شعر طنز “مادر” از ایرج میرزا قرن ۲۱
شعر مادر ایرج میرزاگویند مرا چو زاد مادر پـسـتـان به دهان گرفتن آموختشب ها بر ِ گاهواری من بیدار نشست و خفتن آموختدستم بگرفت و پا به پا برد تا شیوه ی راه رفتن آموختیک حرف و دو حرف بر زبانم الـفـاظ نهاد و گفتن آموختلبخند نهاد بر لـب مـن بـر غـنچه ی گل شکفتن آموختپس هستی من ز هستی اوست تا هستم وهست دارمش دوستایرج میرزای قرن ۲۱گوینــــــــد مرا چـــو زاد مـادر روی کاناپه، لمــــیدن آموختشب ها بر ِ مـــاهــواره تا صبــح بنشست و کلیـپ دیدن آموختبرچهـــره، سبوس و ماست مالید تا شیوه ی خوشگلیـدن آموختبنــــمود «تتو» دو ابروی خویش تا رســم کمان کشـیدن آموختهر مــــاه برفـــت نزد جـــــراح آیین ِ چروک چیـــــدن آموختدستـــــــــم بگـــرفت و ُبرد بازار همـــــواره طلا خریدن آموختبا دایــــــی و عمّه های جعــــلی پز دادن و قُمپُــــــزیدن آموختبا قوم خودش ، همیــــــشه پیوند از قوم شــــوهر، بریدن آموختآســــــوده نشست و با اس ام اس جک های خفن، چتیدن آموختچون سوخت غذای ما شب وروز از پیک، مدد رسیــــدن آموختپای تلفــــن دو ساعت و نیــــــم گل گفتن و گل شنیـــدن آموختبابــــــام چــــو آمد از سر کـــار بیماری و قد خمیـــــدن آموخت
