بیایید در شکاف افکارمان ساکن شویم
شاید بارها این احساس را داشته ایم که ذهنمان شلوغ شده است. انگار هیچ چیز سرِ جای خودش نیست. چندین فکر، همزمان به ذهنمان هجوم می آورد. خوب،طبیعی است که احساس نا خوشایندی داشته باشیم.در کامپیوتر هم اگر چند آیکون را همزمان کلیک کنیم هنگ می کند.علاوه بر آن مواقعی هم که یک فکر داریم بیشتر مشغول داوری و قضاوت هستیم و باز هم طبیعی است که هر قضاوتی احساسی را در پی داشته باشد. و وای به روزی که این قضاوت همراه سیاه بینی باشد. تا وقتی اینچنین غرق در افکارمان هستیم نمی توانیم اِشرافی بر آنها داشته باشیم. یک ماهی در دریاست اما دریا را نمی فهمد، درک نمی کند، زمانی می تواند به ادراک دریا برسد که از دریا خارج شود و فقط نظاره گر آن باشد و در جایی خارج از دریا قرار گیرد.اما چگونه می شود به این درک رسید؟
" مراقبه بصیرت " یکی از روشها یی است که می تواند بسیار مفید باشد. مراقبه بصیرت این امکان را به ما می دهد که بتوانیم از جایی خارج از افکارمان به تماشای آنها بپردازیم. ایجاد روزنه ای است تا بتوانیم از آن بدون کمک گرفتن از واژه ها به بیرون نگاه کنیم.فقط باید اجازه دهیم هر گاه واژه ها از مسیر ذهنمان عبور می کنند آنها را تماشا کنیم بدون هیچگونه داوری و قضاوت.
وقتی داریم فکر می کنیم یعنی در حال یک مکالمه درونی هستیم. پس واژه ها و جملات در تفکرمان نقش مهمی دارند. مراقبه بصیرت به ما کمک می کند تا از این گفتگو و مکالمه درونی خالی شویم. بین هر واژه و جمله شکاف و فضایی خلاء مانند وجود دارد، همانند دره ای میان دو کوه. هر گاه بتوانیم ساکن شکاف افکارمان شویم می توانیم انرژی و نشاط بگیریم مثل زمانی که یک کوهنورد در شکاف و دره بین دو صخره به استراحت می پردازد تا توانی دوباره یابد.ساکن شدن در این شکافِ خلاء مانند ما را به سکون می رساند و سکون یعنی آرامش همراه با تجدید قوا. مراقبه بصیرت ما را به بینش و بصیرتی نو و تازه از کل هستی می رساند و همچون کارت اعتباری، ارتباط ما را با کل برقرار می کند.وقتی در حال فکر کردن ، قضاوت و داوری هستیم یعنی به هر چیزی ، با توجه به منافع خودمان می نگریم و این یعنی " منّیت" ، یعنی غرقِ " خود " شدن. در مراقبه بصیرت " من " وجود ندارد و این یعنی خارج شدن از نقش و جایگاه داوری و وارد شدن در نقش و جایگاه تماشاچی !
