چرا گلعاد شالیط در آخرین لحظات آزاد نشد؟
گفته ها وناگفته های مبادله شالیط
تاريخ : 1431-8-7 هجري
برابر با : 1389-4-28 شمسي
ساعت : 08:34:59
بخش : گزارش ها
http://pnu-club.com/imported/mising.jpg
مذاکرات مبادله شالیط به نقطه اجرای خود نزدیک می شد ، واسطه آلمانی تمامی زمینه های موفقیت این اقدام را فراهم کرده بود وحتی لیست اسرایی که قرار بود آزاد شوند نیز در اختیار تمامی مراکز رهبری وتصمیم گیری رژیم صهیونیستی بود؛ به نحوی که از دادگاه عالی گرفته تا دولت ومسئولین امنیتی همگی یک نسخه ازاین لیست را در اختیار داشته وآنرا مطالعه هم کرده بودند.
تا مدتی هیچ اعتراض رسمی در رابطه با انجام این مبادله وجود نداشت؛ به نحوی که جامعه صهیونیستی به نوعی اجماع در رابطه با اینکه این تنها راه بازگرداندن شالیط به کانون خانواده اش می باشد رسیده بود.
در سوی دیگر این ماجرا، جنبش حماس که به نمایندگی از بقیه گروه های شرکت کننده در عملیات اسارت این نظامی صهیونیست مسئول مذاکره وچانه زنی بوده ومی باشد، حتی کار آماده سازی پلاکاردها وشعارهای استقبال از اسرای آزاد شده را هم انجام داده بود، برنامه جشن های رسمی ومردمی نیز در حال تدارک تا جشن های بی سابقه در این منطقه که از نوامبر 2009 کاملا تحت کنترل ومدیریت این جنبش قرار دارد، صورت پذیرد.
اما ناگهان برق ها قطع شد ورؤیای انجام این مبادله از نقطه اوج به قعر دره ناامیدی سقوط کرد .
چرا؟
چه اتفاقی افتاد که ناگهان اسرائیل همه چیر را برهم زد؟
چه رازی پشت پرده انجام این مبادله نهفته است که صهیونیستها را برآن داشت در وقت اضافه نیمی دوم ناگهان کار مبادله را متوقف سازند ؟
آیا این توقف حاصل فشارهای داخلی وخارجی بود یا توجه به مسئله ای که تا لحظه آخر به آن اهمیتی داده نمی شد ؟
ماجرا هرچه بود باعث شد تا چند ماه مسئله آزادی گلعاد شالیط ومبادله وی با مبارزان فلسطینی در بند رژیم صهیونیستی مسکوت بماند تا آنکه درخواست های خانواده شالیط از رهبری رژیم صهیونیستی که تا چندی پیش زیر خاکستر ادعاهای صهیونیستی مبنی بر قیمومیت اسرائیل بر سرنوشت هر یهودی در سرتاسر جهان مخفی نگه داشته شد، به تدریج به سطح آمد ودر راهپیمایی های چند صد هزار نفری عینیت یافت.
آخرین اخبار رسیده از فلسطین اشغالی نشان از ادامه راهپیمایی صهیونیستها برای فشار بر رهبران این رژیم جهت اتمام مبادله هستند در کنار افزایش حمایت جامعه صهیونیستی از انجام چنین امری بازوهای خارجی صهیونیستها نیز دست به کار شده واین بار برای رسیدن به اطلاعاتی در رابطه با شالیط وارام کردن هرچند موقت صهیونیستها برنامه مسافرت دو رئیس جمهور سابق آمریکا را به سوی نوارغزه فراهم کردند تا حداقل بتواند برای مدتی ازگسترش این خشم مردمی که حتی تا اتاق خواب وزیر جنگ رژیم صهیونیستی هم پیش رفته جلوگیری کنند.
در این میان آخرین نظر سنجی ها که در روزنامه یدیعوت احرونوت به چاپ رسیده بیانگر آن است که 72 درصد از جامعه صهیونیستی با مبادله شالیط با مبارزان فلسطینی در بند رژِم صهیونیستی موافق هستند .
حال اگر اعتراف "اوی مزراحی "فرمانده منطقه مرکزی ارتش رژیم صهیونیستی در رابطه با عدم تاثیر گذاری آزادی این مبارزان بر روند ثبات امنیت در کرانه باختری را به این داده ها بیافزایم این پرسش بار دیگر مطرح می شود که پس چه شد که این مبادله در لحظات آخر متوقف شد وآیا امیدی به از سرگیری وموفقیت آن وجود دارد ؟
درآستانه حضور دو رئیس جمهور سابق آمریکا در نوارغزه باید به این نکته کلیدی اشاره کرد که هدف حضور جیمی کارتر وبیل کلینتون در نوارغزه بیش از آنکه تلاش برای آزادی شالیط باشد فعالیت برای خارج کردن بنیامین نتانیاهو از گردابی می باشد که در آن گرفتار شده است.
جامعه صهیونیستی نتانیاهو را عامل طولانی تر شدن اسارت شالیط می دانند چون اوبود که در آخرین لحظه حاضر به صادر کردن دستور اجرای آن نداد .
چرا ؟
آیا به دنبال چالش با جامعه صهیونیستی است، چه دلیلی برای زمزمزه او در گوش پدر گلعاد شالیط بود که " به جای یکصد هزار دویست هزار نفر رو بروی دفترم جمع کن ، زیرا بعد از این تعداد است که من دستور اجرای این مبادله مرا می دهم ؟
آیا این سخن شوخی بود یا جدی ، چالش گرایانه بود یا ملتمسانه ؟
در شرایطی که اکثریت جامعه صهیونیستی با انجام این مبادله موافق هستند وتقریبا تمامی اعضای کابینه به آن رای موافق می دهند، قاطبه احزاب صهیونیستی با آن همنوا می باشند وچه لزومی برای حضور چند صد هزار نفری مردم در مقابل دفتر نتانیاهو وجود دارد ؟
خواستگاه های نتانیاهو در این مبادله کجاست؟ چشم انداز اهداف او داخلی است یا جامعه جهانی ؟
اگر درچارچوب اصل چه کسی بیشترین زیان را می بیند، به مسئله مبادله نظر بیافکنیم می توان به نتایج قابل توجهی در این رابطه رسید.
بی تردید حماس وبه طور اعم گروه های مبارز فلسطینی بزرگترین برندگان این مبادله بوده وخواهند بود. از اینرو آنها در چارچوب فوق الذکر ما نمی گنجند.
در رابطه با کابینه رژیم صهیونیستی نیز گرچه رئیس این کابینه بنیامین نتانیاهو زخم هایی را از نظر روحی واحساسی وحتی امنیتی با آزادی مبارزان فلسطینی خواهد دید اما بی تردید افزایش محبوبیت مردمی در جامعه صهیونیستی ونیز یافتن وجهه ای بین المللی می تواند التیام بخش این زخم ها شده وبه نحوی آنها را جبران کند ، پس نمی توان رژیم صهیونیستی را هم در این مبادله بازنده مطلق توصیف کرد.
اما دراین میان پارامترهایی هم درساختار رویارویی عربی صهیونیستی وجود داشتند که به تدریج وبخصوص بعد از تسلط کامل حماس بر نوار غزه دامنه تاثیر گذاری آنها رو به افول نهاده وحتی ادامه بقای آنها را هم تحت الشعاع خود قرار داده است.
به اعتراف کارشناسان صهیونیستی، ادامه حفظ ثبات این رژیم منوط به ادامه ثبات همسایگان فلسطین به شکل فعلی آنهاست .
حال اگر سخنان برخی از شخصیت های مسئول در رژیم صهیونیستی از جمله افیگدور لیبرمن وزیر امور خارجه رژیم صهیونیستی را در رابطه با درخواست برخی از کشورهای عربی برای افزایش فشار بر حماس وعدم باج دادن به آن را هم به این داده ها بیافزایم بخش دیگری از استراتژی منجر به توقف روند مبادله نمایان می گردد.
در چارچوب اصل چه کسی بازنده است می توان تشکیلات رام الله را به عنوان بازنده اصلی به وضوح مشاهده کرد.
بی تردید بعد از شکست تشکیلات رام الله از حماس در نوار غزه اسرائیل خود را بیش از گذشته قیم وپدرخوانده جریان سازش طلب فلسطینی می یابد ، عملکرد آنها در سرکوب مبارزات فلسطینی در منطقه کرانه باختری نیز باعث شد تا این نزدیکی بیش از پیش نمود پیدا کرده وباعث شود تا صهیونیستها با نگاهی فراگیر تر منافع عالی خود در حفظ تقویت ساختاری فلسطینی ناهمگون با رویکرد جامعه فلسطین را به یک منفعت آنی در راضی کردن جامعه صهیونیستی با آزادکردن یک نظامی ترجیح دهند.
در چارچوب این معادله نباید نگرانی رژیم های عربی از قدرت گرفتن حماس را هم دست کم گرفت ، الگو برداری ملل عربی از انقلاب اسلامی با قدرت گرفت گروه هایی همچون جنبش جهاد اسلامی فلسطین ، حماس وحزب الله از یک دغدغه به یک کابوس برای رژیم های عربی تبدیل شده است ودر شرایطی که با پیش کشیدن مسایل مذهبی سنی ـ شیعه سعی در کم رنگ کردن پیروزی حزب الله بر آمدند، به طور حتم برای کم کردن بازتاب های پیروزی حماس این جریان اخوانی ـ سنی بر جوامع خود دچار مشکل بزرگی خواهند شد.
با این حال، رهبران رژیم صهیونیستی همواره ثابت کرده اند که منافع رژیم صهیونیستی را با هیچ چیز دیگری تعویض نخواهند کرد، حال با توجه نزدیک ونزدیک تر شدن راهپیمایی های به دفتر نخست وزیری رژیم صهیونیستی وپیوستن همسران واعضای خانواده اعضای کابینه از جمله همسر ایهود باراک به جمع معترضین به سیاست های نتانیاهو دیر یا زود این مبادله صورت خواهد گرفت.
حال اگر فرض را بر این بگیریم که حضور دو رئیس جمهور سابق آمریکا با هدف سامان دادن به مبادله به شکلی آبرومند برای رژیم تل آویو می باشد، آیا کسی به فکر آبروی حامیان عرب رژیم صهیونیستی در کشتار ومحاصره نوار غزه خواهد بود؟
آیا در روزی که ملت فلسطین از آزادی فرزندان مبارزش اشک شوق می ریزد کسی به اشک شکست عرب های صهیونیست توجه خواهد کرد؟
منبع شبکه ندای قدس
www.nedayequds.com
