کافه شعر<<

وقتی اندیشه می‌کردم
خود را از یاد بردم
وقتی اندیشه کالبد یافت
برگ‌ها مرا در سایه از یاد بردند
تا وقتی که نامرئی، مرئی شود
می‌نشینم و انتظار می‌کشم
که آیا هیچ‌کس مرا به ياد می‌آورد؟
و مادام که باد و برف از من جان می‌گیرند
چراغ‌ها را خاموش می‌کنم
در روح همگان.

دلتنگی های آدمی را ، باد ترانه ای می خواند
رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد
و هر دانه ی برفی به اشکی ناریخته می ماند
سکوت سرشار از سخنان ناگفته است
از حرکات ناکرده
اعتراف به عشق های نهان
و شگفتی های بر زبان نیامده
در این سکوت حقیقت ما نهفته است
حقیقت تو و من

می خواستم که شعله شوم سرکشی کنم
مرغی شدم به کنج قفس بسته و اسیر

روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش
در دامن سکوت به تلخی گریستم

دلتنگی های آدمی را باد ، ترانه ای می خواند
رؤیاهایش را آسمان پُرستاره ، نادیده می گیرد
هر دانه برفی به اشکی نریخته می ماند
سکوت سرشار از ناگفته هاست
از حرکات ناکرده
اعتراف به عشقهای نهان
وشگفتی های بر زبان نیامده
و در این سکوت حقیقت ما نهفته است
حقیقت تو و من ...

برای تو و خویش چشمانی آرزو میکنم
که چراغهاو نشانه ها را در ظلمتمان ببیند
و گوشی که صداها و شناسه ها را
در بیهوشی مان بشنود

برای تو و خویش
روحی که این همه را در خود گیرد و بپذیرد
و زبانی که در صداقت خود
ما را از خاموشی خویش بیرون کشد
و بگذارد از آن چیزی که در بندمان کشیده است
سخن بگوئیم ...

•
ازین زاویه
حرفی بسته میچکد
لحظه ها
انگشتان هیچ شاعری راوام نمیگیرند
هرروز
ابرهای ایرانی راورق میزنم
خط کش هایم رامی آورم
آسمانی به من نزدیک نمیشود
میدانم
این کرانه
آشیانه ی برف است

ترا من چشم در راهم شباهنکام
که میگیرند در شاخ «تلاجن» سایه ها رنگ سیاهی
وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم؛
ترا من چشم در راهم.
شباهنگام، در آندم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند؛
در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام،
گرم یاد آوری یا نه، من از یادت نمی کاهم؛
ترا من چشم در راهم.
((نیما یوشیج))

میان خورشید های همیشه
زیبائی تو
لنگری ست -
خورشیدی که
از سپیده دم همه ستارگان
بی نیازم می کند
نگاهت
شکست ستمگری ست -
نگاهی که عریانی روح مرا
از مهر
جامه ئی کرد
بدان سان که کنونم
شب بی روزن هرگز
چنان نماید
که کنایتی طنز آلود بوده است

و چشمانت با من گفتند
که فردا
روز دیگری ست -

آنک چشمانی که خمیر مایه مهر است!
وینک مهر تو:
نبرد افزاری
تا با تقدیر خویش پنجه در پنجه کنم
***
آفتاب را در فراسوهای افق پنداشته بودم
به جز عزیمت نابهنگامم گزیری نبود
چنین انگاشته بودم

ایدا فسخ عزیمت جاودانه بود
***
میان آفتاب های همیشه
زیبائی تو
لنگری ست -
نگاهت شکست ستمگری ست -
و چشمانت با من گفتند
که فردا
روز دیگری ست

خانه‌ای بالای فصل‌های سال
خانه‌ی بچه‌ها، حیوانات و سیب‌ها
میدانی از فضای خالی
زیر ستاره‌ای غایب

خانه، تلسکوپ کودکی بود
پوست احساس بود و
جوجه‌ی خواهرم،
و شاخه‌ی درختی.

شعله‌ها، جوجه را در خود بلعیدند
گلوله‌ای شاخه را خط زد
آواز پیاده نظام بی خانه
بر فراز خاکستر آشیانه

خانه، مرگ احساس است

خانه، مکعب کودکی است

بال خواهری سوخته

برگ درختی مرده.

"زبيگنيف هربرت"

چشم های من و تو آینه ی درد همند
شانه های من و تو شانه که نه ، کوه غمند

چشم های تو عظیمند و پر از درد عمیق
از همین روی برای دل من محترمند

هر چه چشمان تو آواز صلابت بشوند
باز می خوانمشان باز عزیز دلمند

خنده ها را همه ققنوس شررساز بکن
تا به خاکستر من روح دوباره بدمند

تو هم از درد بگویی به کجا تکیه کنم ؟
با ستون های خرابی که از اندوه خمند

چشم در چشم هم از راه بگوییم و امید
چشم های من و تو آینه تالار همند

تو را در آینه دیدن جمال طلعت خویش

بیان کند که چه بودست ناشکیبا را

بیا که وقت بهارست تا من و تو به هم

به دیگران بگذاریم باغ و صحرا را

به جای سرو بلند ایستاده بر لب جوی

چرا نظر نکنی یار سروبالا را

شمایلی که در اوصاف حسن ترکیبش

مجال نطق نماند زبان گویا را

که گفت در رخ زیبا نظر خطا باشد

خطا بود که نبینند روی زیبا را