بیماری كه تشخیص آن دشوار است
یك آزمایش مشخص به تنهایی برای تشخیص پاركینسون وجود ندارد. تشخیص پاركینسون در مراحل اولیه بسیار دشوار است. بعضی از علائم بیماری با فرآیند طبیعی كهولت سن اشتباه گرفته می‌شوند، مانند علائمی چون لرزش دست ها، اختلال در نوشتن و تغییر در قدم برداشتن.
یكی از روش‌های تشخیصی، آزمون ژنتیك است. آزمون ژنتیكی، امكانمشاوره ژنتیك را برای والدین فراهم می‌كند و آنها می‌توانند متوجه شوند كه آیا حامل ژن جهش یافته هستند یا نه و چقدر احتمال دارد كه آن را به فرزند خود انتقال دهند.
روش‌های تصویربرداری مغزی مانند SPECT و PET می‌توانند ما را در تشخیص این بیماری یاری دهند.
افراد مبتلا به پاركینسون دچار اختلال در سیستم بویایی می‌شوند، بنابراین در بعضی موارد می‌توان با تست بویایی پاركینسون را تشخیص داد.
سیستم اتونوم در بدن مامور تنظیم فعالیت‌هایی چون فعالیت قلب، تنفس و گوارش است. علاوه بر آن در ترشح بزاق، گشاد شدن مردمك‌ها، ترشح ادرار و ... نیز موثر است. آزمون سیستم اتونوم معمولا شامل ارزیابی تنفس، ضربان قلب، رفلكس‌ها و پاسخ به تغییرات دما می‌شود. نتایج غیرطبیعی در این آزمون می‌تواند ما را به سمت پاركینسون هدایت كند.
زندگی با پاركینسون
انكار بیماری، عصبانیت و دوری از فعالیت‌های اجتماعی ممكن است در مبتلایان به پاركینسون دیده شود. غیرطبیعی نیست كه این افراد از مراجعه به پزشك امتناع كنند، یا داروهایشان را مصرف نكنند.
تبدیل شدن از یك فرد طبیعی و مستقل به یك بیمار با بیماری پیشرونده و مزمن برای بیماران قابل قبول نیست و به همین دلیل بسیاری از افراد، بیماری خود را انكار می‌كنند.
مساله وقتی وخیم‌تر می‌شود كه بیمار متوجه شود بیماری وی به طور كامل درمان نمی‌گردد و از علائم بیماری خلاص نمی‌شود. در این حالت بهترین راه، كنار آمدن با بیماری است.
بهتر است این افراد شغل‌هایی را انتخاب كنند كه بیشتر كار را بتوان در منزل انجام داد، یا از شغل‌های پاره‌وقت استفاده كنند.
همچنین این افراد باید به طور مداوم توسط پزشك ویزیت شوند. عضویت در گروه‌‌های حامی بیماران مبتلا به پاركینسون از نظر روحی و روانی كمك شایانی به این افراد می‌نماید.
راه‌هایی برای بهبود علائم بیماری
هر چند بیماری پاركینسون درمان ندارد، اما مصرف بعضی از داروها یا بعضی روش‌های جراحی، وضعیت زندگی شخص را بهبود می‌بخشد.
لوودوپا شاخص‌ترین دارویی است كه مورد استفاده قرار میگیرد. این دارو در مغز به دوپامین تبدیل می‌شود.
سگلین، یك مهاركننده آنزیم مونوآمین اكسیداز B است. مهار این آنزیم موجب جلوگیری از شكسته شدن دوپامین شده و نیمه عمر آن را در مغز افزایش می‌دهد.
داروهای آنتی كولینرژیك نیز موجب كاهش علائمی چون لرزش و آبریزش از دهان می‌شوند.
در مواردی كه بیماری بسیار شدید باشد، یا این كه عوارض داروها برای فرد غیرقابل تحمل باشد، از درمان‌های جراحی استفاده می‌شود.
در پالیدوتومی قسمتی از مغز كه شامل سلو‌ل‌های كنترل‌كننده حركات هستند تخریب می‌شود و موجب كاهش 70 تا 90 درصدی در حركات غیرارادی فرد می‌شود.
تحریك عمیق مغز (DBS) روشی است كه در آن یك الكترود فلزی كوچك در مغز كار گذاشته می‌شود. این الكترود به یك ژنراتور كوچك كه زیر پوست سینه ی فرد قرار میگیرد متصل است و از طریق ژنراتور، پالس‌هایی به مغز فرد فرستاده می‌شود. این روش در كنترل عوارض دارو بسیار موثر است.
هر كدام از این داروها و روش‌های جراحی، عوارض جانبی خاص خود را دارند و باید روشی انتخاب شود كه بهترین فایده را برای بیمار داشته باشد.
دكتر امیر شیروانی – جام جم
