مشاعره

مرنجان دلم راکه این مرغ وحشی
زبامی که برخاست مشکل نشیند

دل اگر بي غم بود
گل اگر خار نداشت

اگر از بهر كبوتر قفسي تنگ نبود
زندگي ، عشق ، اسارت همه بي معنا بود

ديشب به سيل اشك ره خواب ميزدم
نقشي بياد خط تو بر آب ميزدم

میان مهربانان کی توان گفت
که یار ما چنین گفت و چنان کرد

دل اگرخداشناسی همه دررخ علی بین
به علی شناختم من به خداقسم خدارا

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
آیا بود که گوشه ی چشمی به ما کنند

در حيرتم از مرام اين مردم پست

اين طايفه زنده کش مرده پرست

ترا چنان که تویی هر نظر کجا بیند
بقدر دانش خود هر کسی کند ادراک

دیدمش خرم و خندان قدح باده به دست
وندر آن آینه صد گونه تماشا می کرد

درباغ به جزعکس رخ دوست نبینم
وزشاخ به جزحالت مستانه ندانیم