دعــا كـنـیـد رسـد آن زمــان كـه یـار بـیاید
دعــا كـنـیـد رسـد آن زمــان كـه یـار بـیاید
خـزان بـاغ جهــان را ز نـو، بـهار بـیاید
دعــا كـنـیـد، دعـــایی كـه آفتاب درخشان
بـه سرپـرستــی گلـهای روزگار بـیاید
زند به گُرده شب زخم، گام تـوسن عزمش
چو از فراز زمان، مهر شب شكار بیاید
هــزار اخـتـر تـابنـده در سپهـر دو دستش
هــزار مهــر منیرش به كوله‌بار، بیاید
قـیـامـتـی كند از قـامتش، بیا كه تو گویی
مـعـاد رویـِش انـسـان دریـن دیار بیاید
دمـد بـه گلشن گیتی، بلوغ صبح رهایی
بـهار خنـده زنـد، گل به شاخسار بیاید
اگـر زمـوج پـرآشوب عـشـق، نـوح زمانه
به ساحلی كه مرا باشد، انتظار، بیاید
هـزار اختر نور از فلك ز شوق و ز شادی
بـرا دیـــدن آن یــار گـلـــعـــزار بــیــاید
جمــال را بـنـمـایــد اگـر ز پـرده غـیـبـت
قــرار بــــر دل یـــاران بــی‌قـــرار بیاید
كتاب عشق گشایید و «ان یكاد» بخوانید
دعــا كنــیـد كـه آن یـار غمگسار بیاید
تنظیم: گروه دین و اندیشه تبیان
