دیابت یا بیماری قند هنگامی بوجود می‌آید که هورمون انسولین (عامل تنظیم‌کننده قند خون) یا به اندازه کافی در بدن تولید نمی‌شود یا سلول های بدن به درستی به آن پاسخ نمی‌دهند (مقاومت به انسولین).
در نتیجه سوخت وساز قند در بدن مختل می‌شود و قند خون از حد طبیعی خود بالاتر می‌رود، و در نهایت علائم شاخص دیابت به صورت پرخوری، پرنوشی و پرادراری ظاهر می‌شود.
در صورت کمبود یا عدم تاثیر انسولین، قند نمی‌تواند وارد سلول‌ها شود، در نتیجه قند خون بالا می‌رود. افزایش قند خون در درازمدت موجب آسیب رساندن به قلب، مغز، چشم، کلیه‌ها و ... می‌شود.
مطالعات نشان می دهند که ورزش با کاهش بافت چربی و افزایش میزان سوخت و ساز بدن، مقاومت به انسولین را کاهش داده و باعث بهبود عملکرد گیرنده‌های انسولین شده و سطح گلوکز خون را کاهش می‌‌دهد.
حتی در بیماران دیابتی نوع یک که در بدن آن‌ها انسولین وجود ندارد یا به میزان کافی ترشح نمی‌شود، ورزش با افزایش میزان متابولیسم و مصرف انرژی، سطح گلوکز یا قند خون را کاهش می دهد و بدین ترتیب بیماران به انسولین تزریقی کمتری نیاز دارند.
