقب او قائم و حجت است و او غائب خواهد شد و خوشا به حال صابران در غيبت... ب) شواهد تارخيي يعني گزارش‎هايي كه ولادت آن حضرت و ايام كودكي او را نقل كرده‎اند براي نمونه به بعضي از اقوال اهل سنّت اشاره مي‎كنيم. 1. حافظ سليمان حنفي مي‌گويد: «خبر معلوم نزد محققان و موثقان اين است كه ولادت قائم (عج) در شب پانزدهم شعبان سال 255 در شهر سامرا واقع شده است.[4] 2. خواجه محمد پارسا در كتاب فصل الخطاب گفته: «يكي از اهل‌بيت ابومحمد بن عسگري است كه فرزندي جز ابوالقاسم كه قائم و حجت و مهدي و صاحب الزمان ناميده مي‌شود باقي نگذاشت و او در نيمه شعبان سال 255 هجري متولد شد. مادرش نرجس نام دارد، او هنگام شهادت پدرش پنج سال داشت.[5] بهتر است بدانيم بعضي محققين تعداد روايات اهل سنّت را بيش از 200 روايت تخمين زده‎اند كه همه در مورد امام دوازدهم مي‌باشد كه فقط حقانيت شيعه اثني عشري (دوازده امامي) را مي‎رساند و بر هيچ يك از مذاهب، جز شبعه دوازده امامي منطبق نيست و همه اين احاديث بر ولادت و امامت حضرت ـ عليه السّلام ـ دلالت مي‎كند و آيت الله شيعه دوازده امامي منطبق نيست و همه اين احاديث بر ولادت و امامت حضرت ـ عليه السّلام ـ دلالت مي‌كند و آيت الله صافي(دام عزه) در كتاب مهدويت بيش از 77 نفر از علماي اهل سنّت را نقل مي‌كند كه هر يك به نحوي ولادت آن حضرت را بيان كرده‎اند. پس اگر اهل سنّت مطلقاً‌بگويند حضرت مهدي (عج) به دنيا نيامده اين ادعاي كاملاً بي‎اساس است زيرا آنها حتّي گفته‎ها و نوشته‎هاي بزرگان خود را هم قبول ندارند. علاوه بر آن، آيات متعددي در قرآن به چگونگي قيام آن بزرگوار اشاره كرده است.[6] به عنوان نمونه به تفسير آيات 105 و 106 سوره نور، 55 از سوره توبه، 29 سوره كهف و 29 سوره مؤمن مراجعه شود. و اگر آنها طولاني بودن عمر را دليل عدم ايشان تولد بدانند، به سادگي مي‎توان عرض كرد كه همان كسي كه قادر است عيسي بن مريم را زنده نگه دارد تا به مهدي موعود اقتدا كند و يونس را در شك ماهي محافظت نمايد و يا به نوح پيامبر 950 سال عمر بدهد، آيا او قدرت ندارد به مهدي (عج) عمر طولاني عنايت كند در حالي كه خود اهل سنّت نيز قائل به زنده بودن عيسي و خضر و صالح و... مي‎باشند. نتيجه ولادت حضرت مهدي (عج) امري است مسلم و قطعي و خود اهل سنّت هم به آن واقفند و عوامل و انگيزه‎هاي ديگري وجود دارد كه نمي‎گذارند حق را بازگو كنند و حقانيت شيعه اثني‎عشري و وجود امام زمان ثابت كنند.




[1] . آيت الله مكارم شيرازي، حكومت جهاني مهدي، قم، انتشارات نسل جوان، چاپ يازدهم، 1380، ص 51. [2] . علامه محمد باقر مجلسي، بحارالانوار، ج 1، تهران، دارالكتب الاسلاميه، چ چهارم، 1362، ص 188. [3] . همان، ج 36، ص 283. [4] . شيخ سليمان قندوزي، حنفي، ينابيع الموده، قم، مكتبه بصيرتي، 1385 ق. [5] . همان مدرك. [6] . آيت الله صافي (لطف الله) امامت و مهدويت، ج 2، قم، جامعه مدرسين حوزه علميه قم، ج 2، ص 56 الي 241

اوصاف یاوران حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف

یاوران مهدی مومنانی هستند که ایمان در اعماق دل هایشان ریشه دوانیده و تار و پود وجودشان را فرا گرفته است. آنان طعم شیرین ایمان را چشیده و چهره دلپذیر و نورانی مهدی را دیده و از ژرفای دل و جان به او گرویده اند. آن پولادین مردان ،زیر بیرق مهدی بر دشمنان خدا می تازند و انبوه ستمکاران،منحرفان،قدرت پرستان و فریبکاران را به خاک سیاه نشانیده و در این راه از سرزنش ملامت گران نهراسیده و زمینه ی حکومت خورشید آ ل محمد-صلی الله علیه و آله و سلم- را فراهم می آورند.

بر طبق دسته ای از روایات،آیه زیر به اوصاف به اوصاف یاوران حضرت مهدی (عج) اشاره دارد:

ای مومنان، هر کس از شما از دین خود برگردد [زیانی به دین خدا نخواهد رسید زیرا خداوند دین خود را بی یاور نخواهد گذاشت] به زودی خدا مردمی پدید خواهد آورد که آنان را دوست می دارد و آنان او را دوست می دارند.آنان با مومنان فروتن و نرم خو خواهند بود و با کافران با عزت و سر افراز در راه خدا جهاد می کنند و از سرزنش هیچ ملامت گری نمی ترسند.این فضل خداست،آن را به هر کسی که بخواهد می دهد و خدا گشایشگر و داناست.سوره ی مائده آیه ی 54

روایات مختلفی از راویان شیعه و اهل سنت این آیه را دریاره ی اوصاف اصحاب امام زمان (عج) دانسته اند.

امام باقر علیه السلام پس از اشاره به این نکته که شمشیر پیامبر خدا-صلوات الله علیه- نزد همدی است فرمود:

به خدا سوگند اگر اهل آسمان و زمین همدست شوند که این امر را از جایگاهی که خداوند معین فرموده،تغییر دهند،نخواهند توانست. اگر همه ی مردم کافر گردند و از حق روی برتابند و حتی یک نفر بر راه راست نماند،خداوند قیام مهدی را با مردانی که شایسته و سزاوار یاری ایشان اند رقم خواهد زد.آن گاه حضرت فرمود:مگر نشنیده ای که خداوند می فرماید:ای کسانی که ایمان آورده اید هر کدام از شما ها از دین خود باز گردید خداوند به زودی مردمی را که دوست می دارد و آنان نیز خداوند را دوست می دارند در برابر مومنان فروتن و در مقابل کافران سر افراز و مقتدرند، بر خواهد انگیخت[اسلام را یاری خواهند کرد]

حضرت مهدی (عج) ذخیره ی خدا در زمین است بر طبق روایات متعددی که عالمان شیعه و سنی نقل کرده اند ،واژه ی«بقیه الله» در قرآن به آن حضرت اشاره دارد؛خداوند می فرماید:

بقیت الله خیر لکم ان کنتم مومنین

بقیه الله (ذخیره ی الهی)برای شما مردم اگر مومن باشید از هر چیز و هر کس بهتر است.

سوره ی هود آیه ی 86

کلینی در اصول کافی نقل می کند مردی از امام صادق علی السلام در باره ی حضرت مهدی (عج) پرسید که آیا می توان به هنگام سلام دادن او را «یا امیر المومنین» خطاب کرد؟

امام صادق علیه السلام فرمود:نه! این اسمی است که خداوند به امیر المومنین علی السلام داده است.

پرسید:فدایت شوم،به هنگام سلام دادن به او چه بگوییم؟

فرمود:همه باید بگویید السلام علیک یا بقیه الله سپس امام (ع) این آیه را تلاوت کرد:

بقیت الله خیر لکم ان کنتم مومنین

در روایت دیگری در این باره چنین آمده است:

بقیه الله یعنی مهدی که پس از گذشتن این دوران خواهد آمد و زمین را از عدل و قسط پر خواهد کرد همان گونه که از ظلم و جور پر شده باشد.



محمد بن حمران از امام جعفر صادق علیه السلام روایت کرده است که فرمودند:

قائم ما-عجل الله فرجه-به وسیله ی رعب در دل دشمنان همیشه پیروز است. او با نصرت پروردگار موید است. زمین در زیر پایش طی می شود.همه ی گنج ها ی زمین برایش ظاهر می گردد. خداوند به وسیله ی او دینش را بر همه ی ادیان پیروز می گرداند،اگر چه مشرکان خوش ندارند. سلطنت او مشرق و مغرب را فرا می گیرد. در روی زمین ویرانه ای نمی ماند جز این که اباد می شود. حضرت عیسی بن مریم علی السلام فرود می آید و پشت سر آن حضرت نماز می گذارد.

محمد بن حمران عرض کرد:ای فرزند پیامبر!قائم شما کی خروج میکند؟

امام (ع)فرمودند:

هنگامی که مردان خود را شبیه زنان سازند و زنان خود را شبیه مردان نمایند.مردان به مردان و زنان به زنان بسنده کنند. زن ها بر زین ها سوار شوند. گواهی زورگویان پذیرفته شود و گواهی عادلان رد گردد. مردم ریختن خون، ارتکاب فحشا، ربا و رشوه خواری را سبک شمارند و اشرار بر اخیار چیره شوند. هنگامی که او ظهور کند پشت خود را به دیوار کعبه تکیه دهد، 313 تن یارانش در محضر مقدسش گرد آیند و نخستین چیزی که به زبان می آورد، این آیه ی شریفه است:

بقیت الله خیر لکم ان کنتم مومنین

سپس می فرماید:

انا بقیه الله و حجته و خلیفته علیکم

من بقیه الله و حجت و خلیفه ی خدا بر شما هستم.

از کتاب 59 نکته درباره ی امام زمان (عج)

نام: همنام پيامبر(ص) ( م – ح – م – د)(عج)


القاب معروف: مهدي موعود، امام عصر، صاحب الزمان، بقيه الله، حجت، قائم و ....(ارواحنا له فداء)


پدر و مادر: امام حسن عسکري(ع) ، نرجس(س)


وقت و محل تولد: روز 15 شعبان سال 255 يا 256 هجري قمري در سامرا متولد شدند و حدود پنج سال تحت کفالت پدر به صورت مخفي بودند.


دوران زندگي در چهار بخش:


أ‌- دوران کودکي حدود 5 سال تحت سرپرستي پدر و در پشت پرده ي خفاء، تا از گزند دشمنان محفوظ بمانند و هنگامي که در سال 260 پدرشان شهيد شدند، مقام امامت به ايشان محول گرديد.


2- غيبت صغري از سال 260 هجري قمري شروع شد و در سال 329 که حدود 70 سال مي شود پايان يافت. ( اقوال ديگري نيز گفته شده است)


3- غيبت کبري که از سال 329 شروع شد و تا وقتي که خداوند بخواهد و ظهور کند، ادامه خواهد يافت.


4- دوره ي درخشان ظهور آن حضرت و حکومت جهاني ايشان

امام باقر (عليه السلام) درباره سيره حضرت مهدي (عليه السلام) فرمود:
«آنچه را پيامبر (صلي الله عليه وآله وسلم) انجام داد او نيز انجام مي دهد، بنيانهاي پيشين را در هم مي شکند، چنانکه رسول اللّه (صلي الله عليه وآله وسلم) امر جاهليت را در هم شکست، و او اسلام را دو باره از سر مي گيرد. «و يستأنف الاسلام جديداً». مکيال المکارم جلد 1 صفحه 57 حديث 98
-------------
اميرالمؤمنين (عليه السلام) فرمود: «تمشي المرئة بين العراق و الشام لاتضع قدميها اِلاّ علي النبات و علي رأسها زينتها. لايهيجها سبع ولاتخافه»..«در دولت حضرت مهدي (عليه السلام) زني بين عراق و شام راه مي پيمايد در حالي که گامش را ـ از کثرت آباداني زمين ـ جز بر سبزه و گياه نمي نهد. و با اينکه زينت و زيور خويش را بر سر و چهره دارد هيچ درنده اي به او حمله نمي کند و آن زن ـ در اثر اطمينان به امنيّت موجود ـ ترسي به دل راه نمي دهد»
مکيال المکارم جلد 1 صفحه 101 حديث 228

عالم دل آگاه مؤلف کتاب ارزنده: مکيال المکارم في فوائد الدعاء للقائم، در اين باره مي گويد:
«عدل، آشکارترين صفات نيک آن امام است، براي همين در دعاي شبهاي رمضان، «عدل» ناميده شده است:«اللهم وصل علي ولي أمرک القائم المؤ مل، و العدل المنتظر: خداوندا به ولي امر خود که قيام کننده آرماني و عدل مورد انتظار همه است درود فرست»و در حديثي که در کتاب «کمال الدين» و خبر آن از پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله روايت شده در توصيف آن امام آماده است: «اول العدل و آخره...: امام موعود آغاز عدل و پايان آن است» منظور کمال دادگري آن حضرت است. و کمتر حديثي درباره آن امام رسيده است که از ذکر عدل تهي باشد... اخبار در اين معنا متواتر است...»

فوائد دعا برای فرج (40 فائده اول)

اکثر الدعا بتعجيل الفرج

1)فرمايش حضرت ولی و بسيار دعا کنيد برای فرج که آن فرج شما است

2)اين دعا سبب زياد شدن نعمتها است

3)اظهار محبت قلبی

4)زنده کردن امر ائمه اطهار

5) مايه ناراحتی و وحشت شيطان لعين

6)نجات يافتن از فتنه های آخر الزمان

7)ادا کردن قسمتی از حقوق آن حضرت است که ادا کردن حق هر حقداری واجبترين امور است

8)تعايم خداوند و دين خداوند است

9)حضرت صاحب الزمان در حق او دعا می کند

10)شفاعت آن حضرت در روز قيامت شامل او می شود

11)شفاعت پيغمبر شامل حالش می شود

12)و اين دعا فرمانبری امر الهی و طلب فضل او است

13)مايه استجابت دعا می شود

14)ادا کردن اجر و مزد رسالت است

15)مايه دفع بلا است

16سبب وسعت روزی است

17)باعث آمرزش گناهان می شود

ادامه در پست بعد

18)تشرف به ديدار آن حضرت در بيداری يا خواب

19)و رجعت به دنيا در زمان ظهور آن حضرت

20)از برادران پيغمبر خواهد بود

21)فرج مولای ما حضرت صاحب الزمان زودتر می شود

22)پيروی از پيغمبر و امامان خواند بود

23)وفای به عهد و پيمان خداوندی است

24)آثار نيکی به والدين برای دعا کننده حاصل می گردد

25)فضيلت رعايت و ادای امانت برايش حاصل می شود

26)زياد شدن اشراق نور امام در دل او

27)طولانی شدن عمر آن حضرت

28)تعاون و همکاری در کارهای نيک و تقوی

29)رسيدن به نصرت و يا خداوند و پيروزی بر دشمنان به کمک خداوند

30)هدايت به نور قرآن

31)نزد اصحاب اعراف معروف می گردد

32) به ثواب طلب علم نائل می شود

33)از عقوبتهای اخروی ايمن می باشد

4)هنگام مرگ به او مژده می رسد و با او به نرمی رفتار می شود

35)اين دعا اجابت دعوت خدا و رسول است

36)با اميرالمومنين در درجه آن حضرت خواهد بود

37)محبوبترين افرادنزد خدا خواهد بود

38)عزيزترين افراد نزد پيغمبر می شود

39)نشانه انتظار است

40)خداوند متعال در عبادت او تاييد فرمايد

40 فائده دوم

41)با اين دعا عقوبت از اهل زمين دور می شود

42)ثواب کمک به مظلوم را دارد

43)ثواب احترام به بزرگتر و تواضع نسبت به او را دارد

44)پاداش خونخواهی مولای شهيدمان را دارد

45)شايستگای دريافت احاديث ائمه اطهار را می يابد

46)نور او برای ديگران در روز قيامت درخشان می گردد

47)از اهل بهشت خواهد بود

48)دعای پيغمبر شامل حالش می گردد

49)کردارهای بد او به کردارهای نيک مبدل می شود

50)هفتاد هزار نفر از گنهکاران را شفاعت می کند

51)دعای اميرالمومنين درباره او در روز قيامت

52)بی حساب داخل بهشت شدن

53)ايمن بودن از تشنگی روز قيامت

54)جاودانه بودن در بهشت

55)مايه خراش روی ابليس و مجروح شدن دل اوست

56)روز قيامت هديه های ويژه ای دريافت می نمايد

57)خداوند عزوجل از خدمتگزاران بهشت نصيبش فرمايد

58)در سايه گسترده خداوند قرار گرفته و رحمت بر او نازل می شود مادامی که مشغول آن دعا باشد

59)پاداش نصيحت مومن دارد

60)مجلسی که در آن برای حضرت مهدی دعا شودمحل حضور فرشتگان گردد

ادامه در پست بعد

61)دعا کننده مورد مباهت خداوند شود

62)فرشتگان برای طلب آموزش می کنند

63 )از نيکان مردم پس از ائمه اطهار می شود

64)اين اطاعت از اولی امر است که خداوند اطاعتشان را واجب ساخته است

65)مايه خرسندی خداوند عزوجل می شود

66)مايه خشنودی پيغمبر می گردد

67)اين دعا خوشايندترين اعمال نزد خداوند است

68)از کسانی خواهد بود که در بهشت به او حکومت دهند

69)حساب او آسان می شود

70)با اين دعا در برزخ و قطامت مونس مهربانی خواهد داشت

71)اين عمل بهترين اعمال است

72)مايه دوری غصه ها می شود

73)دعای هنگام غيبت بهتر از دعای هنگام ظهور امام است

74)فرشتگان درباره اش دعا کنند

75)دعای حضرت سجاد که نکات و فوايد متعددی دارد شامل حالش می شود

76)اين دعا تمسک به ثقلين است

77)چنگ زدن به ريسمان الهی است

78)سبب کامل شدن ايمان است

79)مانند ثواب همه بندگان به او می رسد

80)) ثواب احسان به مولايمان حضرت مهدی را دارد

و 19 فائده اخر!

81)در اين دعا ثواب گرامی داشتن عالم است

82)پاداش گرامی داشتن شخص کريم را دارد

83)در ميان گروه ائمه اطهار محشور می شود

84)درجاتاو در بهشت بالا می رود

85)از بدی حساب در روز قيامت ايمن باشد

86)نائل شدن به بالاترين درجات شهدا روز قيامت

87)رستگاری و شفاعت فاطمه زهرا

88)ثواب حج بيت الحرام

89)ثواب عمره

90)ثواب دو ماه اعتکاف در مسجد الحرام

91)ثواب روزه دو ماه

92)قبول شدن شفاعت او در روز قيامت

ادامه در پست بعد

93)روا شدن صد هزار حاجت او در روز قيامت

94)ثواب ده طواف خانه کعبه

95)ثواب آزاد کردن بندگان

96)ثواب روانه ساختن هزار اسب زين و لجام کرده در راه خدای تعالی

97)حمايت هفتاده و پنج هزار فرشته

98)ثواب هزار سال خدمت پروردگار

99)ثواب نه هزار سال نماز و روزه

خصوصیاتی مختصر از منتضران واقعی در عصر غیبت مولا
به نقل از ایت الله بهجت
*************************


‌اظهار حزن

يك شيعه شيفته دائم از فراق مولايش در غم واندوه به سر مي برد، به گونه اي كه وقتي با ملاقات كني او را به طوري بيابي كه چيزي را از دست داده و محزون است. وقتي از او سوال شود كه چرا ناراحتي، به گونه اي بفهماند كه چگونه ناراحت نباشد عبدي كه مولايش ازاو روي گردان است.

****************

شركت در جلسات آن حضرت

انسان وقتي به كسي علاقه مند باشد دلش مي خواهد در همه جا و ازهمه كس سخن نغز و دلپذير از محبوبش بشنود و هر جا سخن ازمحبوبش باشد، شركت كرده و گوش فرا مي دهد، لذا بر يك شيعه امام عصر لازم است هر جا جلسه اي تشكيل مي شود كه سخن از فضايل ومناقب آن حضرت گفته مي شود، حضور يابد واز فضايل امامش بشنود.

هديه براي امام زمان(عليه السلام)
از جمله وظايف شيعه آن است كه هدايايي به محضر امام زمانش تقديم دارند. منظور از هداياي مادي نيست كه مثلاُ براي امام يك دست لباس بخرند، بلكه مقصود از هديه اعمال صالحه است از قبيل: قرائت قرآن، حج، طواف، زيارت قبور ائمه معصومين (عليه السلام) به نيابت از آن حضرت و سرانجام هر كار خيري كه از انسان سر زند مي تواند آن را به محضر امام هديه كند يا به نيابت امام زمان حج انجام دهد و طواف نمايد و امثال اين ها و يا براي سلامتي او صدقه دهد و ...

*****************

‌توبه

گرچه توبه درهر عصر و زماني ممدوح ومورد توجه و لازم بوده است، ولي در عصر غيبت اهتمام به آن دليل اينكه از جمله اسباب غيبت حضرت گناهان ماست، مورد توجه بيشتر قرار گرفته است و اساساً اگرمي خواهيم امام زمان ظهور كند بايد از گناه و‌آلودگي پاك باشيم، زيرا با ظهور امام گنه كاران از ميان برداشته مي شوند، چون آلودگان نمي توانند در اطراف امام جمع شوند، بلكه درمقابل امام قرار مي گيرند و هر كسي هم كه عليه امام و درمقابل او قرارگيرد، از دم تيغ اوخواهد گذشت.

حضرت امام حسین(ع) در عالم مکاشفه به یکی از علمای قم فرمودند:

«مهدی ما در عصر خودش مظلوم است، تا می توانید درباره ی مهدی(ع) سخن بگوییدو قلم فرسایی کنید، آن چه که درباره ی شخصیت این معصوم بگویید درباره ی همه ی معصومین(ع) گفته اید، چون حضرات معصومین همه در عصمت و ولایت و امامت یکی هستند و چون عصر، عصر حضرت مهدی(ع) است سزاوار است که درباره ی او مطالب گفته شود.

و در خاتمه فرمودند:

باز تأکید می کنم درباره ی مهدی ما زیاد سخن بگویید و بنویسید، مهدی ما مظلوم است، بیش از آنچه نوشته و گفته شده باید درباره اش نوشت و سخن گفت.
(صحیفه ی مهدیه، ص ۵۱)

«علائم تشريفي وتکريمي قائميت -نوع اول»



نوع ديگر از علائم حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) و نشانه هائي که معرف شخصيت آنحضرت است، اموريست که جنبه تشريفي و تکريمي براي او دارد از جهت خصوصيت قائميت او؛ يعني چون او قائم آل محمد(صلي الله عليه و آله وسلم) است و به امر خدا قيام ميکند. پس از جهت سمت قائميت بخصوصيات فوق العاده اي مکرَّم و مشرَّف گرديده. از اين جهت اين امور را بعلائم تشريفيه قائميت ناميدند و منافاتي ندارد که ائمه ديگر هم واجد بعضي يا جميع اين امور باشند و مع ذلک در اخبار بطور اختصاص به حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) توصيف شده. زيرا که مقصود از اختصاص مأمور بودن به اظهار و نماياندن به مردم است و يا جاري شدن بر دست او و ظاهر شدن براي اوست.

و اين علائم تکريمي بر دو نوع است. نوعي از آن عبارت است از آثار انبياء و مواريث ايشان. قسمتي آثار انبياء سابق و قسمتي آثار پيغمبر خاتم(صلي الله عليه و آله و سلم) و همچنين از اميرالمؤمنين حضرت علي(عليه السلام) و نوع ديگر کراماتي است که خاصه خود آنحضرت است که براي او ظاهر مي شود و يا از او ظاهر مي شود.

ادامه در پست بعد

نوعاولآثارومواريثانبياء(� �ليهمالسلام)»


تابوت آدم: حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) او را از درياچه طبريه بيرون خواهد آورد، بطوريکه نه پوسيده و نه متغير گشته.


عصاي موسي(عليه السلام): او را نيز از درياچه طبريه و در روايتي از غار انطاکيه بيرون آورد و با آن عصا چنان کند که موسي(عليه السلام): با فرعون کرد.


حجر موسي(عليه السلام): سنگي است به اندازه بار يک شتر، حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) او را از مکه که حرکت کند به همراه خواهد داشت و تا کوفه به هر جا رسد بر او بزند چشمه اي از آب ظاهر شود. اصحاب او بنوشند؛ هر کس تشنه باشد سيراب و هر که گرسنه باشد سير گردد.


توراة و انجيل و سائر کتب سماويه: حضرت امام محمد باقر(عليه السلام) فرمود: او را مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) مي نامند از آن جهت که راهنمائي خواهد کرد به توراة و انجيل و کتب سماويه. آنها را از غاري در انطاکيه بيرون خواهد آورد و بين اهل توراة و اهل انجيل به انجيل و اهل زبور به زبور حکم خواهد کرد.


الواح موسي(عليه السلام): آن را از دره اي در راه يمن از زير سنگ بزرگي بيرون خواهد آورد.


پيراهن يوسف(عليه السلام): پيراهني است که جبرئيل در تن ابراهيم(عليه السلام) کرد هنگاميکه او را در آتش افکندند سپس او را بازوبند ساخت و به بازوي اسحق(عليه السلام) بست و اسحق به يعقوب(عليهماالسلام) و يعقوب به يوسف(عليهماالسلام).


خاتم سليمان: اين انگشتر نيز با حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) است.

ادامه در پست بعد

«نشانه هائي که ازجدش پيغمبر(صلي الله عليه وآله وسلم)واميرالمؤمنين(عليه السلام)دارد»



ــ بيرقي که جبرئيل(عليه السلام) در روز بدر آورد. ــ پيراهني که در روز احد پوشيده بود و علامت خون هنوز در وي هست.ــ عمامه سحاب.ــ زره پيغمبر(صلي الله عليه و آله و سلم) و چنان بر تن او راست آيد که بر تن پيغمبر(صلي الله عليه و آله و سلم) بود؛ يعني کمي از ساق بيرون باشد.ــ انگشتر پيغمبر(صلي الله عليه و آله وسلم).ــ عصاي پيغمبر(صلي الله عليه و آله و سلم).ــ اسب يربوع.ــ اسب نجيب عربي براق.ــ ناقه عضباء.ــ استر دلدل.ــ الاغ يعفور.ــ ذوالفقار.ــ مصحف اميرالمؤمنين(عليه السلام) يعني قرآني که جمع آوري فرموده.ــ عهد نامه از پيغمبر(صلي الله عليه و آله و سلم) که چون مردم را بسيار بکشد، بعضي از اصحاب بگويد که اين عهديست از پيغمبر(صلي الله عليه و آله و سلم) يا به سبب ديگر و آن چيست؟ پس حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) عهد نامه را بيرون آورد.





منبع: کتاب مهدي منتظر(عليه السلام)، ص 20-22.

«علائم تشريفي و تکريمي قائميت - نوع دوم»


نوع دوم علائم تشريفي خاصه حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) در هنگام قيام:

ماه و خورشيد در فرمان او باشد: مانند سليمان(عليه السلام) ماه و خورشيد را بخواند و اجابت او کنند.


باد و ابرهاي شديد در تسخير او باشد: خداوند ابرهاي رام را در اختيار ذوالقرنين(عليه السلام) گذارد و ابرهاي سخت رعد و برق دار را براي حضرت قائم(عجل الله تعالي فرجه الشريف) ذخيره فرمود - در کيفيت ظهور خواهد آمد، که اصحاب حضرت بر ابر سوار شوند-.


ابر بر وي سايه افکند: چون از مکه خارج شود در سايه ابر حرکت کند و به زبان فصيح که جن و انس بشنوند ندائي از ابر برآيد که اينست مهدي آل محمد(صلي الله عليه و آله وسلم).


به نام او از آسمان ندا شود: پيش از قيام و در وقت قيام و بيعت گرفتن، بنام او از آسمان ندا خواهد شد. ذکر نداهاي متعدد در تشريفات ظهور خواهد شد.


به رعب نصرت شود: به هر طرف حرکت کند و متوجه شود پيشاپيش او به اندازه يک ماه راه رعب حرکت کند از طرف راست و چپ و جلو.


شمشيرها براي جنگ نازل شود: شمشيرها از آسمان به عدد اصحاب حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) نازل شود و بر هر شمشير نام صاحب او و خصوصيات او نوشته باشد.


ملائکه و جبرئيل و ميکائيل و اسرافيل: در تشريفات ظهور خواهد آمد که ملائکه به نصرت حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) نازل شوند و جبرئيل و ميکائيل و اسرافيل همراه او باشند و آنحضرت را مدد کنند.

ادامه در پست بعد

نزول عيسي بن مريم(عليه السلام): خواهد آمد که عيسي بن مريم(عليه السلام) به مدد آنحضرت نازل شود و پشت سر حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) نماز بگزارد.


اصحاب کهف و رجعت عده اي از گذشتگان دنيا: عده اي از اصحاب کهف و عده اي از قوم موسي(عليه السلام) و عده اي از اصحاب پيغمبر(صلي الله عليه و آله وسلم) و اميرالمؤمنين حضرت علي(عليه السلام) و عده اي از ارواح مؤمنين به نصرت حاضر شوند.


طي الأرض: او را طي الأرض باشد. زمين در زير پاي او پيچيده شود.


همه جاي دنيا را ببيند: بلندي هاي زمين براي او پست و زمين براي او بمنزله کف دستش باشد.


هر مشکلي براي او آسان باشد: هر سخت و دشوار براي حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) رام گردد.


نور او از خورشيد بي نياز کند: زمين را به نور خود روشن کند بطوري که بندگان، به نور او از نور آفتاب مستغني گردند.


دوست و دشمن را مي شناسد: حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) دوست و دشمن، صالح و طالح را مي شناسد و آنچه هر کس پنهان کرده مي داند.


کور مادر زاد و مريض را شفا بخشد: در شب معراج خداوند به پيغمبر(صلي الله عليه و آله وسلم) فرمود به او اعمي را بينا کنم و مريض را شفا بخشم.






منبع: کتاب مهدي منتظر(عليه السلام)، ص22-23

«شبهات و اشکالات بر وجود آنحضرت و غيبت او»

اگر چه طرح اين امور از وضع اين رساله که بنايش بر اختصار است خارج است، اما چون اين سئوالات مهمترين اسباب اغواء و فريب و بزرگترين حربه فريبندگان و شبهه کنندگانست و غرض اصلي از اين نگارش، تثبيت قلوب مؤمنين است بر ايمان و نگهداري از تزلزل و اضطراب در برابر وساوس شيطان يا دسائس بيگانگان، ناگزيرم که بهمه اشکالات بنحو اختصار اشاره کنم و جوابي که در خور فهم عموم بطوري که شبهه و اشکال بطور کلي مرتفع و معدوم گردد بدهم و تأييد اثربخش و نتيجه بخشي را از خداوند مسئلت مي نمايم زيرا که:

يثبت الله الذين آمنوا بالقول الثابت في الحيوة الدنيا و الآخرةخدا ثابت و نگه مي دارد کساني را که ايمان آورده اند بر قول ثابت هم در دنيا و هم در آخرت

«مجموعه اشکالاتي که راجع به غيبت و وجود آنحضرت کرده وميکننداين است»

1ـ اصلا چه دليلي بر وجود امام غائب است؟ امامي که بدينگونه توصيف ميکنيد که نه کسي او را ميبيند و نه کسي از احوال او مطلع است چه دليلي بر وجود اوست؟

2ـ علت و سبب غيبت چيست؟ اگر موجود است چه باعث شده که بايد غائب باشد و چرا از همان اول که ابتداي ولادت يا ابتداي امامت او بود غيبت اختيار کرده؛ شما ميگوئيد علت تقيه و خوف بر جانست. در اينجا سه اشکال ديگر ميزايد!(اول) اينکه چرا ظاهر و ساکت و صامت نباشد تا مدتيکه بنا بر قيام است تا هم خوف و تقيه نباشد و هم احتياج به غيبت نباشد.(دوم) اينکه چرا خود را بر خواص خود ظاهر نميکند تا هم تشويق شوند و هم از او استفاده کنند، از خواص و دوستان که تقيه اي نيست.(سوم) اينکه اگر علت غيبت تقيه است اين خوف و تقيه هميشه هست، بلکه قوي و اسلحه دولتها در تزايد است و هر چه بماند حال تقيه در اشتداد خواهد بود.

3ـ حکمت غيبت چيست؟ اگر از طرف خداست خداوند کار بي حکمت نميکند، زيرا که کار بي حکمت لغو است. بلکه غيبت خلاف حکمت است؛ زيرا که مستلزم اهمال خلق است يعني مهمل گذاري و خداوند خلق خود را هرگز مهمل نميگذارد؛ مسلم امام(عليه السلام) موجود باشد و ظاهر نشود که به وظائف امامت رفتار کند. خصوصا با اين همه طول مدت جز اهمال خلق چيز ديگري نيست.

ادامه در پست بعد