موسیقی سنتی ژاپن در گروه‌های کوچک و با سازها و صداهای محدودی اجرا می‌شود. کمپوزیسون این موسیقی معمولا از فرم‌های 3 قسمتی به نام...
موسیقی سنتی ژاپن در گروه‌های کوچک و با سازها و صداهای محدودی اجرا می‌شود. کمپوزیسون این موسیقی معمولا از فرم‌های 3 قسمتی به نام jo-ha-kyu تشکیل می‌شوند و شامل یک پیش درآمد است که تاثیر اصلی آن در مرکزی و محوری و نزدیک به قطعه آخر است. این فرم بخش اعظم آثار موسیقیایی ژاپنی را تشکییل می‌دهد و هارمونی به سبک غربی که تاکید آن بر روی ملودی و ریتم است، معمولا در موسیقی ژاپنی شنیده نمی‌شود.
موسیقی برای عبادت
موسیقی شینتو (Shinto) یعنی موسیقی دینی قدیم ژاپن، kagur a (موسیقی خدایان) نامیده می‌شود. از این موسیقی در مراسم رسمی معابد و یا مراسم سلطنتی و در جشنواره‌های مردمی شینتو استفاده می‌شود. کاهن معابد، دعای شینتو (norito) را می‌خواند تا از طریق آنها تزکیه یابد و نعمت‌های خدایان نصیب عبادت‌کنندگان شود. ترانه‌ها و رقص‌های جشنواره‌های نیز برای سرگرمی خدایان خوانده و اجرا می‌شود. موسیقی ایینی شینتو مشخصا با سازی بنام suzu گانک (kane) در جشنواره‌های موسیقی استفاده می‌شود. در این جشنواره‌ها عده ای همراه ذکر و دعا برای خدایان در خارج از معبد حرکاتی شبیه رقص نیز انجام می‌دهند.
ذکر‌های بودائی به یکی از زبان‌های سانسکریت، چینی و یا زاپنی نوشته می‌شوند. این اوراد با موسیقی تک لحنی و یا سازهای کوبه ای همراهی می‌شنود. اوراد و دعاهای ژاپنی ساده تر از ذکر‌ها و معمولا ریتمی هستند. حرکات موزون دایره وار در جشنواره‌های مردمی بودائی و معمولا با صدای خوانندگان و گاهی فلوت، طبل و عودی 3 سیمه بنام shamisen همراهی می‌شوند. این حرکات موزون تابع هیچ سنی و جنسیتی نیست و یکسان است.
موسیقی درباری
منشا موسیقی قدیمی ژاپن به قرن هشتم میلادی و قبل تر بر می‌گردد. در قرن 9ام به موسیقی komagaku (موسیقی کره و منچوری) و tagaku (موسیقی چین و هند) تقسیم شد. سازهای بادی شامل فلوت‌هایی با اسامی komabue، ryueki یا kagurabue، نی‌های دوتایی به نام hichiriki و نوعی ارگ که شامل 17 نی بامبو است که با دهان نواخته می‌شود هستند. فلوت و نی دوتایی ملودی را می‌نوازد و ارگ دهانی موسیقی پس زمینه را تشکیل می‌دهد. در موسیقی رقص (bugaku) از سازهای زهی استفاده نمی‌شود.
موسیقی تئاتری ژاپن
در اویل قرون وسطی تحت تاثیر موسیقی بودائی و شامل تعدادی عود و روایتی بود که heikebiwa نامیده می‌شد و برای نمایش no به کار گرفته می‌شد. هم نوازی عود شمال طرح‌های ملودیک و ریتمیکی است که احساسات و شرایط خاصی را نشان می‌دهد. موسیقی No شامل قسمت‌هایی برای آواز و ساز‌هاست. هنر پیشه یا گروه هم سرایان می‌خوانند و ساز‌هایی چون طبل شانه‌ای و طبل روی زانو آنها را همراهی می‌کند.
در یک گروه سازی کامل hayashi از فلوت هم استفاده می‌شود که در نمایشی، قسمت‌های رسمی را نشانه گذاری می‌کند، به رنگ لحظات تعزلی اضافه می‌کند و هم استفاده می‌شود. در نمایش no از ملودی‌های سنتی و الگو‌های ریتمیک در فرم‌های توصیف شده استفاده می‌شود. آواز طبال‌ها بخش از هر طرح موسیقیایی را تشکیل می‌دهد و ممکن است بر زمان بندی موسیقی تاثیر بگذارند.
