سرمست شد نگارم بنگر به نرگسانش(مولانا)
سرمست شد نگارم بنگر به نرگسانش
مستانه شد حديثش پيچيده شد زبانش
گه می فتد از اين سو گه می فتد از آن سوآن کس که مست گردد خود اين بود نشانش
چشمش بلای مستان ما را از او مترسانمن مستم و نترسم از چوب شحنگانش
ای عشق الله الله سرمست شد شهنشهبرجه بگير زلفش درکش در اين ميانش
انديشه ای که آيد در دل ز يار گويدجان بر سرش فشانم پرزر کنم دهانش
آن روی گلستانش وان بلبل بيانشوان شيوه هاش يا رب تا با کيست آنش
اين صورتش بهانه ست او نور آسمانستبگذر ز نقش و صورت جانش خوشست جانش
دی را بهار بخشد شب را نهار بخشدپس اين جهان مرده زنده ست از آن جهانش
