مشاعره

دل از من بردو روي از من نهان كرد
خدا را با كه اين بازي توان كرد

دیشب به سرم باز هوای دگر افتاد
درخواب مرا سوی خراسان گذرافتاد
چشمم به ضریح شه والاگهر افتاد
این شعر همان لحظه مرا درنظرافتاد:
که با آل علی هرکه درافتاد، ورافتاد.

دل که از ناوک مژگان تو در خون میشد
باز مشتاق کمان خاته ی ابروی تو بود

دوست دارم هاله باشم تا ببوسم روی ماهت
تا شوم پروانه از شوق تو بی پروا بسوزم.

من به خال لبت اي دوست گرفتار شدم/ چشم بيمار ترا ديدم و بيمار شدم

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
ز بامی که بر خواست مشکل نشیند

در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز
چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود.

درد اين فاصله ها منو به فرياد ميكشه
توي خرمن سكوتم شعله هاي آتيشه

هر روز دلم به زیر باری دگر است


در دیده‌ی من ز هجر خاری دگر است


من جهد همی‌کنم قضا می‌گوید


بیرون ز کفایت تو کاری دگراست

تا توانستم به عمر خود، دلی هرگز نیازردم ، ولی

تا همینجا خوب بودن را کفایت می کنم

واژه ها را یک به یک زیبا روایت کرده ام
زین روایت خسته ام، دیگر اهانت! می کنم.