توليد نانوذراتي که از مايع مخاطي به آساني عبور مي‌کنند
محققان دانشگاه جان هاپکينز (JHU) نوعي نانوذرات زيست‌تخريب‌پذير ساخته‌اند که مي‌تواند به نرمي از ترشحات مخاطي چسبناک بدن عبور کرده و يک محموله دارويي را به هدف مورد نظر برساند. اين گروه تحقيقاتي ميان‌رشته‌اي به رهبري جاستين هينز از مرکز نانوپزشکي اين دانشگاه نانوذرات را به‌نحوي طراحي کردند که نه تنها از مخاط بدن عبور مي‌کنند، بلکه در طول زمان تجزيه شده و به اجزاي بي‌ضرر تبديل مي‌شوند. محققان بر اين باورند که مي‌توان از اين نانوذرات به‌عنوان حامل‌هاي دارويي براي تومورهايي که در بافت‌هاي پوشيده شده با مخاط قرار دارند(مثل ريه و پشت گردن)، استفاده کرد.
اين محققان نانوذرات جديد را براي رسانش مواد درماني به واژن و جلوگيري از ابتلا به تب‌خال توليد کرده‌اند. با اين حال به گفته آنها مي‌توان از همين سامانه براي رسانش داروهاي ضدسرطان به تومورهاي گردني و يا تومورهاي ريه بهره برد.
اين ذرات زيست‌تخريب‌پذير جديد از دو ماده پليمري ساخته شده‌اند که در ترکيبات پزشکي موجود به‌کار مي‌روند: پلي (لاکتيک-کو-گليکوليک اسيد) که به‌نام PLGA شناخته مي‌شود و پلي (اتيلن گليکول) که به PEG معروف است.
هسته داخلي اين ذرات دارو را درون خود حفظ کرده و پوسته بيروني که سفت‌تر است، امکان عبور نانوذرات از مايع مخاطي را به آساني عبور اين ذرات از آب فراهم مي‌کند. به‌علاوه، نانوذرات جديد اين امکان را براي دارو فراهم مي‌کنند که براي مدت طولاني‌تري در تماس با بافت بيمار قرار گيرد. بررسي‌هايي که روي موش انجام شد نشان داد که اين نانوذرات جديد توانستند بافت واژن را به‌طور يکنواخت پوشش داده، در عرض چند دقيقه از مايع مخاطي رد شده به‌درون چين‌هاي واژينال نفوذ کنند، و تا 24 ساعت در بافت هدف باقي بمانند. برعکس، نانوذرات معمولي به شکل توده‌اي درآمده و نتوانستند از مايع مخاطي عبور کرده و به بافت‌هاي زيرين برسند.
دکتر هينز مي‌گويد: «پيشرفت اصلي کار ما توليد نانوذرات زيست‌تخريب‌پذيري است که مي‌توانند به سرعت از مايع مخاطي عبور کرده و انواع مختلفي از عوامل دارويي، از مولکول‌هاي کوچک دارو گرفته تا ماکرومولکول‌هايي همچون پروتئين‌ها و اسيدهاي نوکلئيک را به بافت هدف برسانند. تاکنون امکان رسانش پايدار و موثر عوامل درماني از طريق مايع مخاطي چسبناک بدن امکان‌پذير نبوده است».
بخشي از هزينه اين کار توسط موسسه ملي سرطان تأمين شده است. جزئيات اين کار در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است.
