سقف آسمان اندازه‌گیری شد.
این فاصله در صنعت فضایی به صورت قراردادی 100 کیلومتر تعیین شده بود که این فاصله توسط فدراسیون بین‌المللی هوانوردی که تعیین استانداردهای هوانوردی را به عهده دارد، مورد قبول قرار گرفته است.
محققان با استفاده از اطلاعات به دست آمده از تجهیزاتی که توسط دانشگاه کالگاری ابداع شده است موفق به تعیین موقعیت لبه فضا (مرز دقیق اتمسفر زمین و فضای خارج) شدند.
با استفاده از اطلاعات به دست آمده از تجهیزات این دانشگاه دانشمندان تایید کردند فضا از 118 کیلومتری بالاتر از سطح زمین آغاز می‌شود.
این فاصله و مرز برای مدت‌ها تحت تاثیر تعاریف و تصورات غلط قرار داشته است. در ابتدا فضانوردانی که زمین را به قصد انجام ماموریت‌های مختلف ترک گفته‌اند این فاصله را 80 کیلومتر اعلام کردند.
همچنین این فاصله در صنعت فضایی به صورت قراردادی 100 کیلومتر تعیین شده بود که این فاصله توسط فدراسیون بین‌المللی هوانوردی که تعیین استانداردهای هوانوردی را به عهده دارد، مورد قبول قرار گرفته است.
با این وجود به گفته ناسا ایالات متحده هرگز به صورت رسمی با استاندارد مرز تعیین شده فضایی انطباق نیافته است زیرا چنین استانداردی می‌تواند حق پروازهای ماهواره‌ها و دیگر اجرام مدارگرد این کشور را با مشکل مواجه سازد.
مرکز کنترل ماموریت ناسا ارتفاع 122 کیلومتری را به عنوان مرز فضایی مورد استفاده قرار می‌دهد زیرا این فاصله‌ای است که شاتل فضایی از هدایت کننده خود جدا شده و بر سطح هوا معلق می‌شود.
بر اساس مطالعات جدید، دانشمندان از سیستمی به نام تصویربردار یونی مافوق حرارتی برای پیگیری نسیم‌های ملایم اتمسفری زمین و جریان‌های شدید ذرات بار دار در فضا که گاهی سرعتی برابر هزار کیلومتر بر ساعت دارند به منظور ردیابی مرز دقیق فضایی استفاده کردند.
توانایی جمع آوری اطلاعات در چنین منطقه‌ای از اتمسفر بسیار قابل توجه است زیرا اندازه‌گیری در چنین منطقه‌ای که برای پرواز بالون‌ها بسیار مرتفع و برای پرواز ماهواره‌ها بسیار کم ارتفاع خواهد بود، امری مشکل به شمار می‌رود.
سیستم تصویربرداری توسط راکت ژوئل 2 و در تاریخ 19 ژانویه 2007 به ارتفاع 200 کیلومتری از سطح زمین انتقال داده شد و اطلاعات با ارزشی را در هنگام حرکت بر روی لبه فضا جمع آوری کرد.
بر اساس این گزارش، این اطلاعات امکان محاسبه جریان‌های انرژی اتمسفر زمین را به وجود خواهد آورد که در نهایت این اطلاعات درک درستی از تعامل میان فضا و محیط زیست انسان ایجاد خواهد کرد. این به آن معنی است درک بزرگتری از ارتباط میان لکه‌های خورشیدی و تغییرات اقلیمی زمین و چگونگی تاثیر تغییرات اقلیمی فضا بر ماهواره‌ها، ارتباطات، موقعیت‌یابی و سیستم‌های انرژی به وجود خواهد آمد.
