بیا یه صفحه از این کتاب رو تو بنویس

به نام خدایی که قلم آفرید ..
این یه کتابه . کتابی که قراره من و تو سطر سطر و صفحه صفحه اون رو کامل کنیم . هر بار که میآییم این سایت خطی ؛کلامی ؛ حرفی .. ازاین کتاب رو بنویسیم . موضوعش چی باشه خیلی مهم نیست . مهم اینه که مونگار باشه گاهی اوقات یه کلمه میتونه تاثیر گذار تر از هزاران خط باشه ..
این کتاب رو مینویسیم و نوشته ی هر کس به نام خود اون ثبت میشه امید وارم که بتونیم بعد از تمام شدن کتاب اون رو واقعا به شکل یه کتاب الکترونیک در بیریم و بذاریم تو سایت ..
منتظر نظرات پیشنهادات و انتقاداتتون هستم ...

گمان می کنم دیشب خواب رنگ پریده ی واژه ای را دیدم
یا پرنده ای بی پر در آسمان هفتم
یا پنج شنبه ای از اضطراب و پروانه
یا زمستانی نوزاد
حالا لخجه ام سبز شده
و چشم هایم لای خواب دیشب جا مانده
هیچ کس نمی پرسد چرا سبز می پوشم
چرا سبز می نوشم
چرا دست هایم بوی ترانه گرفته
هیچ کس دلش برای پاییز پریروز تنگ نمی شود ؟
می خواهم بروم برای ایینه گریه کنم
گاهی که صبح و ستاره به دیدنم می ایند
و آسمان بنفش می شود
یادم می افتد که چه نسبت محرمانه ای با کلمه دارم و یاد تو می افتم که همیشه حال مرا از ایینه می پرسیدی
بعد از تو کسی بی ابهام از کنار باران عبور نمی کند
مثل تمام پنج شنبه هایی که قد می کشند و جمعه می شوند
و من فکر می کنم آخرین بوسه ات
روی کدام انگشتم بود
باز صدایت راه می افتد و نام من پرنده می شود
باز ایینه دست هایش را برای گریه های من تعبیر می کند
حالا تو هی بهانه بیاور
کنار همیشه نیامدنت باران به لکنت می افتد
و با بونه و بوسه سبز می شود
چه قدر آواز ، کف گلویم
چه قدر قمری کف دستم
دیگر نبودنت را بهانه نمی گیرم
به جان همین چراغ ، مخاطب ، به جان همین شعله
دیگر نه بی قراری من و کلمه
و نه بی تفاوتی کسی که تویی
اهمیت دارد
نه لب بی تبسم بهمن ماه
نه سکوت بی روزن این جمعه
فقط بگذار ببوسمت
نمی دانی چه قدر آواز ، کف گلویم
و چه قدر قمری ، کف دستم
اگر بهمن ماه سیگار بخواهد تعارفش می کنم
چون خواب دیده ام زمستان نوزاد آغوش من بزرگ می شود
صدای ساز می اید
صدای انگشت های تو روی نت های سکوت
نمی دانی چه قدر اضطراب پشت پلک هایم یخ زده
اصلا بگذار اعتراف کنم که می ترسم
هم از مرگ فنجان لب طلایی ام
هم از مرگ عنکبوت ماده
و هم از این شب که سرگیجه گرفته و هی می چرخد
از همان وقتی که سبز می پوشم می ترسم
از همان وقتی که سبز می نوشم می ترسم
و ترس پشت پلک این شمع شکل تو می شود
و باز رؤیای خیس آمدنت و باز باران پشت همیشه ی آسمان
اصلا چه کسی گفته هفت آسمان بالای سر من باشد ؟
اگر من آسمان نخواهم باید پیش کدام خدا بروم ؟
به فرض کنار همین شب دیوانه
رو به پنجره بمیرم
کدام آسمان کدام خدا سیاه می پوشد ؟
چه کسی می پرسد چند سال قبل از مرگش مرده بود ؟
اما دلم می خواهد
تو شب هفت مرا در آسمان هفتم بگیری
و رنگ چشم هایت لباس بپوشی
و دست هایت بوی ترانه و موسیقی بدهد
ایینه به خواب رفته است مخاطب
دیگر برای که گریه کنم ؟
22 بهمن ، هفده پنجره ، هفتم آسمان ، بیست و ششم اردیبهشت
این روزها در تقویم هیچ خدایی ثبت نشده
فقط تو می دانی و من
بگذار ببوسمت
لب هایم پر از ستاره و دوستت دارم است
لب هایم پر از حروف اشاره ، حروف نام تو ...

کتاب درمورد چیه فریبا جون؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط moongirl

کتاب درمورد چیه فریبا جون؟

---

در مورد هر چی که دلتون میخواد . شما میایان اینجا و هر چی که دوست دارین میزارین . شعر .خاطره .سخنی از بزرگان یا حتی یه نقطه .
برای این کتاب تصمیماتی دارم که دوست دارم فعلا سکرت بمونه . اما اگه مهربونی کنین و اینجا پیامی بزارین من خیلی خوشحال میشم .
راستی یه چیز دیگه هر کس میتونه هر چند تا پستی که میخواد تو این تاپیک بزنه یعنی محدودیت نداره .

یاران موافق همه از دست شدند
در پای اجل یکان یکان پست شدند
خوردیم زیک شراب در مجلس عمر
دوری دو سه پیش تر زما مست شدند

وقتی خوب نگاه می کنم می بینم فاصله من تو به اندازه دریاهاست...
تو اون ور آب آروم ایستادی، بی آنکه لحظه ای هم نگاهت رو از افق برداری و به من نگاه کنی، و من اینجا چشمهام به تو خیره اند که چه جوری توی رویاهام می درخشی...
تو اون ور آب به آبی دریاها نگاه می کنی و من اینجا ...
و من توان شنا کردن به سوی تورو ندارم. پیش تو اومدن کار من نیست. من مال این دیارم، من مال این فرهنگم. من نمی تونم با فرهنگ سرد تو کنار بیام. من نمی تونم توی سرمای چشم های تو طاقت بیارم. من نمی تونم بمونم با جسم خسته تو و چشم هات که همیشه به افق نگاه می کنه...
من نمی تونم شنا کنم، نمی تونم به سمت تو بیام اگر با قایقی به دنبالم نیای، اگر نخوای برای لحظه ای چشم به من بدوزی و ببینی که باید باشی تا باشم...
می بینمت تورو، که فقط به افق نگاه می کنی بی اونکه بفهمی قلب من که با گرمای نفسات می تپه حالا به دوریت عادت کرده و دیگه امیدی برای با تو بودن نداره...
تو رو به دیار سرمای غرورت می سپارم، به دیار سفیدی برف های دوست داشتنت
برای همیشه برات دعا می کنم، برای همیشه

اينک چمدانم راباز مي کنم چرا که رسيدن به آرزوهايم را محال مي دانم
آرزوهايم در عالمي ديگر ودرپس ابرها مدفون شده اند و من بي تابانه در
حسرت رسيدن به آنان همراه کوله باري براي سفر لحظه هايم را سپري
مي کنم .
اي کاش همچون پرنده اي بودم تا به آسمان پرواز مي کردم شايد مي توانستم
به آرزوهايم دست يابم ولي افسوس که بايد در غم دوري از تو که مي توانستي
سرنوشتم را بسازي اشک هايم را تقديم گونه هايت کنم ...
سکوت را دوباره از سر خواهم گرفت خنده خواهم زد باري ديگر در خود گم
مي شوم شايد که اينبار ....
مي دانم اينبار هم دير کرده ام، مي دانم خيابان ها تمام شده اند و پاهاي من هنوز
نرسيده اند.
مي دانم بنفشه هاي از دست رفته ديگربر نمي گردند وعقربه ها حتي يک ثانيه هم
منتظر نمي مانند پاره هاي روحم روي اين صفحه کاملا" پيداست هر چه دستم
را دراز مي کنم نمي توانم تو را لمس کنم .
مي تواني از گل سرخي که در نوشته هايم شکفته است پرسيد مي توان از همه
رهگذراني که در پياده روي دلتنگي زير باران ديشب قدم مي زدند پرسيد يا نه
از اولين پرنده اي که امروز بيدار مي شود پرسيد که
چقدر دلتنگ توام!
چقدر خستم...
خدایا...!!

باران می بارید . به دنبال او می گشتم . چشمان خیسم را زیر باران گم کرده بودم . سوی اسمان پر کشیدم . لبخند او را میان ابرها جستم ، اما چیزی نیافتم . ابرها را یکی یکی پس زدم . ابرها تمام شدند . دیگر باران نمی بارید . اسمان سیاه بود . ستاره ها نگین اسمان بودند و من نظاره گر . اطرافم را نگاه کردم . کسی انجا نبود . راه افتادم . همه ی ستاره ها را گشتم . اثری از او نیافتم . بالا تر رفتم ؛ بالاتر از ستاره ها . هوا خیلی سرد بود . چیزی نمی دیدم . همه جا تاریک بود . از امید تهی و از خستگی پر بودم . بغض گلویم را گرفته بود .
فکر تنهایی زندگی را برایم تیره می کرد . ناامیدی وجودم را فرا گرفته بود . می خواستم برگردم . ولی ... بی او نمی توانستم . با خودم گفتم یا او یا مرگ . سختی این راه طولانی و سرد را دوباره برداشتم و به راه افتادم . چشم هایم جز سیاهی چیزی نمی دید . سوز هوا داشت مرا از پا در می اورد . ناگهان نوری ضعیف شعله ی امید را در وجودم روشن کرد . به سوی نور حرکت کردم . هر چه نزدیک تر می شدم ؛ شدت نور بیشتر می شد . تقریبا رسیده بودم . دیدم کسی میان نور نشسته و گریه می کند . خواستم او را صدا بزنم ؛ ولی قدرت نداشتم . از فرط سرما پا هایم سست شد . افتادم . دیگر نمی دانم چه شد ... مدتی بعد خود را نشسته میان نور یافتم . چشم هایم پر از اشک شد . او را یافته بودم ، اما خیلی دیر ...

همتون خیلی خوب نوشتین...
منم فکرمیکنم حتما مینویسم....
آخه چی بنویسم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

خیلی سخت است وقتی همه کنارت باشند
و باز احساس تنهایی کنی.
وقتی عاشق باشی و هیچ کس
از دل عاشقت باخبر نباشد .
وقتی لبخند می زنی و توی دل گریانی .
وقتی تو خبر داری و هیچ کس نمی داند .
وقتی به زبان دیگران حرف می زنی
ولی کسی نمی فهمد .
وقتی فریاد می زنی و
کسی صدایت را نمی شنود .
وقتی تمام درها به رویت بسته است...
آن گاه دستهایت را به سوی آسمان بلند می کنی
و از اعماق قلب تنها و عاشق و گریانت
بانگ برمی آوری که:
« ای خدای بزرگ دوستت دارم!»
و حس می کنی که دیگر تنها نخواهی ماند...

خدايا منم دقيقا همين حال رو دارم
منو بفهم...!!!

http://www.pnu-club.com/imported/2008/10/252.jpg