محسن افشانی: از بازیگری قطع امید کرده ام
محسن افشانی با وجود سن و سال کمش توانسته جای خود را در عرصه ی هنر باز کند. او متولد دهه ی 60 است و با اجرای متفاوتش در نیم رخ و مجموعه فیلم های شاید برای شما هم اتفاق بیفتد، ترانه مادری، جاده چالوس و... در دل مردم جای خود را باز کرد و امروز در عرصه ی نویسندگی، کارگردانی و البته تهیه کنندگی فعال است. او با تهیه کنندگی «جواد و فرشته» جوان ترین تهیه کننده ی ایران شد تا آینده ی خوبی برای خود ترسیم کند. افشانی در سال 90، اولین فیلمش را ساخت و به همین ترتیب در سال بعد هم تجربه ی ساخت دومین فیلمش رخ داد.
از چه زمانی وارد این حرفه شدید؟
- سال 84 یکی از بستگانم راجع به تئاتر صحبت می کرد. آن زمان فکر می کردم تئاتر نام یک کشور است و اصلا نمی دانستم یعنی چه و با آن مواجه نشده بود. اولی بار شانزده ساله بودم که در تئاتری که در فرهنگ سرای سالمند میدان شهدا برگزار شد، شرکت کردم. از آن زمان به این هنر علاقه مند شدم. سال 85 در یکی از اجراهای تئاتر، تدوین گر برنامه ی «نیم رخ» که در آن زمان به نام «آستانه» از تلویزیون پخش می شد، بازی ام را دید و از من دعوت کرد تا با کارگردان برنامه برای اجرا صحبت کنم. در صحبت های من و کارگردان این نتیجه حاصل شد که به عنوان مجری حضور داشته باشم.
این روزها مشغول چه کاری هستید؟
- این روزها درگیر ساخت یک فیلمنامه برای یگان ویژه ی نیروی انتظامی هستم. با توجه به قراردادی که با فرماندهی کل یگان ویژه دارم، کارگردانی فیلمنامه و تهیه کننده ی این تله فیلم بر عهده ی خودم است. این فیلمنامه باید از طرف نهاد مسوول تایید شود و با تخصیص بودجه به مرحله ی ساخت برسد. در حال حاضر به پیش تولید هم نرفته است. بیشتر دوست دارم خودم کار بسازم تا این که بازیگر باشم.
با تئاتر وارد این عرصه شدید؛ چرا از آن فاصله گرفتید؟
- تئاتر خیلی قوی تر است و علاقه ی بیشتری به آن دارم؛ حتی اعتماد به نفس بیشتری به من داد تا بتوانم دیالوگ هایم را حفظ کنم و اجرا داشته باشم. مشکل بزرگ تئاتر این است که مدت زیادی را باید تمرین کرد و در زمان مقرر باید متعهد شویم تا نمایشی را با تعدادی مخاطب و درآمدی کم اجرا کنیم.
در انتخاب فیلمنامه به چه چیزی توجه می کنید؟ به طور کلی ملاک شما برای فیلمنامه ی خوب و بد چیست؟
- ترجیح می دهم فیلمنامه هایی که خودم می نویسم، کار کنم. دو فیلمی که ساختم، اولین فیلمنامه اش متعلق به آقای خراط زاده و دومین فیلم هم بازنویسی خودم بود. فیلمنامه ی «یگان ویژه» هم نوشته خودم است.
به نظر خودتان چه جایگاهی در سینما و تلویزیون دارید؟ شما را به عنوان کارگردان می شناسند، فیلمنامه نویس یا بازیگر؟
- من سعی کردم طی سال ها، همه ی این کارها را با هم انجام دهم، البته بسیاری از دوستان هم به من پیشنهاد دادند که یکی از این مشاغل را پیگیری کن و به قول معروف با یک دست چند هندوانه برندار، چرا که ممکن است همه اش بشکند اما در سن و سال من و شرایط حاکم بر سینما و تلویزیون به جرات می توانم بگویم یک سرو گردن از هم سن و سال ها و هم صنفان خودم جلوتر هستم، زیرا در این شرایط که بودجه، کار و سرمایه گذار نیست، من به قول معروف یک سفره پهن می کنم و پنجاه نفر بر سرسفره ی من می آیند.
اعتبار و احترام سفره هایی که پهن می کنم، برایم خیلی باارزش تر از بازیگری است. این که جسارت داشتم و سراغ کارگردانی و فیلمنامه نویسی رفتم، کاری است که وجه تمایز من با دیگران را رقم می زند. این که شعر می نویسم و دست به قلم هستم، باعث می شود از هم سن و سال های خودم جلوتر باشم.
جشنواره ی فجر امسال را چه طور می بینید؟
- خب جشنواره ی فجر، بزرگ ترین فستیوال سینمای ایران و آرزوی هر هنرمندی است که در این عرصه بدرخشد اما ترجیح می دهم به عنوان کارگردان در جشنواره فجر دیده شوم تا بازیگر. انشاا... سال بعد با ساخت یک فیلم سینمایی در گروه کارگردانان کار اولی در جشنواره حضور خواهم یافت.
چرا نقش هایت در تلویزیون کم رنگ شده است؟ برنامه ی آینده ات چیست؟
- من مدت هاست از بازیگری قطع امید کرده ام و دیگر حتی موازین و چهارچوب های صدا و سیما را رعایت نمی کنم. یک مدت به من و امثال من و حتی پیشکسوت ها، نقش های زیادی در سریال های مختلف پیشنهاد می دادند و روی ما سرمایه گذاری می کردند تا توانایی و استعدادهای مان را کشف کنند و حتی ممکن بود 50-60 میلیارد هزینه کنند؛ اما الان نمی دانم به خاطر نبود بودجه یا نداشتن تولیدات داخلی، ما را از یاد برده اند. متاسفانه امروزه یک سری آدم های سرمایه دار برای این که بازیگر شوند و جلوی دوربین بروند، نقش می خرند. من اولین بار بیست سالم بود که با توجه به خدا، دعای خیر پدر و مادر و تلاش خودم تهیه کننده شدم.
در آن زمان کسی به من برای ساخت فیلمم کمک مالی نکرد. 117 میلیون تومان از جیب خودم هزینه کردم تا بتوانم فیلم بسازم و شوخی شوخی جوان ترین تهیه کننده و کارگردان ایران شدم اما هم اکنون از راه تجارت امرار معاش می کنم و دیگر مثل قبل علاقه ای به عکس روی جلد یا مصاحبه ندارم، چون دیگر صدا و سیما ما و امثال ما را درک نمی کند.
پس شما از صدا و سیما گله دارید و دل تان پر است؟
- بله، متاسفانه به بازیگرانی نقش اول می دهند که استعداد و تجربه ای ندارند، آن گاه در تیزر فیلم می نویسند با حضور محسن افشانی و سیاوش خیرابی تا فیلم مخاطب پیدا کند. مردم باید نود دقیقه آدم های نچسبی را تحمل کنند و در انتها چند پلن از کار ما را ببینند، این می شود که متاسفانه مردم هم از صدا و سیما ناراضی می شوند و سراغ فیلم های ماهواره می روند. دیگر سریال هایی مثل دل نوازان، ترانه مادری و نرگس نداریم و کار خوب مدت هاست ساخته نمی شود.
اهل مد هستید؟
- بله خیلی زیاد؛ روی تنم تتو دارم و حتی عکسش را روی صفحه مجازی خودم به اشتراک گذاشتم. ساعت مارک دار استفاده می کنم و لباس های برند می پوشم ولی اعتقادات مذهبی خودم را هم دارم؛ حتی پیاده برای زیارت به کربلا رفته ام و در مراسم هایی برای بزرگداشت شهدا هم شرکت می کنم ولی اعتقاد دارم جوان امروزی هستم و باید با خط فکری جوانان پیش بروم.
نظرتان در مورد دنیای مجازی چیست؟
- دل خوشی جوانان ما الان همین دنیای مجازی است. متاسفانه قدیم وقتی وارد مهمانی می شدند، اول می پرسیدند قبله کجاست ولی الان می پرسند wi-fi دارید!! به خاطر این که وابستگی به غیر زیاده شده است. البته همین که جوانان با این ها سرگرم می شوند و سراغ قهوه خانه و قلیان نمی روند، خوب است اما باید آن را مدیریت کرد، چرا که حاشیه های خودش را دارد ولی برای من و امثال من یک وجه مشترک دارد که می توانیم بهتر با مردم ارتباط برقرار کنیم.
علاقه ات به فوتبال از کجا سرچشمه می گیرد؟
- یک دوره ای در مدرسه، فوتبال آموزش دیدم و بعد از بازیگری در تیم فوتبال هنرمندان بودم، همچنین در دسته ی دو تهران هم بازی کردم. بعد از خدمت سربازی قرر بود در یک تیم با نام «نیروی زمینی» بازی کنم اما به دلیل مشغله ی کاری نتوانستم.
در تیم فوتبال هنرمندان هم بعد از سه ماه فعالیت و دوستی با سام درخشانی و رضا یزدانی به طور حرفه ای حضور داشتم و به دلیل این که در برهه ای از زمان، شش ماه مداوم تمرین داشتیم و تغذیه همان هم براساس اصول بود و به سمت حرفه ای شدن در این رشته پیش رفتیم اما باز مشغله ی کاری، من را از این ورزش دور کرد.
دوست داشتید فوتبالیست شوید؟
- دلم می خواست؛ حتی شاید می توانستم به صورت حرفه ای فوتبال بازی کنم، از نظر مادی هم این رشته بسیار درآمدزاست؛ برای مثال یک فوتبالیست، دویست میلیون تومان در بدترین شکل درآمد دارد در حالی که در بازیگران این رقم شاید در بهترین شرایط حاصل شود.
به عنوان سوال پایانی اگر بازیگر نمی شدید، چه کار می کردید؟
- قطعا به شغل پدرم روی می آورم. پدر من طراح دکوراسیون داخلی است و من به این حرفه علاقه ی زیادی دارم، حتی در آن فعالیت حرفه ای داشتم. در یکی از کنسرت های مرحوم مرتضی پاشایی، طراحی دکور را بر عهده داشتم و بسیار هم مورد استقبال قرار گرفت، در حال حاضر هم بارها به تاسیس یک شرکت در حوزه ی طراحی دکوراسیون داخلی فکر کردم.
منبع:مجله 7 روز زندگی
http://pnu-club.com/imported/2015/02/30.gif
