شيوه آذري داراي دو دوره است. دوره نخست از زمان هولاگو و پايتخت شدن مراغه و دوره دوم از زمان تيمور و پايتختي سمرقند آغاز مي شود. ويژگي هاي زماني در اين شيوه بسيار كارساز بودند.
در آن زمان نياز به ساخت و ساز ساختمانهاي زيادي بود كه بايد هر چه سريعتر آماده مي شدند به همين دليل در روند ساختمان سازي شتاب زيادي صورت مي گرفت. پس به پيمون بندي و بهره گيري از عناصر يكسان روي آوردند تا دستاوردشان باندام و ساز وار باشد.
افزون بر اين با از ميان رفتن شماري از هنرمندان و معماران دو دوره نخست اين شيوه ساختمان هايي ساخته شد كه در آن كاستي ها و نادرستي هايي هم پديد آمد.
يكي از ويژگي هاي ديگر معماري اين شيوه بهره گيري بيشتر از هندسه در طراحي معماري است. گوناگوني طرح ها در اين شيوه از همه بيشتر است. همچنين در اين شيوه ساختمان هايي با اندازه هاي بسيار بزرگ ساخته شد كه در شيوه هاي پيشين ديده نشده بود.
