مشاعره

تا بدانجا که بر اوج افلاک
آیت مرگ شود پیک هلاک

کس مشکل اسرار ازل را نگشاید
کس یک قدم از دایره بیرون ننهاد

دید آیینه ای فتاده به خاک
گفت:حقا که گوهری یکتاست

تا توانی در جهان یکرنگ باش
قالی ازصدرنگ بودن زیرپاافتاده است

تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند وآیند و تو همچنان که هستی

یابخت من طریق مروت فرو گذاشت
یا او به شاهراه طریقت گذر نکرد

دلخوش گرمای کسی نیستم
آمده ام تا تو بسوزانی ام

مهش روشن نمیسازد شبی گر خانه ی ما را
غمش مستانه میپاشد ز هم کاشانه ی ما را

ای پادشه خوبان، داد از غم تنهایی

دل بی تو به جان آمد وقت است که باز آیی

یک دم غم خیال تو من را رها نکرد
کس را فلک چو من به غمت مبتلا نکرد