چگونه آرامش داشته باشم؟

چگونه آرامش داشته باشم؟
<H1>

http://pnu-club.com/imported/2011/01/837.jpg

برای رفع نگرانی و تحصیل آرامش، اسلام راهكارهایی را پیشنهاد كرده است كه مهم‌ترین آن‌ها عبارتند از:

1ـ تقویت ایمان:


بسیاری از نگرانی‌ها مانند ترس از گذشته، خوف از آینده، احساس پوچی و ترس از مرگ و غیره ریشه در ضعف ایمان دارد. خداوند راه رسیدن به امنیت و آسایش را ایمان به خدا معرفی كرده است: كسانی كه به خدا ایمان آورده و ایمان خود را به ظلم نیالوده اند، دارای ایمنی و مصونیت‌اند و آن‌ها هدایت یافتگان واقعی هستند.
از طرفی قرآن مجید، زندگی توأم با اضطراب و رنج را نتیجه بی ایمانی و نداشتن پناهگاه معنوی می‌داند و می‌فرماید: هر كس از یاد خدا غفلت ورزد و اعراض كند، زندگی او تنگ و تاریك خواهد بود. ایمان به خدا به تمام پریشانی هایی كه بر اثر دل باختگی در برابر تعلقات مادی پدید می‌آید، پایان می‌دهد.

2ـ ثبات و آرامش خانواده:


یكی از راه‌های تأمین سلامت روانی و آرامش روحی فرزندان، ثبات و آرامش روحی فرزندان، ثبات و آرامش خانواده است.

3ـ آمادگی روحی:


معمولاً حوادث ناگوار و غیره منتظره تأثیر زیادی در دوران آدمی می‌گذارد. در صورتی كه اگر حادثه‌ای مترقب باشد، نگرانی كاهش می‌یابد. توجه به این اصل كه ناكامی‌ها با زندگی انسان از آغاز عجین شده و دنیا پیوسته فراز و نشیب دارد، انسان را برای تحمل شداید، شجاع می‌كند و در برابر حوادث سخت، صبور و مقاوم می‌سازد و به او آرامش خاطر می‌بخشد. امام علی علیه السلام می‌فرماید: دنیا سرایی است كه بلا و مصیبت آن را احاطه نموده و به مكر و فریب شناخته شده است. حالاتش ناپایدار است و كسانی كه در این منزلگاه فرود می‌آیند، از آفاتش به سلامت نخواهند ماند.

4ـ صبر:


یكی از عوامل آرام بخش، استفاده از نیروی بزرگ صبر در برابر مشكلات زندگی است.
امام علی علیه السلام می‌فرماید: ضربات خرد كننده نگرانی را با صبر و تحمل در هم شكن. خویشتن را به صبر عادت ده كه خصلت نیكویی است و نگرانی و ترس و حوادث دنیا را به وسیلة آن بر خود هموار ساز.

5ـ تغافل:


یكی از اصول اخلاقی كه نقش بسزایی در آرامش روان و رفع اضطراب دارد، تغافل است. تغافل به معنای نادیده گرفتن بعضی از امور ناچیز و بی ارزش است كه چه بسا اعتنای به آن‌ها منشأ مشكلات روحی می‌شود. روان شناسان به این اصل توجه كرده و از آن به عنوان واپس زدگی یاد نموده اند. دیل كارنگی می‌گوید: ما صاحب آن خُلق سلیم و روح ملكوتی نیستیم كه بتوانیم دشمن خود را دوست بداریم، ولی برای خاطر سلامت و خوشی خود باید آن‌ها را ببخشیم و فراموششان كنیم. كنفوسیوس می‌گوید: اگر كسی بدی بكند یا مال شما را برباید، اهمیتی ندارد، بلكه فراموش نكردن و دائماً به خاطر آوردن آن است كه شما را ناراحت می‌كند.
اسلام چهارده قرن پیش به این اصل مهم توجه داشته و بر آن تأكید ورزیده است. امامصادق علیه السلام می‌فرماید: صلاح زندگی و آمیزش با مردم محتوای پیمانه پُری است كه دو سوّمش فهم و یك سوّمش تغافل است.

6ـ نسبت سنجی:


از جمله اموری كه در تسكین نگرانی مؤثر است، توجه به افراد زیر دست و مصیبت دیده می‌باشد. امام صادق علیه السلام می‌فرماید: همواره به فروتر از خود نظر كن تا قدر نعمتهای الهی را بدانی و شكر گزار او باشی و شایستة افزایش نعمت گردی و به عطایش قرار و آرام یابی.

7ـ واقع بینی:


در یك بررسی از علل نگرانی‌ها گفته شده است: چهل درصد مصیبت هایی است كه هرگز پیش نخواهد آمد؛ سی درصد مربوط به غم‌های گذشته و آینده است كه غمگساری همة جهانیان تغییری در آن‌ها نخواهد داد؛ دوازده درصد هراس بی اساس برای از دست دادن سلامتی است؛ ده درصد موضوعهای جزئی و بیاهمیت است و هشت درصد ممكن است واقعاً مایة تشویش و اضطراب باشد. پس از آن چه ما معمولاً بیش از همه می‌ترسیم، در واقع به ندرت پیش خواهد آمد.
سعدیا،دی رفت و فردا هم چنان معلوم نیست در میان این و آن فرصت شمار امروز را برای غلبه بر نگرانی باید درهای دیروز و فردا را به روی خویش ببندیم و به وظیفة امروز بیندیشیم و تدبیر را جانشین بیم از آینده کنیم.





</H1>