مشاعره 2

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم
بدان امید بمیرم که خاک کوی تو باشم

معرفت نیست در این قوم خدایا مددی
تا برم گوهر خود را بخریدار دگر

راه وصل تو راه پر آشوب

درد عشق تو درد بی درمان

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل
بنال بلبل بی دل که جای فریاد است

تو نه در دیروزی ، و نه در فردایی
ظرف امروز ، پر از بودن توست

دل می رود ز دستم،صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان،خواهد شد آشکارا

ای فدای تو هم دل و هم جان

وی نثار رهت هم این و هم آن

نیست سری کز تو پر آشوب نیست
اینهمه هم خوب شدن خوب نیست

تو شمع انجمنی یک زبان و یکدل شو
خیال و کوشش پروانه بین و خندان باش

شبی یاد دارم که چشمم نخفت
شنیدم که پروانه با شمع گفت
که من عاشقم گر بسوزم رواست
تو را گریه و سوز باری چراست