کافه شعر<<

گفتم بهاران برو دیگر نیازت ندارم

گفت آنچه تو داری بهار نیست پژمرده گلی ست

گفتم باران نبار که ما سیرابیم

گفت آنچه تو بینی سرابی بیش نیست

گفتم درخت روئیدن نمی خواهم خوددرحال رشدیم

گفت روئیدن بهاروباران میخواهدکه تونیستی

گفتم ما همراه چشمه ساران درجریانیم

گفت باریدنت ناودان نمی خواهد که تو هرگز نمی باری

گفتم پس دگر بار دربهاران بخندو ببار

گفت دیگرنه باریدن .نه روئیدنه بهارانی است که ما خشک سالیم

هم از تو هيچ در اين رهگذر نمي خواهم
و...هم حضور تو را مختصر نمي خواهم
اگر چه حرف توقف به دفتر من نيست
قبول کن که تو را رهگذر نمي خواهم
تويي که از من و از پنهان من خبر داري
کسي که نيست ز من با خبر نمي خواهم
زمانه از تو هزاران شبيه ساخته است
هنر شناسم و شبه هنر نمي خواهم
بخواه تا اثري جاودانه شود
دقايقي که ندارد اثر نمي خواهم
به عمر يک غزل حافظانه با من باش
فقط همين و از اين بيش تر نمي خواهم

به گردون می‌رسد فریاد یارب یاربم شب‌ها
چه شد یارب در این شب‌ها غم تاثیر یارب‌ها
به دل صدگونه مطلب سوی او رفتم ولی ماندم
ز بیم خوی او خاموش و در دل ماند مطلب‌ها
هزاران شکوه بر لب بود یاران را ز خوی تو
به شکرخنده آمد چون لبت، زد مهر بر لب‌ها
ندانی گر ز حال تشنگان شربت وصلت
ببین افتاده چون ماهی طپان بر خاک طالب‌ها
جدا از ماه رویت عاشقان از چشم تر هر شب
فرو ریزند کوکب تا فرو ریزند کوکب‌ها
چسان هاتف بجا ماند کسی را دین و دل جایی
که درس شوخی آموزند طفلان را به مکتب‌ها

گر فاش شود عیوب پنهانی ما
ای وای به خجلت و پریشانی ما
ما غره به دین‌داری و شاد از اسلام
گبران متنفر از مسلمانی ما

هیچ معلوم که دل در پی ســـودای که بود
چه طلب داشت و یا مـست ز مینای که بود
این همه ناله و فریــــــــاد ز داغ غم کیست
به چه دل بسته و شوریده وشیدای که بود
رنگ رخسار خبر از آتــــــــــــش پنهان دارد
یا رب این آتش پنهان به تمنــــــــای که بود
او که با جرعه ی می عقـــل ز هشیار ربود
این مــــــی ناب کجا بود و ز صهبای که بود
روزگاریست که ســـــــودا زده و در به درم
سر این در به دری فتنه و فتوای کـــــه بود
دوختم جـــــــامه ی زرین ز نخ فکر و خیال
خود ندانم که بـــــــــرازنده ی بالای که بود
سالها شد مــن و دل همره و همراز شدیم
اندر آیینه ی دل صورت و سیمای کـــــه بود
تو که لیــــلی نخواندی ورق از دفتر عشق
این همه شور و نــوا های تو از نای که بود

نه از قبیله ابرم نه از تبار کویرم
که بی بهانه بگریم وبی ترانه بمیرم

ستاره ای به درخشندگی ماه ، که دیری است
به دست توده ای از ابرهای تیره اسیرم

فرو نمیکشد این آب ، آتش عطشم را
خوشا که باز بیفتد به چشمه سار مسیرم

دلم گرفته برایت ولی اجازه ندارم
که از نسیم و پرنده سراغی از تو بگیرم

گفتم که لبت، گفت لبم آب حیات
گفتم دهنت، گفت زهی حب نبات
گفتم سخن تو، گفت حافظ گفتا
شادی همه لطیفه گویان صلوات

خور و خواب و آرام جوید همی وزان زندگی کام جوید همی
نه گویا زبان و نه جویا خرد ز خاک و ز خاشاک تن پرورد
نداند بد و نیک فرجام کار نخواهد ازو بندگی کردگار
چو دانا توانا بد و دادگر از ایرا نکرد ایچ پنهان هنر
چنینست فرجام کار جهان نداند کسی آشکار و نهان

تو دونسته بودي چه خوش باورم من
شكفتي و گفتي از عشق پرپرم من
تا گفتم كي هستي
تو گفتي يه بي تاب
تا گفتم دلت كو
تو گفتي كه درياب
قسم خوردي بر ماه تو عاشق تريني
همون لحظه ابري رخ ماه و آشفت
به خود گفتم اي واي
مبادا دروغ گفت

ای عشق، ای ترنم نامت ترانه‌ها
معشوق آشنای همه‌ عاشقانه‌ها
ای معنی جمال به هر صورتی که هست
مضمون و محتوای تمام ترانه‌ها
با هر نسیم، دست تکان می‌دهد گلی
هر نامه‌ای ز نام تو دارد نشانه‌ها
هر کس زبان حال خودش را ترانه گفت:
گل با شکوفه، خوشه‌ی گندم به دانه‌ها
شبنم به شرم و صبح به لبخند و شب به راز
دریا به موج و موج به ریگ کرانه‌ها
باران قصیده‌ای است تر و تازه و روان
آتش ترانه‌ای به زبان زبانه‌ها
اما مرا زبان غزل‌خوانی تو نیست
شبنم چگونه دم زند از بی‌کرانه‌ها
کوچه به کوچه سر زده‌ام کو به کوی تو
چون حلقه در به در زده‌ام سر به خانه‌ها
یک لحظه از نگاه تو کافی است تا دلم

سودا کند دمی به همه جاودانه‌ها