شعرهایی در مورد امام حسین (ع)

قلاده ساز عشق را گفتم که از جنس وفا

قلاده ای سازد مرا نقشش انا کلب الرضا

عوعو کنان بر درگه اش بنهاده ام سرتا به سر

در آرزوی اسـتـخـوان بـر گـنـبـدش دارم نـظـر

ولـگــرد بـودم ولـی قـلاده زد بـر گـردنــم

زین روست من عوعو کنان دم از ولایش می زنم

دنـدان خشم و کینه ام تیز است بهـر دشمن اش

امـا چو بـیـنـم یـار او سـر مـی نـهـم بـر دامـن اش

من هار و وحشی بوده ام با خنده ای رام اش شدم

هـمچـون کبـوتـر بـچـه ای جـلـد در و بــام اش شـدم

مهری بزن بر این سگت بلکه نشان باشد مرا

تا هرکه من را بـیـنــدم از دور بــشـنـاسـد مــرا

من سگ صفت بر درگه ات آنقدر عوعو می کنم

تــا بحـر الـطاف تــو را یــک بـاره طـوفـانـی کـنـم

امشب عشقم کشیده سری به میخونه زنم

آتش عشق تو رو بر دل دیونه زنم

ندیدی نمی دونی ندیدی نمی دونی دیدم و دیونه شدم

نرگس مست تو رو دیدم و دیونه شدم

به هوای نگه ات ساکن می خونه شدم

شمع رخسار تو رو دیدم و پرونه شدم

عاقبت عشق علی خونه خرابم می کنه

مثل شمع می سوزنـد و آبم می کنه

میخانه را آزین دهید مستانه امشب گشته ام

از عقل و جان و خویش و تن بیگانه امشب گشته ام

از جمله این مینای عشق مجنون شدم مجنون شدم

در بند و زنجیرم کشید دیوانه امشب گشته ام

از شهر و از آداب تان بیزارم و من دل غمین

رو سوی ویرانه کنم بی خانه امشب گشته ام

من کـه بـه کـل آسـمـان ستاره ای نـداشتــم

در این جهان بی وفا عجب نشسته ای به دل

هـزار و لیلی ام به مـن اذن وصال خود دهند

رهـا نمی کنم تو را عجب نشسته ای به دل

گفتم چرا قلبم دگر بر تا زلفت گیر نیست؟

سر بر زمین افکند و گفت خود کرده را تدبیر نیست


اشکی به زیر مقدمش انداختم رحمی کند

گفتا که اشک بی ورع در رتبه تاثیر نیست

گفتم بیا در بر بکش این بنده فرار را

گفتا اگر عاشق شوی کاریت با زنجیر نیست

گفتم که دیگر گوئیا افتاده ام از چشم تو

با غم نگاهم کرد و گفت مهدی ز نوکر سیر نیست

به دل رخسار ماهش را کشیدم
عمود خیمه گاهش را کشیدم
تمام خیمه ها بی پاسبان شد
علم افتاد و قد من کمان شد
تمام خیمه ها ماتمسرا شد
پس از عباس دشمن بی حیا شد
پس از عباس شیر لشکر من
اسیری شد نصیب خواهر من

نکته :

در تاريخ شش نفر تا آخر عمرشان دائم الگريه بودند؛
آدم از پشيماني مي نگريست،
نوح براي گمراهي قومش،
يعقوب در فراق فرزندش يوسف،
يحيي از ترس آتش جهنم،
حضرت زهرا (س) در فراق مرگ حضرت رسول اكرم (ص) و
امام سجاد(ع) برای امام حسین(ع).

برگرفته از کتاب منتهی الامال، تألیف حاج شیخ عباس قمی

بروی سینه ی تو جای بوسه حتی نیست
وزخم خورده تر از پیکر تو این جا نیست
چه فکر می کند این نهرچشم تنگ و خسیس
سراب برکه ی کوچک حریف دریای تو نیست
بروی مشک نوشتی که آب میخواهی
بگوش علقمه گفتی که آب آیا نیست؟
نگاه سرد تو می گفت: ناامید شدی
وخون سرخ تو می گفت: زرد زیبا نیست
چرا فرات به پای تو راه باز نکرد؟
نفوذ حرف تو کمتر ز حرف موسی نیست
چه طور پیش تو آتش به حرف میاید
اگر چه جسم تو کمتر ز ارض سینا نیست
کسی برای دو دست تو ختم می گیرد
کسی که گریه او مثل گریه ی ما نیست
شعر از: رضا جعفری

صدای خشک تو آب آورم کـرد نسـیم آب آبت پرپـرم کــرد
نه این که قبل از این سـقا نبودم خمار چشم تو سقا ترم کرد
مقام خویش را پرسیدم از یاس پر از بوی گل و نیلوفرم کرد
خودم را فانی محض تو کردم شهادت محرم پیغمبرم کرد
به دست خویش پیر می فروشم
ردای مستی اش را در برم کرد

شعر از: رضا جعفری

خاک حرمت ، مهر نماز است حسین (ع)
راه تو ، همیشه چاره‌ساز است حسین (ع)

ای خون تو دشنه بر گلوگاه ستم
از خون تو شیعه ، سرافزار است حسین(ع)

* * *

مه بارقه‌ای است در شبستان حسین (ع)
شب ، حادثه‌ای ز درد پنهان حسین (ع)

هر صبح ، ز دامن افق ، خون آلود
خورشید بر آید از گریبان حسین (ع)


(مشفق کاشانی )