توصیه به خانواده‌هایی که بیمار آلزایمری دارند
توصیه به خانواده‌هایی که بیمار آلزایمری دارند
مراقبت از بیمار آلزایمری، کاری است که به تحمل ، شهامت ، حوصله ، عشق و غیرت بالایی نیاز دارد. اینک چند توصیه که به وسیله متخصصان فراهم آمده است:
- سعی کنید محیط فیزیکی بیمار ، در ساعات معین ، کاملا مرتب و منظم باشد. در ابتدای بیماری از وسایل کمک حافظه ، مخصوصا در مورد وسایل حمام ، استفاده کنید. (اسامی اشیا و درها را روی آنها بنویسید یا با چسباندن شکل مشخص کنید.)
- سعی کنید لباسهای بیمار ، بجای دکمه بندهای کشی داشته باشد. کفشهای او نیز بی بند باشد.
- بازوبند تهیه کنید که در ان مشخصات بیمار ، آدرس ، شماره تلفن و همچنین عبارت اختلال حواس روی آن نوشته شده باشد.
- دستورات لازم را با لحن آرام ، ملایم و شمرده بگویید. از جملا بسیار ساده استفاده کنید.
- از بیمار بخواهید تا کارهایی را که می‌تواند انجام دهد ، مثل تاکردن لباسها ، کندن علفهای هرز باغچه و.. یادتان باشد که این کارها باید ساده باشد و در یک مرحله انجام شود.
- از عصبانی شدن بپرهیزید ، اما بدانید که حق دارید علیه بیمار احساس خشم کنید.
- خیال نکنید که بیمار از روی شیطنت یا بدجنسی کارهای غیرعادی انجام می‌دهد و عملا می‌خواهد خشم شما را برانگیزد.
- درباره بیماری مطالعه کنید و با مشاوران و روان شناسانی که در این زمینه اطلاعات دارند تماس داشته باشید.
افراد تنها بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری آلزایمر هستند
بر اساس یک مطالعه ، احتمال اینکه افراد تنها در سنین پیری به زوال عقل مرتبط با آلزایمر دچار شوند دو برابر افرادی است که تنها نیستند. به گزارش خبرگزاری یونایتدپرس از شیکاگو، `رابرت اس. ویلسون` از `مرکز پزشکی دانشگاه راش` در شیکاگو ارتباط میان تنهایی و بیماری آلزایمر را در ۸۲۳نفر با میانگین سنی ۸۰/۷سال بررسی کرد.
میزان تنهایی افراد بر اساس یک مقیاس یک تا پنج درجه اندازه‌گیری شد بطوری که درجات بالاتر نشان‌دهنده تنهایی بیشتر بود.
این اطلاعات در فاصله زمانی میان نوامبر ۲۰۰۰تا مه ۲۰۰۶جمع آوری شد. در معاینات اولیه میانگین تنهایی افراد شرکت‌کننده ۲/۳درجه تعیین شد، و در طول مدت مطالعه ۷۶تن به زوال عقل دچار شدند که مشخصه ابتلا به بیماری آلزایمر است. خطر ابتلا به بیماری آلزایمر به ازای هر درجه افزایش میزان تنهایی حدود ۵۱درصد افزایش یافت. بطور مثال خطر ابتلا به آلزایمر در شخصی که نمره تنهایی او ۳/۲تعیین شد ۲/۱برابر شخصی بود که نمره تنهایی او ۱/۴ مشخص گردید.
بر اساس این مطالعه که در `آرشیو روانپزشکی عمومی` چاپ شده است، هنگامی که محققان شاخص‌های انزوای اجتماعی مانند کوچک بودن شبکه اجتماعی و فعالیت‌های نادر اجتماعی را مدنظر قرار دادند، این یافته‌ها تغییر چشمگیری نکردند.
