من بودم، حاجی نصرت، رضا پونصد،علی فرصت آره و اینا خیلی بودیم...

http://pnu-club.com/imported/2010/12/1127.jpg



اواخر دهه 40 است. سینمامرداب راکدی است که همه فیلمهایش شبیه به هم شده و گویی هیچ توفانی توان حرکت دادنش را ندارد. هرچند جسته و گریخته عده ای دست به تجربه های نو زده اند ومفاهیم کمتر مطرح شده ای را به تصویر کشیده اند، اما هنوز چیزی کم است. خصیصه ای لازم است که بتواند عامه مردم را به سمت این مفاهیم نو بکشاند و درعین حال گرفتار ابتذال نشود. در کنار این موضوع، یک چهره جدید می تواند قشربیشتری را به این سمت بکشاند تا لااقل رخوت ایجاد شده از تماشای یک سری بازیگر ثابت در نقش های کلیشه ای را ازبین ببرد. اینجاست که «قیصر»ی که مفاهیم نوظهور را دربستری مخاطب پسند، همراه با چهره ها و نو آوری ها ی تازه بیان می کند.مخاطب میلیونی پیدا می کند و فروشی بی سابقه. مدل موها و کفش ضد قهرمانش مد می شود و علاوه بر نحوه راه رفتن، اصطلاحات و تکیه کلامهای جدیدی را وارد فرهنگ عامه می کند. این ور آن ور برای یکدیگر داستان زخم برداشتن را با همان لحن خاص تعریف می کنند و تم به یادماندنی اش زیر لب ها زمزمه می شود.

«قیصر» و آن طور که بعداً خواهیم دید هر سه فیلم این رده، عمده محبوبیتشان را از کاراکتر اصلی شان می گیرند. جو.انی از اهالی پایین شهر که برای اخلاقیات فراموش شده ارزش قائل است و وقتی سیستم نظارتی را ناتوان در برقراری ارزش هایش می بیند، تصمیم می گیرد شخصاً چاقو به دست گیرد و ارزشهایش را خودش پیاده کند.

پاشنه هایش را بالا بکشد و بی توجه یه آن چه انتظارش را می کشد، کار خودش را بکند. بحث سر اینکه فیلم چقدر در بیان مقصودش موفق بوده یانه و اینکه اصلاً چنین مقصودی درست است یا خیر، نیست. بحث سر ارزشهای از دست رفته است. سر مفهومی است که دغدغه خیلی از مردم و هنرمندان آن زمان بود و « قیصر» توانسته بود با زبانی آن رابیان کند که توجه خاص و عام را توامان جلب کند. نو آوری های خود فیلم هم کم نبودند. موسیقی متن اختصاصی که احتمالاً اولین تجربه در این زمینه بوده، تیتراژ قابل توجهی که ضمناً سکویی شد برای ورود یک استعداد دیگر به سینما، دیالوگ نویسی متفاوت، تدوین و چیزهای دیگر. «قیصر» درزمان خود توانست طرفدارهای دو آتشه ای پیدا کند که حتی امروز هم به عشق خود پایبندند و به علاوه منتقدانی هم بودند که از همان جا شیفته هنر کیمیایی شدند و تا امروز در کنارش ایستاده اند.«قیصر» می تواند لقب اولین کالت ایرانی را بگیرد. فیلمی که امروزه هم قابل تماشاست و این بعد از 40 سال که از ساخته شدنش می گذرد، کم نیست و نشان از وجود ویژگی منحصر به فردی دارد که در همه فیلم های کالت دیده می شود و البته، نمی توان بیانش کرد!

مجله چلچراغ