اتحاد با آفرینش

چون درخت خنكای وجودم سایه بانی بدون خرج هست.
چون زمین تكیه گاه محكمی هستم حتی اگر لگدمال شوم.
چون گل روحنوازم. و چون خار صیانت وجودم را حفظ می كنم.
چون بلبل آهنگ رفتارم آرام بخش اطرافیانم هست.
چون ابر بدون تبعیض، بر سر رهگذری می بارم و هر تشنه ای را سیراب می كنم.
چون هوا همه جا هستم و هر ریه ای وقتی از وجودم پر میشود پر نشاط می گردد.
چون دریای بیكران آبی، هر چیزی را درون خود تحمل می كنم. و موج خشم و نگرانی بر نمی دارم.
چون باد موجب بارور شدن ذهن ها می شوم.
چون كوه صبور و سنگین ، انعكاس دردهای ناشنیده یاران هستم.
چون دشت سینه ای گشاده و پذیرا دارم.
چون رود همیشه جاری و برقرارم و شوق رسیدن دارم.
چون بید مجنون قامت بلندم را خمیده در برابر خالق نگه می دارم.
چون آب فرونشاننده عطش و خاموش كننده آتشم.
چون اتحاد با آفرینش كرده ام، به بزرگی خلقت و به عظمت هستی ام و فارغ از ننگ و نام رها و روحنوازم.
آری اینست سر خوشبختی جاویدانم.