آثار فرهنگى و روانى - اجتماعى در رشد حرکتى
يادگيرى اجتماعى يکى از مؤثرترين عوامل محيطى در رشد است. کودکان از طريق مشاهدهٔ ديگران رفتارهاى معينى را فرا مى‌گيرند. اين افراد براى کودکان همانند مدل بوده، لذا کودکان رفتار آنها را کاملاً درون‌سازى مى‌کنند (باندوا، ۱۹۶۹؛ باندورا و والتر، ۱۹۶۳). مدل‌هاى به‌ويژه آنهائى که براى کودک بسيار مهم و معنى‌دار هستند مى‌توانند موجب ترغيب به رفتار به‌خصوصى يا احتراز از آن شوند؛ براى مثال، چنانچه به پسر بچه‌اى گفته شود گريه کردن فقط مخصوص دختران است باعث خواهد شد تا او تصور کند که گريه کردن براى او عمل نامناسبى است. نياز نيست که فراگيرنده‌ها به‌طور مستقيم به رفتار يا درون‌سازى آن رفتار تشويق شوند. آنها اين عمل را از طريق مشاهدهٔ ديگران و رفتار آنها ياد مى‌گيرند.
وسايل بازى و ساير چيزهائى که براى کودکان تهيه مى‌شود و در فرآيند اجتماعى شدن آنها مؤثر است؛ زيرا اين وسايل براى بازى‌هاى مختلف، کودک را سر ذوق مى‌آورد. اهل محل و منطقهٔ جغرافيائى امکان انجام فعاليت‌هاى معينى را فراهم مى‌کند؛ لذا از همان اوايل زندگي، کودکان از طريق مشارکت در فعاليت‌هاى اجتماعى به‌عنوان يک عضو مؤثر در جامعهٔ خود در مى‌آيند و با توجه به جنسيت خود (مرد و زن) نقش‌هاى اجتماعى ويژه‌اى را به‌عهده مى‌گيرند. فرآيند يادگيرى اجتماعى تا پايان زندگى ادامه مى‌يابد، زيرا فرد همواره تحت تأثير افراد و نهادهاى اجتماعى قرار مى‌گيرد.
اجتماعى شدن مستلزم بسيارى از رفتارها است، مانند مهارت‌هاى اجتماعي، مهارت‌هاى جسمى و حرکتي، خلق و خوي، ارزش‌ها، معارف، نگرش‌ها، رفتار بهنجار و طبع و نظم. اجتماعى شدن در زمينهٔ رشد حرکتى بسيار مهم است، زيرا تجارب حرکتى براى رشد و تکامل مهارت‌هاى حرکتى بسيار حياتى است. کودکانى که از طريق تجارب حرکتى اجتماعى شده‌اند مايل هستند مهارت‌هاى حرکتى را هم بياموزند. افزايش کارآئى فرد در اجراء مهارت‌هاى حرکتى و ورزشي، لذت‌بخش و مشوّق ادامهٔ فعاليت و رسيدن به مراحل بالاتر است. از طرف ديگر، کودکانى که در معرض تجارب حرکتى قرار نگيرند احتمال فراگيرى مهارت‌هاى اجتماعى براى آنها کمتر است، لذا چنانچه فرصت تمرين و کسب تجربه براى آنها فراهم نشود احتمال دارد علاقهٔ خود را از دست داده، گوشه‌گير شوند. هرگاه افراد انتظار شکست در مهارت‌هاى حرکتى را داشته باشند، اين انتظار براى اجراءهاى ورزشى آنها به شکل يک مانع در مى‌آيد.
براى مثال، خانواده‌اى را در نظر بگيريد که از نظر فعاليت ورزشى فعال هستند. آنها مرتب ورزش مى‌کنند و به گروه‌هاى ورزشى در محله يا شهر خود ملحق مى‌شوند و کودکان آنها ناظر فعاليت‌هاى والدين خود هستند. موقعى که والدين به زمين تنيسى که در نزديک خانهٔ آنها قرار دارد، مى‌روند کودکان نيز همراه آنها هستند. کم‌کم آنها نيز علاقمند شده، فرصت مشارکت در بازى تنيس را پيدا مى‌کنند. والدين ممکن است براى فرزندان خود راکت و وسايل تنيس خريدارى کرده، سعى کنند آنها را آموزش دهند. تعجب‌آور نخواهد بود اگر اين کودکان وقتى به سن نوجوانى و جوانى مى‌رسند به‌طور فعال در ورزش تنيس شرکت کنند.
