-
چشم در چشم شگفت‌انگیزان!
جنگل‌های بارانی استوایی محل زندگی نیمی از شگفت‌انگیزترین گونه‌های زیستی جهان است
دوربین عکاسان نشریه نشنال‌جئوگرافیک زندگی بعضی از این گونه‌ها را از نزدیک به تصویر كشیده است.
یک طوطی دم بلند در جنگل آمازون برزیل غذا می‌خورد.
این طوطی‌ها برای صدای بلند، پاهای 4 انگشتی و پرهای بسیار زیبایشان معروف هستند.
بچه میمون‌های کبوچی در جنگل‌های بارانی کاستاریکا روی یک شاخه بازی می‌کنند. برخلاف این میمون‌ها که برای خیلی‌ها آشنا هستند، بسیاری از گونه‌های جنگل‌های استوایی به طور رسمی نامگذاری نشده‌اند.
قورباغه‌های چشم قرمز درختی مثل این یکی که در جنگل‌های پاناما عاشق حشره هستند. از شانس خوب این قوباغه‌ها جنگل‌های بارانی استوایی دارای بیشترین تعداد حشرات نسبت به اکوسیستم‌های دیگر است.
بعضی مطالعات نشان می دهد که مورچه‌های نزدیک به 30 درصد زیست توده جنگل‌های بارانی استوایی کره زمین را تشکیل می‌دهند که این میزان از مجموع همه پستانداران این جنگل‌ها بیشتر است. در این تصویر زیبا دو مورچه اهل پارک جنگلی "مانو"ی پرو تکه‌هایی از یک برگ را جدا می‌کنند.
"آناکونداها"ی شبیه این یکی در نزدیکی کرانه یکی از رودهای ونزوئلا بزرگترین اعضای خانواده مارهای بوا هستند. این مارها تنها در جنگل‌های آمریکای جنوبی یافت می‌شوند و بعضی از آن‌ها 9 متر طول، 230 کیلوگرم وزن و 30 سانتی‌متر قطر دارند.
"پیرانا"های پرخور اهل رودخانه‌های آمریکای جنوبی مثل آمازون و ارینوکو هستند. این پیرانای جوان اهل رودخانه پانتانال برزیل دندان‌های تیز خود را نشان دوربین می‌دهد!
این "کینکاجو" برای لحظاتی دست از نوشیدن شیره شکوفه‌های حنا برمی‌دارد و نگاهی به دوربین می‌اندازد. کینکاجوهای نظیر این تنها در پارک ملی سوبرانیای پاناما یافت می‌شوند. این پستاندار چهره یک خرس و جنب و جوش یک میمون را دارد ولی یکی از اعضای خانواده راکون‌هاست.
پلنگ خالدار آمریکای جنوبی یا همان جگوار از نظر اندازه بعد از ببر و شیر بزرگترین گربه‌سان جهان است. جگوارها به شدت در معرض انقراض هستند و در جنگل‌های کشیده شده از آرژانتین تا مکزیک یافت می‌شوند.
"کاپیبرا" بزرگترین جونده جهان است. در این عکس یک توله در مرداب‌های برزیل با مادر خود بازی می‌کند. این جاندار که معمولاً 50 کیلوگرم وزن دارد در خشکی و آب زندگی می‌کند و از گیاهان آبزی و علف‌ها تغذیه می‌کند.
پروانه‌های آبی جنگل‌های انبوه آمریکای مرکزی و جنوبی گاهی 15 سانتی‌متر عرض دارند و درخشش زیبای بال‌های آن‌ها حتی از یک کیلومتری نیز قابل رویت است. این پروانه ماده در جنگل‌های ابری کاستاریکا پرواز می‌کند.
